قطعا پرتره یک شاخه بزرگ در عکاسی است. حرفه ای شدن در این شاخه اصلا کار ساده ای نیست و به تکنیک، خلاقیت و ایجاد رابطه خوب با مدل احتیاج دارد. از کجا شروع کنید؟ با در این مطلب ۱۰ نکته مهم و آموزنده برای شما آماده کرده ایم که می توانید با استفاده از این نکات عکاسی بارداری در آتلیه بارداری خود را در این شاخه شروع کنید.
۱
از نور طبیعی استفاده کنید


وقتی بحث رنگ، تضاد نوری و غلظت رنگی به میان بیاید استفاده از نور طبیعی خیلی مناسب تر است. مخصوصا در زمان عکاسی با دوربین موبایل. از نوری که از پنجره یا لای در می آید استفاده کنید، از نور ملایمی که در بعد از ظهر وجود دارد استفاده کنید و با استفاده از رفلکتور نور را کنترل کنید و با آن بازی کنید.
۲
پس زمینه ای با جزئیات کم پیدا کنید
[عکاسی پرتره]

حواستان به پس زمینه باشد. پس زمینه شما نباید زیاد جلب توجه کند و یا ترکیب بندی عکس شما را بر هم بزند. سعی کنید قبل از شروع عکاسی تصوری از پس زمینه در ذهن خود داشته باشید تا بتوانید هنگام عکاسی بهتر عمل کنید و پس زمینه بهتری داشته باشید.
۳
با فضای اطراف مدل بازی کنید
[عکاسی پرتره]

کمی در اطراف مدل خود فضا بگذارید. این کار باعث می شود پرتره شما ظاهر جذاب تری داشته باشد و به چشمان بیننده فضایی برای استراحت می دهد.
۴
مدل خود را راحت بگذارید و اجازه دهید حرکت داشته باشد
[عکاسی پرتره]

موقعیتی راحت و طبیعی با مدل داشته باشید. اگر مدل شما احساس راحتی ندارد به او چیزی دهید تا با آن سرگرم باشد. همیشه با او صحبت کنید، راحت باشید و بگذارید کمی زمان بگذرد تا شرایط بهتر شود.
۵
از قانون یک سوم اضافه کنید
[عکاسی پرتره]

به کمک دو خط فرضی عمودی و افقی کادر را از هر طرف به سه قسمت مساوی تقسیم کنید. سعی کنید سوژه را بر روی یکی از این خطوط قرار دهید. شما می توانید برای گردش چشم بیننده در کادر سوژه ای دیگر را در سمت مقابل سوژه روی یکی از این خطوط یا نقاط برخورد آن ها قرار دهید.
۶
بر روی چشم فوکوس کنید
[عکاسی پرتره]

بینندگان عکس های شما به صورت غریزی به دنبال چشمان مدل می گردند. سعی کنید در عکس چشم مدل واضح و در فوکوس کامل باشد. جزئیات دیگر صورت می توانند کم تر به چشم بیایند و یا حتی تحت تاثیر عمق میدان کم، محو باشند.
۷
اما سوژه را مجبور نکنید به دوربین نگاه کند
[عکاسی پرتره]

اگر سوژه شما عادت دارد به سمتی غیر از لنز دوربین شما نگاه کند، با این شیوه کار کنید. نه تنها مشکلی پیش نمی آید بلکه به این صورت می توانید پرتره های بسیار زیبایی بگیرید.
۸
در کادربندی خلاقیت به خرج دهید
[عکاسی پرتره]

بدیهی است که قسمت قابل توجه یک پرتره صورت یک شخص است. سعی کنید به طرز قرار گرفتن سوژه دقت کنید. همچنین می توانید از آینه هم در عکس استفاده کنید. در ترکیب بندی این عکس ها خلاقیت داشته باشید تا بتوانید پرتره هایی به یاد ماندنی بگیرید.
۹
با نور و سایه بازی کنید
[عکاسی پرتره]

با روشن کردن قسمت های خاصی از سوژه به عکس هیجان بیشتری بدهید. بدین منظور ابتدا با سبک کیاروسکورو بیشتر آشنا شوید. کیاروسکورو اسم سبکی از هنر است که در طول دوران رنسانس بسیار محبوب شد. همانطور که منشأ اسم نشان می دهد، این یک روش نقاشی است که گویای حس تابیدن یک نور بسیار جهت دار (هدایت شده) بر روی سوژه است.
۱۰
با عکاسی از زوایای مختلف به نگاه بیننده جهت بدهید
[عکاسی پرتره]

زاویه عکاسی را تغییر دهید، از بالای سوژه رو به پایین، یا برعکس، از پایین سوژه و به سمت بالا عکس بگیرید. خواهید دید که مفهومی که عکس می رساند کاملا تغییر می کند. زوایای مختلف را امتحان کنید و نتیجه عکس ها را با هم مقایسه کنید. برای اینکه با جنبه روانشناسی این زوایا بیشتر آشنا شوید، «این مطلب» را مطالعه نمایید.

منبع:

لنزک

 نقطه، خط و سطح از ابتدایی ترین عناصر تشکیل تصویرند. عناصری که پیش از اینکه هویت مشخصی داشته باشند، هدایتگر چشم بیننده هستند. در این مطلب خطوط را موضوع قرار داده ایم و سعی شده است کمتر از کلمات استفاده گردد و بیشتر از عکس ها برای بیان قدرت بی بدیل این عنصر بصری استفاده کنیم.

خطوط بر سه قسم هستند:

    خط صاف
    خط منحنی
    خط شکسته

خطوط صاف افقی


معمولا این خطوط به صورتی که در تصاویر افقی و در امتداد طول تصویر قرار بگیرند نشانگر آرامش و ثبات هستند. این خطوط می توانند دارای مرز قاطع یا مرز تدریجی باشند.
[خطوط در عکاسی کودک در آتلیه کودک]
خطوط صاف عمودی

اساسا این نوع خطوط بیانگر ارتفاع و بلندی و در مواردی بیانگر سد و ستون بودن است. در مجموع استفاده از خطوط صاف عمودی در عکاسی سخت است و در مستطیل های عمودی سخت تر.
[خطوط در عکاسی]

همچنین این خطوط میتوانند  متعدد و در جهات مختلف باشند.
[خطوط در عکاسی]
خطوط منحنی

معمولا این خطوط نیز به واسطه ی نرمی ذاتی حرکت خود حس بدی را منتقل نمی کنند و بیانگر نرمی و لطافت اند . اما هرگز آن سکونی که در خطوط صاف افقی دیده می شود در آن ها دیده نمی شود.
[خطوط در عکاسی] [خطوط در عکاسی]
خطوط شکسته

تعریف خطوط شکسته را در تصاویر مرتبط میتوانید ببینید. خطوطی که در نقطه تغییر جهت دارای زاویه شکسته باشند.

این خطوط معمولا بیانگر نوعی سختی و زبری هستند. (لبه ی اره را به یاد بیاورید)
[خطوط در عکاسی] [خطوط در عکاسی]

خطوط مورد استفاده در عکس می توانند منقطع باشند و اثر گزاری خود را از همین خصلت بگیرند:
[خطوط در عکاسی]

خطوط می توانند هدایتگر چشم به یک سمت و یا نشان دهنده ی پرسپیکتیو  و عمق باشند:
[خطوط در عکاسی]

خطوط می توانند حاصل تکرار نقطه ها باشند:
[خطوط در عکاسی]

تکرار خطوط بافت یا تکستچر را ایجاد می کنند:
[خطوط در عکاسی] [خطوط در عکاسی]

خطوط می توانند فضای شما را به قطعات کوچکتری تقسیم کنند:
[خطوط در عکاسی]

گاهی خطوط می خواهند فضای منفی و نا مطلوب کادر شما را به خوبی پر کنند:
[خطوط در عکاسی]

خطوط می توانند به عنوان یک محصور کننده در تصویر دیده شوند:
[خطوط در عکاسی]

خطوط می توانند حال شما را بهتر کنند!
[خطوط در عکاسی]

در نهایت خطوط دارای صد ها ویژگی دیگر هستند که شما می توانید از آن ها به شکل مطلوبی بهره بگیرید.

عکس ها و مقاله از محمدرضا معصومی (اینستاگرام)

منبع:

لنزک

 ترکیب بندی در فرمت مربعی روند متفاوتی با یک کادر مستطیلی دارد. مزیت درک این که چرا چنین است این است که شما می توانید از درس های آموخته شده برای بهبود ترکیب بندی تصاویر خود در هر نسبت ابعادی استفاده کنید. حتی اگر هیچ وقت قصد ندارید از آن به طور جدی استفاده کنید، بازی کردن با فرمت مربعی تنها به این دلیل ارزشش را دارد. بیایید در این مطلب نگاهی به برخی از این عوامل بیاندازیم. عکاسی نوزاد در آتلیه نوزاد
تعادل

مربع یک شکل کاملا متعادل است، و طول تمام اضلاع آن برابر می باشد. استفاده از فرمت مربعی چشم را به حرکت دایره ای در کادر تشویق می کند. این با کادر مستطیلی متفاوت است، که در آن چشم به حرکت از یک سمت به سمت دیگر (در فرمت منظره) یا به بالا و پایین (در فرمت پرتره) تشویق می شود. عوامل زیادی وجود دارند که بر حرکت چشم در یک عکس تاثیر می گذارند، از جمله استفاده از خط، بافت، رنگ، فوکوس انتخابی و فضای منفی. اما شکل کادر عامل اصلی است.

در این منظره که در نسبت ابعاد ۳:۲ دوربین ۳۵mm من ترکیب بندی شده است، چشم به دلیل شکل کادر و خطوط افقی به حرکت از یک سمت به سمت دیگر تشویق می شود:
[عکاسی با فرمت مربعی]

در این عکس با فرمت مربعی، چشم به حرکت در کادر به صورت دایره ای تشویق می شود:
[عکاسی با فرمت مربعی]
۲
فضا

فضای منفی، عبارت مورد استفاده برای توصیف فضای خالی در یک تصویر در اطراف سوژه است. ترکیب بندی اغلب با نزدیک تر شدن به سوژه بهبود می یابد. اما گاهی اوقات شما می توانید فضا ایجاد کنید یا با گنجاندن فضای منفی در اطراف سوژه بر شکل آن تاکید کنید. در کادر مستطیلی، انجام این کار می تواند دشوار باشد چون به مقدار زیادی فضای خالی منجر می شود. اما در فرمت مربعی می تواند بسیار موثر باشد.

این عکسی است که من از یک مارمولک در نسبت ابعاد ۳:۲ گرفتم:
[عکاسی با فرمت مربعی]

و این همان عکس است که به یک مربع کراپ شده است:
[عکاسی با فرمت مربعی]

شما کدام یک را ترجیح می دهید؟ هیچ پاسخ درستی وجود ندارد – این مسئله کاملا سلیقه ای است. اما جالب است که چگونه پویایی تصویر تنها با یک کراپ تغییر می کند.
۳
سادگی

فرمت مربعی از یک رویکرد ساده استفاده می کند. در فرمت مربعی فضای کمتری نسبت به کادر مستطیلی وجود دارد، بنابراین ساده سازی ترکیب بندی ضروری است.

ایجاد یک ترکیب بندی ساده اغلب بسیار سخت تر از آن است که به نظر می رسد. اما کار بسیار مفیدی است. برای این که عکس های شما تاثیرگذار باشند، باید تا حد امکان حواس پرتی ها را حذف کنید. فوکوس باید بر روی سوژه شما باشد. اگر المان های دیگری در کادر وجود دارند که نگاه بیننده را از سوژه دور می کنند، این می تواند از قدرت تصویر بکاهد.

ترکیب بندی این تصویر بسیار ساده است:
[عکاسی با فرمت مربعی]
۴
شکل

چند شکل را می توانید در تصویر زیر ببینید؟ در این عکس ها دایره، مربع، لوزی، مستطیل و مثلث وجود دارد. فرمت مربعی در این سبک ترکیب بندی مورد استفاده قرار می گیرد. من فکر می کنم دلیل آن این است که مربع خودش چنان شکل قدرتمندی است که بر اَشکال دیگری که درون آن وجود دارد تاکید می کند. ایده های تعادل و سادگی نیز به این مسئله مرتبط هستند. ساده سازی ترکیب بندی بر شکل، و همچنین قرار دادن اَشکال در داخل یک کادر مربعی تاکید می کند. تبدیل عکس به سیاه و سفید بر آنها تاکید بیشتری می کند.
[عکاسی با فرمت مربعی]
۵
ترکیب بندی مرکزی

در فرمت مربعی شما اغلب می توانید برای به دست آوردن یک ترکیب بندی موثر، سوژه را در مرکز کادر قرار دهید. به طور کلی، بسیاری از عکاسان برای به دست آوردن یک ترکیب بندی جالب تر، معمولا سوژه را در مرکز قرار نمی دهند، اما در ترکیب بندی مربعی این کار جواب می دهد.

زمانی که تصویر ساده است، این مسئله حتی بیشتر صدق می کند. هرچه حواس پرتی های کمتری در کادر وجود داشته باشد، یک ترکیب بندی مرکزی موثرتر می شود. اگر سوژه یک شکل قوی دارد، فضای خالی در اطراف آن بر شکل تاکید می کند. و فرمت مربعی یک کادر عالی و متعال ارائه می دهد:
[عکاسی با فرمت مربعی]
۶
سیاه و سفید

اگر رنگ را حذف کنید چه چیزی باقی می ماند؟ تصویری که برای تاثیرگذاری به کنتراست تُن ها وابسته است و بر المان های بصری مانند خط، بافت و شکل تاکید می کند. به نظر می رسد که فرمت مربعی و سیاه و سفید برای یکدیگر ساخته شده اند، که شاید محبوبیت آن در بین عکاسان فاین آرت را توضیح دهد.

نگاهی دوباره به عکس های این مقاله بیاندازید. آیا تصاویر رنگی را ترجیح می دهید یا تصاویر تک رنگ؟ پاسخ ممکن است ایده ای برای پروژه های عکاسی آینده به شما بدهد.
سخن آخر: لذت ببرید

شما چه با قصد استفاده از فرمت مربعی عکاسی کنید، و چه به سراغ تصاویر قدیمی بروید تا ببینید آیا می توان آنها را با کراپ کردن به یک کادر مربعی بهبود بخشید، مهم ترین چیز این است که از روند این کار لذت ببرید. از چالش دست یافتن به فرمت مربعی و پیامدهای آن برای ترکیب بندی بهره مند شوید. آن را خیلی جدی نگیرید. شما تصاویر زیبایی ایجاد خواهید کرد و درس هایی که در این مسیر در مورد ترکیب بندی یاد می گیرید، به شما کمک خواهد کرد تا در آینده تصاویر بهتری ایجاد کنید.

نویسنده: اندرو گیبسون (Andrew S. Gibson)

منبع:

لنزک

 شاید مهم ترین تغییری که می توانید برای بهبود عکاسی خود ایجاد کنید، تغییر زمان روز عکاسی است. به همین سادگی! همه عکس های گرفته شده در وسط روز مشکلاتی دارند که اگر شما نزدیک طلوع یا غروب آفتاب عکاسی کنید، قابل اجتناب اند. به نظر می رسد که همه عکاسان توافق نظر دارند که حول و حوش طلوع و غروب آفتاب بهترین زمان برای عکاسی است. در واقع، بسیاری از عکاسان تا آنجا پیش می روند که دوربین های خود را در طول ساعات بین ۹ صبح تا ۵ بعد از ظهر کنار می گذارند. در این مطلب لنزک با ما همراه شوید تا بگوییم چرا عکاسی در طلوع و غروب آفتاب به شما کمک خواهد کرد تا عکس های بهتری بگیرید.

بیدار شدن در هنگام سپیده دم، یا کار کردن بعد از غروب آفتاب، معمولا راحت نیست. بیدار شدن قبل از طلوع آفتاب سخت است، به خصوص در تابستان که خورشید زود طلوع می کند. اما اگر می خواهید سطح کیفی عکاسی خود را ارتقاء دهید، باید این کار را انجام دهید.

شما احتمالا همه اینها را قبلا شنیده اید، اما در این مقاله من علت آن را توضیح خواهم داد، و برخی از دلایل این که چرا طلوع و غروب آفتاب می توانند به شما کمک کنند تا عکس های بهتری بگیرید را به شما نشان می دهم.
[عکاسی در طلوع و غروب آفتاب]
دلیل #۱: از کنتراست شدید اجتناب کنید

نور روشن خورشید در هنگام ظهر، سایه های شدیدی در عکاسی شما ایجاد می کند. تقریبا هر شیء در دید شما سایه های سخت و زننده ایجاد خواهد کرد. بدیهی است که اجسام بزرگ مانند درختان و ساختمان ها چنین سایه هایی ایجاد می کنند، اما مشکل فقط اینها نیستند. به عنوان مثال، هنگام عکاسی از یک شخص، شما احتمالا با سایه های شدید در چهره او مواجه می شوید. حتی چیزی به کوچکی چمن یا برگ نیز سایه های سیاه ناخوشایندی در تصاویر شما به جای می گذارد.

عکاسی در نزدیک طلوع یا غروب آفتاب این مشکل را برطرف می کند. در این زمان ها، اشعه های خورشید از یک زاویه افقی تر می تابند، که به این معنی است که اشعه ها قبل از رسیدن به شما باید از میان مقدار بسیار بیشتری از جو زمین بگذرند. این امر باعث می شود که نور بیشتر پخش شود.

علاوه بر این، درست قبل از طلوع و بعد از غروب آفتاب هیچ اشعه مستقیمی وجود ندارد. در این زمان ها شما تنها با اشعه های غیر مستقیم خورشید سر و کار دارید، و مشکلی با سایه های شدید نخواهید داشت.
[عکاسی در طلوع و غروب آفتاب]
دلیل #۲: تُن ها را در محدوده دینامیکی دوربین خود نگه دارید

در تمام عکاسی های فضای باز شما باید با این مشکل که آسمان همیشه روشن تر از پیش زمینه است، مقابله کنید. گاهی اوقات خیلی خیلی روشن تر است. اگر شما بر اساس روشن ترین بخش دید دوربین خود، که همیشه آسمان است نورسنجی کنید، سایه ها در تصویر شما سیاه خالص خواهند شد. برعکس، اگر بر اساس پیش زمینه یا سایه ها در دید دوربین خود نورسنجی کنید، بخش های روشن تر تصویر شما زیاد نوردهی یا حتی سفید خالص خواهند شد.

برای تصاویر گرفته شده در وسط روز، این مشکل می تواند تشدید شود. این زمانی است که آسمان در روشن ترین حالت خود است. اگر پیش زمینه شما زیاد روشن نباشد، شما با این مشکل که صحنه فراتر از محدوده دینامیکی دوربین شماست، مواجه می شوید.

هنگام عکاسی از طلوع یا غروب آفتاب، آسمان به اندازه وقتی که خورشید در بالا قرار دارد، روشن نیست. این امر محدوده دینامیکی که دوربین شما باید ثبت کند را کاهش می دهد، بنابراین ممکن است کل صحنه را با جزئیات کامل ثبت کند.
[عکاسی در طلوع و غروب آفتاب]
دلیل #۳: از عادت جلوگیری کنید

اگر می خواهید تصاویر شما برجسته و منحصر به فرد باشند، باید کاری متفاوت انجام دهید. عکاسی در طلوع و غروب آفتاب تا حدی می تواند این چیز متفاوت را به شما بدهد.

اکثر افراد به دیدن جهان آنطور که در وسط روز هست عادت دارند، آنها به دیدن آن در طلوع و غروب آفتاب عادت ندارند. یک روز معمولی ۱۰ ساعت روشنایی روز دارد، اما طلوع و غروب آفتاب تنها مدت کمی طول می کشند. به علاوه، افراد اغلب آنها را به طور کامل نادیده می گیرند. افراد معمولا در هنگام سپیده دم خواب هستند، یا اگر نباشند، در حال آماده شدن برای کارند و به آسمان توجه نمی کنند.

با عکاسی در طلوع و غروب آفتاب، شما دارید به بینندگان خود چیزی را نشان می دهید که همیشه نمی بینند. این کار از عادت جلوگیری کرده و تصاویر شما را برای بینندگان جالب تر می کند.
[عکاسی در طلوع و غروب آفتاب]
دلیل #۴: آسمان را در پر انرژی ترین حالت آن ثبت کنید

افراد اغلب به نقاط دیدنی می روند تا طلوع یا غروب آفتاب را تماشا کنند. دلیلی برای این کار وجود دارد: چون اینها زمان هایی هستند که آسمان در چشمگیرترین حالت ممکن است. به عنوان یک عکاس، این آسمان است که شما می خواهید ثبت کنید.

آسمان ها در طلوع و غروب آفتاب پر از رنگ هستند. رنگ نارنجی خورشید با آبی آسمان ترکیب می شود و رنگ های جالبی ایجاد می کند. هنگامی که ابر نیز در تصویر باشد، انواع رنگ های مختلف می تواند به وجود آید. در مقابل، در وسط روز، آسمان آبی است (اگر خوش شانس باشید، وگرنه خاکستری است). با عکاسی در طلوع و غروب آفتاب، شما می توانید آن رنگ ها را در تصویر خود ثبت کنید. برای اطمینان از این که دارید رنگ ها را در پر انرژی ترین حالت خود ثبت می کنید، دوربین خود را برای نورسنجی آسمان تنظیم کرده و سپس کمی کمتر نوردهی کنید.
[عکاسی در طلوع و غروب آفتاب]
نتیجه گیری

امیدوارم این مقاله مزایای عکاسی در حول و حوش طلوع و غروب آفتاب را به خوبی توضیح داده باشد. این چیزی است – و احتمالا تنها چیز – که من می توانم تضمین کنم عکاسی شما را بهبود خواهد بخشید. اما یک نکته نهایی که به شما کمک می کند مزیت آن را به حداکثر برسانید، این است که نباید در طلوع آفتاب به محل مورد نظر خود برسید یا در هنگام غروب آفتاب آنجا را ترک کنید. در عوض، حدود ۴۵ دقیقه قبل از طلوع آفتاب آنجا باشید و حداقل مدتی بعد از غروب آفتاب آنجا بمانید. این مواقع که آسمان روشن، اما خورشید پایین تر از خط افق است، گاهی اوقات به تصاویر چشمگیرتری نسبت به خود طلوع/ غروب منجر می شود. من اغلب افرادی را دیده ام که وقتی خورشید در افق محو می شود وسایل خود را جمع می کنند، فقط برای این که چشمگیرترین رنگ های روز را از دست بدهند.

همچنین شما را تشویق می کنم تا اهمیت عکاسی بارداری در آتلیه بارداری در این زمان ها برای خودتان را بررسی کنید. دفعه بعدی که در وب سایت به اشتراک گذاری عکس مورد علاقه خود بودید، از میان عکس های خود به عکس هایی که بیشترین لایک را دارند نگاه کنید. یک یادداشت سریع در مورد این که چند تا از آنها در طلوع یا غروب آفتاب گرفته شدند، بردارید. شرط می بندم که خیلی از آنها در لیست شما خواهند بود.

بنابراین اگر می خواهید عکس های چشمگیرتر و جالب تری بگیرید، آنها را در هنگام طلوع یا غروب آفتاب ثبت کنید. خبر خوب این است که این کار هیچ هزینه ای برای شما ندارد. نیازی نیست که هیچ تجهیزات خاصی بخرید. با این حال این تغییر بیشتر از هر دوربین یا لنز جدیدی در عکس های شما تفاوت ایجاد خواهد کرد.

نویسنده: جیم همل (Jim Hamel)

منبع:

لنزک

 در این مقاله کوتاه، عکاس علاقه مند به عکاسی نوزاد در آتلیه نوزاد از ستاره ها کریستین هویبرگ، در مورد تجهیزات عکاسی در شب توصیه هایی کرده است که از شما عزیزان برای مطالعه آن دعوت می کنیم.

چیزهای زیادی می توان در مورد تجهیزات دوربین ضروری برای عکاسی در شب گفت، اما در این مقاله، من می خواهم به تجهیزات مورد نیاز برای ثبت تصاویری که ترجیح می دهم، نگاهی بیاندازم. عکاسانی که تکنیک های سخت تر مانند رد ستارگان و عکاسی فضایی عمیق را اجرا می کنند، احتمالا یک یا دو مورد به این لیست اضافه می کنند.

به این ترتیب، من به شدت استفاده از تجهیزات ذکر شده در این مقاله را توصیه می کنم. من معتقدم که ثبت تصاویر عالی از آسمان شب بدون (اکثر) آنها برای شما دشوار خواهد بود.
دوربین…

دوربین مهم ترین ابزار شما به عنوان یک عکاس است. از آنجا که ارتقاء دوربین پرهزینه است، المان های مشخصی وجود دارند که اگر می خواهید عکس های شبانه بهتری بگیرید، باید آنها را در نظر بگیرید.

از آنجا که شما در شب با نور کم سر و کار دارید، به استفاده از یک ایزوی بالا برای ثبت ستاره های زیبا و جزئیات در منظره اطراف خود نیاز دارید. متاسفانه، دوربین های سطح مبتدی معمولا در مقادیر ایزوی بالاتر به خوبی عمل نمی کنند. در یک مقدار کمتر مانند ایزو ۸۰۰، آنها کم کم مقدار قابل توجهی نویز نشان می دهند. راه حل هایی مانند تکنیک میانه برای این مشکل وجود دارد، اما من قصد ندارم در این مقاله به آن بپردازم.
لنز واید با دیافراگم باز

علاوه بر خود دوربین، شما به یک لنز نیز برای ثبت تصویر نیاز دارید. لنزهای بسیار مختلفی در بازار موجود است، اما برای به دست آوردن بهترین تصاویر ممکن در طول شب، مطمئن شوید که لنزی با حداکثر دیافراگم انتخاب کنید. این بدین معنی است که می توانید از یک دیافراگم باز مانند f/2.8 استفاده کنید (که اجازه ورود نور بیشتری را به شما می دهد).

اگرچه این مسئله به سلیقه (ترجیح) شخصی شما بستگی دارد، اما من متوجه شدم که لنزهای واید بهترین نتایج را برای عکاسی در شب به شما می دهند. جایی بین ۱۴-۲۴mm معمولا از همه بهتر است.
سه پایه

سومین مورد از گران ترین ابزارها، سه پایه است. از آنجا که شما با سرعت شاترهای ۳۰-۱۵ ثانیه ای یا حتی چند دقیقه ای کار می کنید، اگر دارید یک رد ستارگان ایجاد می کنید، باید دوربین خود را در آن مدت ثابت و بی حرکت نگه دارید. بدون سه پایه این کار سخت است.

نیازی نیست محکم ترین سه پایه موجود را بخرید، مگر این که قصد داشته باشید در شرایط سخت تر عکاسی کنید. با این حال، من هنوز هم توصیه می کنم سه پایه ای را انتخاب کنید که تا حدودی محکم باشد و مدتی دوام بیاورد. سه پایه های ارزان قیمت معمولا راحت تر می شکنند، و در دراز مدت، بیشتر از یک سه پایه با کیفیت تر برای شما هزینه خواهند داشت.
ریموت شاتر
[ریموت کنترل شاتر]

اگر قصد دارید از رد ستارگان عکاسی کنید یا نوردهی های طولانی تر از ۳۰ ثانیه انجام دهید (یعنی از مُد Bulb استفاده کنید)، یک ریموت کنترل شاتر مورد نیاز است. نیازی نیست که پول زیادی برای آن خرج کنید، یک ریموت ساده هم این کار را برای شما انجام خواهد داد. با این حال، من ترجیح می دهم از ریموتی استفاده کنم که یک صفحه LCD کوچک داشته باشد که زمان نوردهی شما را نشان داده و به شما اجازه دهد دکمه ریموت را قفل کنید.

هنگام کار با نوردهی های کوتاه تر از ۳۰ ثانیه ریموت کنترل ضروری نیست. در این موارد، به سادگی می توانید از یک تایمر ۲ ثانیه ای استفاده کنید.
فیلتر شب طبیعی
[فیلتر شب طبیعی]

آخرین ابزاری که من هنگام عکاسی شبانه در کیفم نگه می دارم، یک فیلتر است که در چند ماه اخیر به آن علاقه مند شده ام – به خصوص هنگام عکاسی در مناطق دارای آلودگی نوری.

فیلتر شب طبیعی (من از NiSi استفاده می کنم اما برندهای دیگر مانند LEE نیز محصولات مشابهی دارند) برای کاهش میزان آلودگی نوری ساخته شده و یک تصویر واضح به شما می دهد. بله، این مورد را می توان به راحتی در پس پردازش اصلاح کرد، اما من متوجه شدم که هرچه آلودگی نوری بیشتری وجود داشته باشد، فیلتر بهتر عمل می کند.
سایر ابزارهای غیر مرتبط با دوربین

علاوه بر ابزارهای ذکر شده در بالا، چند مورد دیگر وجود دارد که من در هنگام عکاسی شبانه، خانه را بدون آنها ترک نمی کنم. اگرچه همه آنها همراه با دوربین مورد استفاده قرار نمی گیرند و تاثیر مستقیمی بر خود تصویر ندارند، اما برای گرفتن عکس ضروری هستند:

    لباس اضافی
    چراغ قوه قوی
    باتری های اضافی برای دوربینتان (اگر هوا سرد است، یک باتری در جیب داخلی ژاکت خود بگذارید).
    اپلیکیشن PhotoPills – یک ابزار عالی برای برنامه ریزی جلسات عکاسی شبانه شما

نویسنده: کریستین هویبرگ (Christian Hoiberg)

منبع:

لنزک

 هنگامی که شما سفر عکاسی کودک در آتلیه کودک خود را شروع کردید، احتمالا خیلی زود با قانون معروف یک سوم مواجه شدید. این قانون راهنمای فوق العاده ای برای نحوه دستیابی به یک ترکیب بندی متعادل و از لحاظ بصری مطلوب است، به همین دلیل اکثر عکاسان از آن استفاده می کنند – از تصاویر سرمقاله روزنامه ها گرفته تا عکس های اکشن و پرتره ها. همچنین راه بسیار امنی برای گرفتن عکس است. با این حال، یک ترکیب بندی مرکزی شیوه جذابی برای جلب توجه بیننده دارد که در این مقاله به آن خواهیم پرداخت.

عکاسی اساسا چیزی جز کنار زدن محدودیت ها و جلب توجه نیست. و یک تصویر ترکیب بندی شده در مرکز تصویری است که قطعا مورد توجه قرار می گیرد گرچه همیشه لزوما برای دلایل درست و مناسب نیست.

اگر یک دوربین به کسی که با عکاسی آشنا نیست بدهید، می بینید که آنها معمولا سوژه را درست در مرکز عکس خود قرار می دهند. جالب است که این تقریبا موقعیت پیش فرض ماست. اما به مرور زمان ما یاد می گیریم که بر اساس قوانین» ترکیب بندی کنیم و آن وقت یک ترکیب بندی مرکزی اشتباه» می شود.
[ترکیب بندی مرکزی]

یک نمونه واضح از قانون یک سوم

اما چرا اینطور است که یک سبک ترکیب بندی یکسان می تواند گاهی اوقات بسیار آماتوروار و ناشیانه، و بعضی مواقع دیگر بسیار چشمگیر و جذاب به نظر برسد؟ بیایید نگاهی دقیق تر به برخی از چالش ها و مزایای شکستن تمام قوانین و دادن یک ترکیب بندی مرکزی به یک عکس بیاندازیم.
[ترکیب بندی مرکزی]
استفاده از تقارن

یکی از قوی ترین دلایل استفاده از تصاویر ترکیب بندی شده در مرکز، مبالغه (اغراق) یا استفاده از تقارن در یک محیط است. تقارن زمانی است که هر دو طرف یک تصویر مانند عکس یکدیگر در آینه به نظر برسند یا حداقل بسیار شبیه هم باشند.
[ترکیب بندی مرکزی]

انسان به طور طبیعی به سمت الگوها جذب می شود و هنر عکاسی راهی برای ثبت یا نمایش یک الگو است. نشان دادن تقارن، هنگام انتخاب زاویه دوربینتان به توجه بیشتری نیاز دارد، به طوری که المان های مختلف تصویر به عنوان یک المان واحد با هم عمل کنند.

یک نکته در مورد استفاده از تقارن در عکس ها این است که به سرعت یک سبک بسیار متفاوت ایجاد می کند. فیلمساز وس اندرسون برای استفاده از عکس های ترکیب بندی شده در مرکز، با زاویه باز (واید)، و متقارن معروف است. این یک چاشنی متمایز است که فیلم های او را فورا قابل تشخیص کرده و به آنها جذابیتی می بخشد که مخاطبانش دوست دارند.
شانه های راست

یک راه جالب برای استفاده از ترکیب بندی مرکزی در تصاویرتان این است که می توانید به راحتی پرتره هایی بگیرید که در آنها شانه های سوژه راست هستند به عبارت دیگر، بدن آنها مستقیما رو به دوربین قرار دارد.
[ترکیب بندی مرکزی]

مدل مستقیما رو به دوربین قرار دارد، اما حواس پرت کننده نیست چون با ترکیب بندی مرکزی و خطوط عمودی درختان همخوانی دارد.

به طور معمول، یک مدل می تواند بدن خود را کمی بچرخاند یا یک شانه را بیاندازد (رها کند) تا در تصویر بهتر ظاهر شود. از آنجا که تصاویر ترکیب بندی شده در مرکز، خطوط را به طور محسوس تشدید می کنند، مدل شما می تواند کاملا رو به دوربین باشد بدون این که از کیفیت تصویر بکاهد.
خطوط

تصاویر ترکیب بندی شده در مرکز از مزیت داشتن خطوط قوی بهره مند می باشند. این خطوط می توانند خطوط افقی، عمودی، یا هدایتگر قوی باشند که به سمت مرکز تصویر کشیده می شوند.

شناسایی خطوط طبیعی در یک محیط و استفاده از آنها به نفع خودتان برای اینکه عکس دارای ترکیب بندی مرکزی شما ناخودآگاه آماتوروار به نظر نرسد، مهم است.
[ترکیب بندی مرکزی]

فانوس در مرکز تصویر است، اما خطوط پله ها افقی نیستند. در نتیجه، تصویر نامتعادل به نظر می رسد.
[ترکیب بندی مرکزی]

فانوس هنوز هم در مرکز تصویر است، اما این بار خطوط افقی هستند و از سبک عکس حمایت می کنند، به جای این که از کیفیت آن بکاهند.

توجه به خطوط تنها برای یک ترکیب بندی مرکزی مهم نیست. به طور کلی، این قانون خوبی در عکاسی است که مطمئن شوید خطوطی که در واقعیت افقی هستند، در تصاویر شما نیز افقی باشند.
کمی مینیمالیسم

تصویر ترکیب بندی شده در مرکز ساده، تمیز و واضح است. سوژه شما نقطه تمرکز منحصر به فرد در عکس است. پس زمینه های به هم ریخته یا پیش زمینه های حواس پرت کننده اغلب ممکن است به تصویر شما آسیب بزنند.
[ترکیب بندی مرکزی]

با یک دیافراگم باز، پس زمینه به بوکه خارج از فوکوس نرم تبدیل شده، و هر گونه جزئیات حواس پرت کننده حذف می شود.

استفاده از یک دیافراگم باز برای رسیدن به یک عمق میدان باریک، تاثیر زیادی در حذف جزئیات غیر ضروری یک تصویر دارد. تبدیل پس زمینه به یک بوکه نرم و خامه ای، توجه بصری بیشتری را به سمت سوژه شما جلب می کند.
[ترکیب بندی مرکزی]

این عکس پس زمینه شلوغ و حواس پرت کننده را نشان می دهد که در تصویر قبل با استفاده از دیافراگم باز به طور موثر حذف شده است.
امتحان کردن سوژه های مختلف

یک ترکیب بندی مرکزی فقط برای عکس های پرتره نیست. شما می توانید آن را در عکاسی از طبیعت، عکاسی از ماشین، عکس های دارای جزئیات دقیق یا هر جا که دلخواه شماست، امتحان کنید. در مورد همه آنها از قوانین یکسان استفاده می شود.

شکار الگوهای متقارن جالب در طبیعت، چه در رگه های یک برگ درخت یا یک مسیر مستقیم در جنگل از میان تونلی از درختان باشد، می تواند یک عکس بسیار رضایت بخش با ترکیب بندی مرکزی ایجاد کند.
ویرایش یک ترکیب بندی مرکزی

آیا سعی دارید بفهمید سوژه دقیقا در مرکز کادر شما قرار دارد یا نه؟ اکنون زمان خوبی برای استفاده از ابزار برش (Cropping Tool) در ویرایشگر عکس شماست. ویرایشگر عکس مورد نظر شما مجهز به یک شبکه (خط کش) است که به شما اجازه می دهد تا به طور دقیق اطمینان حاصل کنید که سوژه در جای درست قرار دارد.
[ترکیب بندی مرکزی]

این رابط کاربری در لایت روم برای برش (کراپ کردن) یک تصویر است. به خطوط شبکه توجه کنید که نشانه واضحی از این که چه موقع سوژه در مرکز است به شما می دهد.

اگر سوژه شما تنها به اندازه یک تار مو از خط مرکزی دورتر باشد، می تواند یک حواس پرتی آزاردهنده کوچک برای مخاطب شما باشد. بنابراین بهتر است که کار را درست انجام دهید!
سلیقه شخصی

عکاسی به شدت ذهنی است به سلیقه شخصی بستگی دارد. تصویری که یک شخص دو بار به آن نگاه نمی کند، می تواند تصویر مورد علاقه شخصی دیگر باشد.
[ترکیب بندی مرکزی]

کلید تبدیل شدن به بهترین عکاسی که می توانید باشید این است که به طور مداوم یاد بگیرید و کشف کنید. روش ها، ابزارها، و مهارت های جدیدی که به شما آزادی خلاقانه برای نزدیک شدن به یک سوژه آشنا از یک جهت ناآشنا یا یک پرسپکتیو جدید می دهد را کشف کنید.

به همین دلیل است که آماده نگه داشتن ترکیب بندی مرکزی در کیف ابزار عکاسی شما، برای لحظاتی که می توانید از آن برای جلب توجه بیننده خود استفاده کنید، ایده ای عالی می باشد.

چه کسی می داند؟ شاید حتی به سبک متمایز شما به عنوان یک عکاس تبدیل شود!

نویسنده: فرانک مایرلند (Frank Myrland)

منبع:

لنزک

 چگونه عکس ضد نور یا سیلوئت بگیریم؟ در این مطلب  خواهید آموخت. من معمولا درباره اهمیت استفاده از یک فلاش هنگام عکاسی در نور خورشید جهت ارائه نور کافی برای اضافه کردن جلوه های خاص به سوژه صحبت می کنم، اما مواقعی نیز وجود دارند که اگر سوژه جلوه خاصی نداشته باشد، صرف نظر از طرح خود، در برابر یک پس زمینه روشن می تواند از همیشه موثرتر باشد – یا به عبارت دیگر وقتی که ارزش تبدیل شدن به سیلوئت یا ضد نور را داشته باشد.
عکاسی بارداری در آتلیه بارداری
سیلوئت ها (ضد نور ها) یک روش فوق العاده برای انتقال درام، رمز و راز، احساسات و حالت به بینندگان عکس های شما هستند و اغلب به دلیل ترکیب ساده خود، و همچنین داستانی که انتقال می دهند، در یک آلبوم برجسته هستند. من عاشق آنها هستم چون آنها تصویر واضحی از همه چیز به بیننده نمی دهند، بلکه بخشی از تصویر را به تخیل آنها واگذار می کنند تا در مورد آن خیال پردازی کنند.


من یک «مسافر» هستم، اثر مهد زکی شمس الدین (Mohd Zaki Shamsudin) در ۵۰۰px

استراتژی پایه ای که شما باید در گرفتن عکس های سیلوئت به کار بگیرید این است که سوژه خود (شکلی که می خواهید سیاه شود) را در جلوی یک منبع نور قرار دهید و دوربین خود را مجبور کنید تا نوردهی را بر اساس روشن ترین بخش تصویر (پس زمینه)، و نه بر اساس سوژه تصویر شما، تنظیم کند.

در انجام این کار سوژه شما کم نوردهی خواهد شد (و بسیار تاریک می شود، اگر سیاه نشود).

توضیحات بسیار فنی زیادی در مورد نحوه گرفتن عکس های سیلوئت عالی وجود دارد که می توانید نگاهی به آنها بیاندازید، اما اجازه دهید من چند گام اساسی را معرفی کنم که باید نتایجی را که به دنبالش هستید به شما بدهد. در اصل، ما سعی داریم کاری کنیم که دوربین شما فکر کند این بخش های روشن تصویر است که شما بیشتر به آن علاقه مند هستید.

نحوه انجام این کار به شرح زیر است:
چگونه عکس های ضد نور یا سیلوئت بگیریم
[عکاسی سیلوئت]

جدا از هم اثر کارلوس کانالس (Carlos Canales) در ۵۰۰px
1
یک سوژه قوی انتخاب کنید

تقریبا هر شیء را می توان به سیلوئت تبدیل کرد، با این حال برخی از اَشکال بهتر از بقیه هستند. چیزی با یک شکل قوی و قابل تشخیص انتخاب کنید که در قالب دو بُعدی خود به اندازه کافی جالب باشد که بینندگان تصویر شما را علاقه مند نگه دارد. عکس های سیلوئت نمی توانند رنگ ها، بافت ها و تُن های سوژه را به تصویر بکشند تا آن را جذاب کنند – بنابراین شکل سوژه باید متمایز باشد.
۲
فلاش خود را خاموش کنید

اگر دوربین شما در مُد خودکار باشد، احتمالا می خواهد از فلاش خود استفاده کند، که سیلوئت را خراب می کند. در واقع شما کمترین نور ممکن را در مقابل سوژه خود می خواهید – بنابراین فلاش را باید خاموش کنید (البته من عکس های سیلوئت گرفته شده با فلاش فایر شده نیز دیده ام).
۳
درست نورپردازی کنید

وقتی بحث نورپردازی سوژه مطرح باشد، شما باید بسیاری از چیزهایی که در مورد عکاسی معمولی یاد گرفته اید را دور ریخته و کمی به عقب برگردید. به جای نورپردازی سوژه خود از مقابل، در عکس های سیلوئت شما باید مطمئن شوید که از پس زمینه نور بیشتری نسبت به پیش زمینه عکس شما می تابد، یا به عبارت دیگر باید به جای روبرو، پشت سر سوژه خود را روشن کنید. نور عالی برای این کار، قرار دادن سوژه در مقابل طلوع یا غروب آفتاب است – اما واقعا هر نور روشنی برای انجام این ترفند کارساز است.
۴
تصویر خود را کادربندی کنید

عکس خود را طوری کادربندی کنید که سوژه در مقابل یک پس زمینه ساده زیبا، اما روشن قرار داشته باشد. معمولا بهترین پس زمینه یک آسمان بدون ابر روشن با خورشید در حال غروب است. شما باید روشن ترین منبع نور را در پشت سوژه خود قرار دهید (طوری که سوژه آن را بپوشاند یا طوری که جایی در پس زمینه باشد).
[عکاسی سیلوئت]

بهترین لحظه اثر والریو بنینکاشا (Valerio Benincasa) در ۵۰۰px
5
اَشکال سیلوئت شده را متمایز و ساده کنید

اگر بیش از یک شکل در تصویر وجود دارد که می خواهید سیلوئت کنید، سعی کنید آنها را جدا از هم قرار دهید. یعنی اگر دارید یک درخت و یک شخص را سیلوئت می کنید، شخص نباید در مقابل درخت بایستد یا حتی به آن تکیه دهد، چون این کار باعث می شود آنها با هم یکی شده و به صورت یک شکل واحد درآیند و در نتیجه بینندگان شما گیج می شوند که این چه شکلی است.

همچنین هنگام کادربندی شما احتمالا می خواهید از نیمرخ افراد سیلوئت شده عکس بگیرید به جای این که مستقیم از روبرو به آنها نگاه کنید. این به این معنی است که بیشتر خصوصیات آنها (بینی، دهان، چشم ها) مشخص هستند و احتمال بیشتری وجود دارد که آنها تشخیص داده شوند.
۶
در مُد خودکار

اکثر دوربین های دیجیتال مدرن نورسنج خودکار دارند که در تشخیص این که چطور یک عکس را نوردهی کنند تا همه چیز به خوبی روشن شود، بسیار خوب هستند. مشکل اینجاست که اکثر دوربین ها آنقدر هوشمند هستند که به جای کم نوردهی کردن سوژه برای به دست آوردن یک عکس سیلوئت، آن را روشن می کنند، بنابراین شما باید آن را فریب دهید. اکثر دوربین ها زمانی که شما دکمه شاتر خود را تا نیمه فشار می دهید، سطوح نوردهی را در مُد خودکار تعیین می کنند (در همان زمان که فوکوس می کنند). بنابراین دوربین خود را رو به سمت روشن ترین بخش تصویر بگیرید و سپس دکمه شاتر را تا نیمه فشار دهید. پس از آن دوربین را به جای اول برگردانید تا عکس خود را با سوژه در هر جایی که می خواهید باشد کادربندی کنید و سپس گرفتن عکس را تمام کنید. در اکثر دوربین های دیجیتال این کار به یک سوژه سیلوئت منجر خواهد شد. در واقع کاری که شما دارید انجام می دهید این است که دوربین خود را فریب می دهید تا فکر کند که بخش روشن تصویر تُن میانی آن است، به طوری که هر چیزی تاریک تر از آن به عنوان یک سایه تاریک خوب نوردهی خواهد شد.

لنزک: اگر بتوانید دوربین را روی مُد نورسنجی نقطه ای (spot metering) قرار دهید، گفتن اینکه چه منطقه ای از تصویر روشن است به دوربین، ساده تر خواهد شد.
[عکاسی سیلوئت]

جدایی اثر مایکل والاک (Michael Valjak) در ۵۰۰px
7
مُد دستی

اگر این تکنیک جواب نداد و دوربین شما کنترل هایی دارد که اجازه نوردهی دستی یا جبران نوردهی را می دهد، می توانید تنظیمات خودتان را امتحان کنید. زیبایی دیجیتال این است که شما می توانید هر قدر می خواهید آزمایش کنید تا وقتی که به نتیجه مورد نظر خود دست یابید.

یک راه ساده برای شروع استفاده از مُد نوردهی دستی یا Manual این است که به سرعت شاتر و دیافراگمی که در مُد خودکار پیشنهاد می دهد نگاه کرده و از آنجا شروع کنید. اگر در مُد خودکار سوژه شما خیلی روشن است (به عبارت دیگر باید آن را تاریک تر کنید)، سرعت شاتر را یک یا دو استاپ کم کنید و ببینید چه تاثیری دارد. از تکنیک «براکتینگ» که در نکته قبلی در مورد طلوع و غروب آفتاب توضیح دادم استفاده کنید تا انواع عکس های مختلف را در نوردهی های کمی متفاوت به دست بیاورید.
۸
فوکوس

در اکثر موارد، شما می خواهید سوژه سیلوئت شده چیزی باشد که در فوکوس قرار دارد. این می تواند بدین معنی باشد که روند شرح داده شده در نکته ۴ می تواند کمی دشوار باشد، چون فشار دادن دکمه شاتر تا نیمه برای به دست آوردن نورسنجی درست همچنین به این معنی است که شما بر آن نقطه در پس زمینه فوکوس خواهید کرد. برای حل این مشکل می توانید از دو استراتژی استفاده کنید. اول این که اگر دوربین شما فوکوس دستی داشته باشد، ممکن است بخواهید آن را امتحان کنید.

استراتژی دیگر استفاده از دیافراگم برای به حداکثر رساندن عمق میدان است (مقداری از تصویر شما که در فوکوس است). برای افزایش عمق میدان، یک دیافراگم کوچک (یعنی یک عدد f بزرگتر) تنظیم کنید – این بدین معنی است که شما احتمالا پیش زمینه و پس زمینه واضح یا شارپ تری در عکس خود خواهید داشت.

آخرین نکته در مورد نحوه گرفتن عکس های سیلوئت – اگرچه یک سیلوئت کلی با یک سوژه شارپ و سیاه می تواند عکس قدرتمندی باشد، سیلوئت جزئی که در آن برخی از جزئیات سوژه شما باقی مانده است را نیز در نظر بگیرید. گاهی اوقات کمی نور بر روی آنها، آنها را کمی سه بُعدی و «واقعی» تر می کند. این زیبایی براکتینگ عکس های شماست، چون در این صورت سیلوئت های کلی و جزئی خواهید داشت که می توانید از بین آنها انتخاب کنید.

نویسنده: دارن رووسه (Darren Rowse)

منبع:

لنزک

 شارپ به دست آوردن کل یک تصویر با لنزهای وایدتر و پیش زمینه های افراطی تری که امروزه در عکاسی نوزاد در آتلیه نوزاد استفاده می شوند، سخت تر شده است. حتی دیافراگم های بهینه نیز برای شارپ به دست آوردن پس زمینه و پیش زمینه به اندازه دلخواه، کافی نیستند. اگرچه این بدان معنی نیست که این کار غیر ممکن است. انباشت فوکوس (فوکوس استکینگ – Focus Stacking) برای به دست آوردن تصاویر شارپ تر به یک تکنیک محبوب برای عکاسانی از تمام سطوح تبدیل شده است تا به کمک آن تصاویری به دست آورند که سرتاسر شارپ هستند. در این مقاله، تکنیک عکاسی انباشتن فوکوس یا فوکوس استکینگ را به شما عزیزان آموزش خواهیم داد.
انباشت فوکوس چیست؟

انباشت فوکوس یک تکنیک عکاسی است که با استفاده از یک دوربین و یک نرم افزار پس پردازش مانند Adobe Photoshop انجام می شود.

انباشت فوکوس به طور معمول در انواع مختلف عکاسی مورد استفاده قرار می گیرد، اما بیشتر در ژانرهای عکاسی منظره و ماکرو شناخته شده است. همچنین در عکاسی پرتره و حیات وحش نیز استفاده می شود، اما هنگام عکاسی از سوژه های در حال حرکت استفاده کمتری دارد.

این تکنیک شامل ثبت دو یا چند تصویر با نقاط فوکوس مختلف در سراسر صحنه است. بعدا، این تصاویر با هم ترکیب/ادغام می شوند (در مرحله ویرایش) که در آن تنها شارپ ترین قسمت های هر تصویر مورد استفاده قرار می گیرد. این امر به تصویری منجر می شود که یک پیش زمینه، زمینه میانی، و پس زمینه شارپ دارد، که آن را برای چاپ های بزرگ ایده آل می کند!
[انباشت فوکوس]
چرا انباشت فوکوس؟

انباشت فوکوس کردن تصاویر مزایای زیادی دارد، با وجود این که به زمان کار زیادی هم در محل عکاسی و هم در پس پردازش نیاز دارد.

همانطور که در بالا ذکر شد، اگر شما از یک لنز اولترا واید استفاده کنید و سوژه را نزدیک آن در پیش زمینه قرار دهید، کل تصویر شارپ نخواهد شد. هنگامی که چنین فاصله زیادی بین المان پیش زمینه و پس زمینه در دوردست وجود داشته باشد، تنها بخش هایی از تصویر شارپ خواهد شد. با گرفتن چند تصویر با نقاط فوکوس مختلف در سرتاسر کادر، کل تصویر نهایی از پیش زمینه تا پس زمینه واضح و شارپ خواهد شد.
[انباشت فوکوس]

من از دو نقطه فوکوس برای شارپ به دست آوردن پل و جزیره استفاده کردم.

این مسئله برای عکاسی ماکرو نیز صدق می کند. شارپ به دست آوردن کل گل اغلب یک عذاب است و زوم کردن نشان می دهد که قسمت هایی از آن کمی کمتر در فوکوس قرار دارند. این مسئله هنگام استفاده از دیافراگم های باز مانند f/2.8 یا f/5.6 متداول است. بنابراین، بسیاری از افراد معمولا چندین تصویر می گیرند و آنها را برای به دست آوردن یک تصویر فوق العاده شارپ با هم ترکیب می کنند.

اگر تنها تصاویر را بر روی یک گوشی هوشمند یا یک کامپیوتر کوچک نگاه کنید، تفاوت ها ممکن است قابل توجه نباشد، اما به محض این که آنها را چاپ کنید، تفاوت ها به طرز ناامید کننده ای قابل مشاهده می شوند. هنگام چاپ در فرمت (قالب) های بزرگ، حتی کوچک ترین اشتباهات نیز قابل رویت می شوند و اگر نیمی از تصویر فوکوس نشده باشد، چاپ کردن آن می تواند هدر دادن پول باشد.
چه موقع باید انباشت فوکوس بکنیم؟

انباشت فوکوس ممکن است یک تکنیک فوق العاده قدرتمند باشد، اما همیشه لازم نیست. در واقع، به احتمال زیاد شما برای اکثر تصاویر خود انباشت فوکوس نخواهید کرد.

این تکنیک تنها در سناریوهای خاصی مفید است، که اکثر آنها در بالا ذکر شده اند. بیایید نگاهی به برخی از سناریوهایی که در آنها فوکوس استکنیگ برای تصویر نهایی مفید است، بیاندازیم:

    عکاسی از یک صحنه با فاصله زیاد بین پیش زمینه و پس زمینه
    استفاده از یک لنز اولترا واید و سوژه ای که نزدیک به آن قرار دارد
    زوم کردن بر روی یک صحنه، مانند یک جنگل، و شما می خواهید همه چیز شارپ باشد حتی با یک دیافراگم باز
    عکاسی از صحنه های کوچک و به طور کلی عکاسی ماکرو

تمام اینها سناریوهایی هستند که در آن انباشت فوکوس می تواند مفید باشد و شما باید استفاده از این تکنیک را در نظر بگیرید. با این حال، هر تصویر و صحنه باید به صورت جداگانه ارزیابی شود و ممکن است الزامات یکسانی نداشته باشند.
[انباشت فوکوس]

برای شارپ به دست آوردن کل صحنه من از دو نقطه فوکوس استفاده کردم

یک تمرین خوب این است که یک عکس آزمایشی با یک دیافراگم بهینه، مانند f/11 بگیرید و زوم کنید تا ببینید همه چیز شارپ است یا نه. اگر سوژه پیش زمینه یا کوه دوردست نرم به نظر می رسند و کمی خارج از فوکوس هستند، این نشانه خوبی است که باید از انباشت فوکوس (Focus Stacking) استفاده شود.
چگونه انباشت فوکوس کنیم

خب همه اینها عالی به نظر می رسد اما آیا این کار واقعا جواب می دهد؟ با وجود این که این یک تکنیک پیشرفته است، در واقع آنقدر که ممکن است از آن بترسید سخت نیست. گرفتن چند تصویر با نقاط فوکوس مختلف نسبتا آسان است و اگر با ترکیب نورهی های چندگانه برای به دست آوردن محدوده دینامیکی بهتر آشنا باشید، این کار چندان سخت نیست.

اگر قبلا با فتوشاپ کار نکرده اید، این کار ممکن است گیج کننده و حتی دلسردکننده باشد، اما به من اعتماد کنید، با کمی تمرین مدت زیادی طول نمی کشد که شما به هنر انباشت فوکوس (و خیلی چیزهای دیگر!) مسلط خواهید شد.
۱
بخش اول: گرفتن چند تصویر در محل عکاسی

اکنون که می دانیم انباشت فوکوس چیست، چرا باید از آن استفاده کنیم و چه موقع مفید است، بیایید ببینیم این کار چطور انجام می شود. همانطور که اشاره کردم این یک تکنیک دو مرحله ای است که بخش اول آن در محل عکاسی انجام می شود.

با آماده سازی تصویر خود درست همانطور که به طور معمول انجام می دهید، شروع کنید. ترکیب بندی و پرسپکتیوی که ترجیح می دهید را پیدا کرده و ایزو، سرعت شاتر، و دیافراگم را تنظیم کنید.

اگرچه ضروری نیست، اما به شدت توصیه می شود که از سه پایه برای این تکنیک استفاده کنید. از آنجا که شما چند تصویر از یک صحنه می گیرید، سه پایه تضمین می کند که دوربین ثابت و بی حرکت بماند، تا همه تصاویر یکسان باشند – این مسئله بعدا که آنها را در فتوشاپ با هم ترکیب می کنیم مهم است.
تنظیم فوکوس

بعد از پیدا کردن ترکیب بندی و انجام تنظیمات، نقطه فوکوس را به نزدیک ترین شیء به لنزتان تغییر دهید. این کار را می توان با استفاده از فوکوس دستی یا فوکوس خودکار یا هر دو انجام داد.

زمانی که دوربین بر روی سوژه نزدیک فوکوس کرده است، اولین تصویر را بگیرید. هنگامی که عکس گرفته شد، نقطه فوکوس را کمی دورتر تنظیم کنید، به عنوان مثال، در زمینه میانی. این روند را تکرار کنید و سپس نقطه فوکوس را حتی دورتر ببرید.

در اغلب موارد دو یا سه تصویر کافی است. با این حال، برخی از تصاویر به دو برابر عکس نیاز دارند تا کل تصویر شارپ شود.
[انباشت فوکوس]

تصویر ۱: فوکوس بر روی سنگ، تصویر ۲ فوکوس بر روی پس زمینه

اگر مطمئن نیستید که باید چند عکس بگیرید، به آنهایی که در حال حاضر گرفته اید نگاه کنید و بررسی کنید که اگر آنها با هم ترکیب شوند، همه چیز واضح و شارپ می شود یا نه. اگر هنوز هم مطمئن نیستید، محض احتیاط چند عکس اضافی با نقاط فوکوس مختلف بگیرید.

همین! بخش اول این تکنیک آنقدر سخت نیست و بعد از این که چند بار آن را انجام دادید، فورا متوجه خواهید شد که یک تصویر خاص به چند عکس نیاز دارد.

بیایید یک خلاصه سریع از نحوه فوکوس استکینگ را با هم مرور کنیم:

۱- ترکیب بندی خود را طبق معمول همیشه پیدا کنید

۲- سه پایه مفید است، اما ضروری نیست

۳- بر روی نزدیک ترین شیء به لنز فوکوس کرده و یک عکس بگیرید

۴- فوکوس را دورتر تنظیم کنید (میزان آن بستگی به فاصله بین پیش زمینه و پس زمینه دارد) و یک عکس دیگر بگیرید

۵- مرحله ۴ را تکرار کنید تا وقتی که عکس های کافی برای شارپ کردن کل تصویر داشته باشید.
۲
بخش دوم: تکنیک پس پردازش انباشت فوکوس

اکنون که چند تصویر با نقاط فوکوس مختلف گرفتید، وقت آن است که به سراغ کامپیوتر بروید و آنها را با هم ترکیب کنید.

مراحل زیر ممکن است برای کسانی که تجربه زیادی در کار با نرم افزار پس پردازش ندارند گیج کننده باشد، اما با دنبال کردن گام به گام این دستورالعمل ها، نتیجه یک تصویر شارپ خواهد بود.
ترکیب تصاویر در فتوشاپ

Adobe Photoshop رایج ترین نرم افزار برای پردازش تصویر پیشرفته است. کاربران باتجربه می توانند در این نرم افزار به تکنیک ها و افکت های بی پایان دست یابند و بسیاری از عکاسان منظره آن را یک ابزار ضروری می دانند.

الگوریتم فتوشاپ تک تک پیکسل ها را تجزیه و تحلیل کرده و تنها شارپ ترین پیکسل ها را از هر تصویر انتخاب می کند، قبل از این که یک تصویر ادغام شده ایجاد کند.

آموزش انباشت فوکوس گام به گام در فتوشاپ:

۱- تصاویر را به عنوان لایه (Layers) در فتوشاپ باز کنید (اگر از لایت روم استفاده می کنید، تمام تصاویر را انتخاب کرده و از in Edit، گزینه Open as Layers in Photoshop را انتخاب کنید.

۲- تمام لایه ها را انتخاب کرده و به مسیر Edit -> Auto Align Layers بروید.

۳- تمام لایه ها را کپی کنید (این کار ممکن است بعدا مفید باشد)

۴- فقط لایه های کپی (یا فقط لایه های اصلی) را انتخاب کرده و به مسیر Edit -> Auto Blend Layers بروید. Stacking Images را انتخاب کرده و Seamless Tones and Colors را تیک بزنید.

۵- اکنون فتوشاپ به صورت خودکار تصاویر را با هم ترکیب می کند.

۶- ۱۰۰% زوم (بزرگنمایی) کرده و بررسی کنید که آیا تمام قسمت ها شارپ است یا نه.

۷- اگر قسمت هایی وجود دارد که شارپ نیستند، یک لایه ادغام شده با یک ماسک لایه سفید ایجاد کنید و یکی از لایه های ویرایش نشده را در زیر آن قرار دهید. با یک قلم موی سیاه تصویر شارپ (پشت آن) را رنگ کنید.
[انباشت فوکوس]

“Stack Images” را انتخاب کنید

پایان کار کمی گیج کننده می شود، درست است؟ اشکالی ندارد. در ۹۵% موارد، شما در واقع نیازی به استفاده از لایه های کپی شده ندارید. اگر می خواهید درک بهتری از آن ۵% باقیمانده به دست آورید، به شدت توصیه می کنم ویدئوی آموزشی رایان دایار با عنوان «کنار هم قرار دادن قطعه ها» را ببینید.
ترکیب تصاویر با Helicon Focus

Helicon Focus نرم افزار دیگری است که بسیاری از عکاسان از آن برای انباشت فوکوس استفاده می کنند، و همانطور که شاید از نام آن پیداست، نرم افزاری است که دقیقا برای همین هدف ساخته شده است.

عکاس منظره فلیکس ایندن (Felix Inden) اغلب از Helicon برای تصاویری استفاده می کند که فتوشاپ نمی تواند آنها را مدیریت کند و می گوید:

«ترکیب کردن تصاویر انباشت شده با نقاط کانونی مختلف به یک تصویر شارپ در Helicon Focus بسیار آسان است».
[انباشت فوکوس]

وارد کردن فایل ها به Helicon Focus Pro

«با وارد کردن فایل ها شروع کنید و سپس یکی از ۳ روش مختلف انباشت را انتخاب کنید. توضیح الگوریتم های مختلف بسیار تکنیکی است اما در واقع Helicon توصیه می کند که هر سه روش را آزمایش کرده و روشی را انتخاب کنید که برای تصویر خاص شما بهتر از همه جواب می دهد. (برای عکس های منظره من، به نظر می رسد که A و B بهتر جواب می دهند)».
[انباشت فوکوس]

رندر کردن در Helicon Focus

«در حالی که Helicon در حال رندر کردن فایل هاست، می توانید ببینید که یک ماسک ایجاد می شود که جالب است، چون هر الگوریتم یک ماسک متفاوت ایجاد می کند. پس از این که رندر شدن تمام شد (این کار حتی با حجم زیاد تصاویر برای عکاسی ماکرو یا عکس های محصولات، در مقایسه با فتوشاپ فوق العاده سریع انجام می شود) می توانید نتیجه را با ابزار زوم بررسی کرده و سپس آن را ذخیره کنید. اگر بخواهید، می توانید یک مقیاس و نام و غیره نیز اضافه کنید».
[انباشت فوکوس]

بررسی کنید که همه چیز خوب پیش برود
[انباشت فوکوس]

تصویر برای پردازش بیشتر آماده است!

برنامه های مختلف زیادی وجود دارد که می توان از آنها برای انباشت فوکوس تصاویر استفاده کرد، اما Adobe Photoshop و Helicon از همه محبوب تر هستند. یک نرم افزار با کیفیت دیگر Zerene Stacker است، که خیلی ها ادعا می کنند حتی از نرم افزارهای دیگر هم بهتر عمل می کند. امیدواریم که این آموزش برایتان مفید واقع شده باشد، و تکنیک عکاسی انباشتن فوکوس (فوکوس استکینگ – focus stacking) را به خوبی یاد گرفته باشید. لطفا دیدگاه خود را با ما به اشتراک بگذارید.

نویسنده: کریستین هویبرگ (Christian Hoiberg)

منبع:

لنزک

 شما فقط به اندازه یک کیسه آرد و چند چراغ تا ایجاد خلاقانه ترین پرتره های خود فاصله دارید! در این آموزش ما توضیح خواهیم داد که چگونه چیدمان خود را آماده کرده و خودتان پرتره های آردی بگیرید. شما یاد خواهید گرفت که چگونه قبل از اضافه کردن ذرات جادویی، صحنه را روشن کرده و سوژه خود را ژست دهی کنید.

هنگام عکاسی کودک در آتلیه کودک از یک سوژه در حال حرکت مانند یک رقصنده، انتقال یک حس حرکت نرم و دلپذیر در یک تصویر ثابت می تواند چالش برانگیز باشد. با این حال، یک چیز ساده مانند آرد می تواند حرکت را به شیوه ای فوق العاده زیبا نشان دهد.

پودر سفید و ظریف در هوا معلق می شود، با حرکت جابجا می شود و پیچ و تاب هایی از گرد و غبار ایجاد می کند که می تواند نور را ثبت (جذب) کند. همچنین یک کثیف کاری به تمام معنا ایجاد می کند – بر روی تجهیزات، محیط اطراف و سوژه شما – اما این بهایی است که باید برای به دست آوردن چنین عکس های ارزشمندی بپردازید.
مأموریت

چیدمان، نورپردازی و عکاسی از پرتره های متحرک با کمی آرد

زمان مورد نیاز: ۳-۲ ساعت

سطح مهارت: پیشرفته

لوازم مورد نیاز: آرد، کاور های تارپولین و ورقه های گرد و غبار، سه فلاش، تریگرهای بی سیم، پایه نور، چتر، بیوتی دیش یا سافت باکس

در این آموزش ما توضیح خواهیم داد که چگونه چیدمان خود را آماده کرده و خودتان پرتره های آردی بگیرید. شما یاد خواهید گرفت که چگونه قبل از اضافه کردن ذرات جادویی، صحنه را روشن کرده و سوژه خود را ژست دهی کنید. نورپردازی نقش مهمی ایفا می کند، و اگرچه ممکن است این چیدمان پیچیده به نظر برسد، اما در اینجا فقط از سه فلاش ارزان قیمت، با چند تعدیل کننده متصل به آنها برای پخش کردن نور استفاده می شود.

علاوه بر این، شما لزوما به یک استودیو نیاز ندارید. هر فضایی با ابعاد مناسب کارساز خواهد بود – حتی می توانید در فضای باز در یک شب خشک عکاسی کنید. در واقع، نبودن در یک استودیو مزایایی هم دارد، از جمله این که تمیزکاری را آسان تر می کند، اگر بتوانید آن قسمت را با شلنگ بشویید.

ما این کار را در پارکینگ زیرزمینی انجام دادیم – و ما موفق شدیم قبل از این که راننده ها متوجه گرد و غبار آرد بر روی ماشین هایشان شوند، فرار کنیم!
الف
راهنمای گام به گام: چیدمان عکاسی با آرد
[عکاسی پرتره اکشن ]
۱
یک جای خوب پیدا کنید

در اینجا به یک محیط کم نور و یک پس زمینه تاریک نیاز داریم؛ ما در یک پارکینگ زیرزمینی در زیر دفتر عکس گرفتیم. از همان ابتدا هر کاری می توانید انجام دهید تا با قرار دادن کاورهای تارپولین و ورقه های گرد و غبار، کثیف کاری را به حداقل برسانید.
[عکاسی پرتره اکشن ]
۲
چراغ ها را نصب کنید

در چیدمان سه فلاشه ما، نور جلویی با یک چتر سفید عکاسی جفت می شود، در حالیکه نور عقب سمت چپ یک چتر نقره ای و نور عقب سمت راست یک بیوتی دیش قابل حمل دارد. هر سه فلاش بر روی مُد دستی تنظیم می شوند.
[عکاسی پرتره اکشن ]
۳
چیدمان را تریگر (راه اندازی) کنید

ما فلاش ها را با یک تریگر فلاش بی سیم متصل به یکی از فلاش ها تریگر کردیم. دو فلاش دیگر بر روی مُد Slave تنظیم می شوند، به طوری که پس از تشخیص فلاش زدن منبع نور اول فایر می شوند.

۴
نوردهی

هنگام استفاده از فلاش جدا از دوربین ما باید از مُد نوردهی دستی استفاده کنیم. از سرعت شاتر ۱/۲۰۰ ثانیه استفاده کرده و دیافراگم و ایزو را تنظیم کنید، تا وقتی که نوردهی درست به نظر برسد. در اینجا، دیافراگم f/6.3 و ایزو ۴۰۰ است.
ب
تجهیزات ضروری: چیدمان نورپردازی عالی با بودجه کم
[عکاسی پرتره اکشن ]
کاورهای تارپولین

ما پوشش های تارپولین را برای کنترل کثیف کاری در سرتاسر محوطه عکاسی آویزان کردیم. حواستان باشد که رنگ آنها ممکن است بر نور تاثیر بگذارد؛ در اینجا، تارپولین های آبی یک ته رنگ به آرد اضافه می کنند، که ممکن است از نظر شما تصویر را جذاب تر کند.
[عکاسی پرتره اکشن ]
فلاش های ارزان

نیازی نیست که شما بانک بزنید؛ فلاش های ارزان قیمت مانند این Yongnuo YN560-IV خوب هستند. فلاش های ما فقط باید نوردهی دستی و یک مُد slave نوری (اپتیکال) داشته باشند.
[عکاسی پرتره اکشن ]
تریگرهای بی سیم

شما به یک تریگر بی سیم و گیرنده برای اتصال دوربین به یکی از فلاش های خود نیاز دارید. بقیه فلاش ها را بر روی مُد slave (بَرده) نوری قرار دهید تا هنگام تشخیص فلاش master (اصلی – ارباب) به طور همزمان فایر شوند.
[عکاسی پرتره اکشن ]
چتر

چتر، نور را در یک قوس گسترده بر روی سوژه و صحنه پخش می کند. یک چتر نقره ای پشت به سوژه قرار داده می شود و نسبت به نوع سفید آن سایه های سخت تری ایجاد می کند.
[عکاسی پرتره اکشن ]
بیوتی دیش

بیوتی دیش یک توده نور نرم و مستقیم ایجاد می کند. این بیوتی دیش نرم Interfit تاشو و به راحتی قابل حمل است. اگر بیوتی دیش ندارید، به جای آن از یک چتر نقره ای یا سافت باکس استفاده کنید.
متوقف (فریز) کردن حرکت

در اینجا سرعت شاترِ زیاد نیست که حرکت را متوقف می کند، بلکه مدت زمان فلاش است. علت آن این است که ما در یک پارکینگ تاریک بدون پنجره قرار داریم، بنابراین تنها نوری که اهمیت دارد نور فلاش است، که سریع تر از حداکثر سرعت همگام سازی فلاش دوربین می باشد (معمولا ۱/۲۰۰ ثانیه یا ۱/۲۵۰ ثانیه). هرچه قدرت فلاش کمتر باشد، مدت زمان فلاش سریع تر خواهد بود. هنگامی که با قدرت کامل فایر شود، مدت زمان آن ممکن است حتی به ۱/۲۰۰ ثانیه نزدیک شود، اما در قدرت ۱/۱۶ مدت زمان به حدود ۱/۸۰۰۰ یا سریع تر کاهش خواهد یافت (بسته به فلاش شما). بنابراین، اگر در عکس های متحرک نورپردازی شده با فلاش خود ماتی حرکتی می بینید، قدرت فلاش را کمتر کرده و ایزو را افزایش دهید.
ج
نکات تخصصی: دستورالعمل موفقیت
[عکاسی پرتره اکشن ]
۱
آرد اضافه کنید

ما دو نوع آرد را امتحان کردیم – فقط برای این که کار را به طور علمی پیش ببریم – اما تفاوت بسیار کمی بین آنها مشاهده کردیم. الک کردن آرد به معلق ماندن آن در هوا کمک خواهد کرد. ما از مدل خود PJ خواستیم تا آرد را در دست هایش نگه دارد و به محض این که حرکت کرد آن را رها کند.
[عکاسی پرتره اکشن ]
۲
بر روی شانه ها آرد بپاشید

برای نشان دادن حرکت در بخش های مختلف بدن، بر روی شانه ها، دست ها و پاها آرد بپاشید. اگر سوژه شما موهای بلندی دارد، می توانید بر روی آنها نیز آرد بپاشید. به این ترتیب وقتی او حرکت کند، آرد به طور طبیعی در هوا پخش می شود. چند حوله آماده برای پاک کردن آرد در بین عکس ها به همراه داشته باشید.
[عکاسی پرتره اکشن ]
۳
ژست ها را عالی و بی نقص کنید

در عکاسی هایی مانند این، اگر بتوانید با سوژه ای کار کنید که می داند چطور باید بدن خود را حرکت دهد، واقعا به شما کمک می کند. اگر شما بتوانید به سوژه خود در گرفتن ژست های جالب اعتماد کنید، خودتان آزاد می شوید تا بر روی بهتر کردن تکنیک، زمانبندی و ترکیب بندی تمرکز کنید.
[عکاسی پرتره اکشن ]
۴
با نور بازی کنید

نورپردازی قوی از پشت و کنار، این هایلایت های روشن را در هر دو طرف بدن به ما می دهد. از سوژه بخواهید همانطور که حرکت می کند سر و بدون خود را به یک طرف بچرخاند، تا بیشترین استفاده را از این نور حاشیه ای بکنید. یک ژست مستقیم در اینجا کارساز نخواهد بود.
زیبایی نور پس زمینه زاویه دار
[عکاسی پرتره اکشن ]

اگر می خواهید سوژه در مقابل یک پس زمینه تاریک برجسته شود، سعی کنید او را از پشت نورپردازی کنید. این کار یک هایلایت حاشیه ای فوق العاده در کنار بدن او ایجاد می کند. این هایلایت سوژه را از پس زمینه جدا کرده و یک کیفیت سینمایی به تصویر می دهد. هایلایت کردن لبه های بدن، توجه بیننده را به شکل ژست گیری نیز جلب می کند، بنابراین برای عکاسی از رقص یا اکشن عالی است. مهم است که نور پشت سوژه با یک زاویه به طرف او برگردد، و اگر می خواهید پس زمینه زیبا و تاریک بماند، مطمئن شوید که نور بر روی آن نشت نکند (پخش نشود).
مهارت های ضروری: ویرایش های نهایی در فتوشاپ
[عکاسی پرتره اکشن ]

در اینجا نحوه تکمیل عکس ها در فتوشاپ را توضیح خواهیم داد. لایه پس زمینه را کپی کنید، سپس یک لایه تنظیمات Levels اضافه کرده و برای روشن کردن تصویر اسلایدر وسطی را تا انتها به سمت راست بکشید. لایه کپی را انتخاب کنید، ابزار Burn را برداشته و محدوده را بر روی Shadows تنظیم کنید، سپس پس زمینه را به رنگ سیاه burn کنید.
[عکاسی پرتره اکشن ]

یک راه آسان برای کپی کردن آرد از یک تصویر به تصویر دیگر در فتوشاپ وجود دارد. با ابزار Lasso دور آرد را به طور آزاد انتخاب کنید، آن را کپی کرده و بر روی تصویر دیگر پیست کنید، سپس blending mode را بر روی Screen تنظیم کنید.

نویسنده: PhotoPlus

منبع:

لنزک

 گاهی اوقات، در یک صحنه چیز زیادی برای عکس گرفتن وجود ندارد: هیچ چیزی حرکت نمی کند، یا آن صحنه فاقد یک سوژه قوی است. شما – عکاس – چطور به چنین صحنه ای جذابیت می بخشید؟ در این مقاله کوتاه دو نکته مطرح شده است که می تواند آن عکس غیر جذاب را کمی زنده تر و پر انرژی تر کند.
از جزئیات عکاسی بارداری در آتلیه بارداری عکس بگیرید

یکی از نکاتی که من به عنوان یک خبرنگار روزنامه جوان یاد گرفتم، توجه به جزئیات بود. این امر زمانی که من برای تهیه گزارش هایی فرستاده می شدم که شاید چیز زیادی برای گفتن نداشتند، خیلی به من کمک کرد. در یک مورد، من به افتتاحیه یک کتابخانه بسیار کوچک در یک شهر بسیار کوچک فرستاده شدم، و اگرچه باز شدن کتابخانه برای شهر و مردم جالب بود، اما حرف زیادی برای یک مقاله نداشت، و بنابراین من با جزئیات زیاد در مورد آجرهای شومینه، و ویژگی های دیگر ساختمان نوشتم.

این مسئله گاهی اوقات در مورد عکاسی نیز صدق می کند. جزئیات می توانند مهم ترین بخش داستان باشند، یا در برخی موارد تنها بخش داستان. یک روز من با این تراکتور در تصویر زیر برخورد کردم (و به نظر می رسد که تعداد زیادی از آنها را پیدا کردم) که در میان چندین تُن تجهیزات کمتر جذاب دیگر در کنار جاده قرار داده شده بود، و بنابراین من بر جزئیاتی تمرکز کردم که حس تراکتور را بدون دیدن کل تراکتور منتقل می کردند.
[آموزش عکاسی]

جزئیات روی یک تراکتور الیور

و در بعضی مواقع دیگر، من داستان هایی را به کار می برم که لزوما مربوط به هنر نیستند. در یک داستان درباره رنگ سربی که در بسیاری از خانه ها در سیراکوس پیدا می شود، من از یک لنز Nikon AF-S VR Micro-NIKKOR 105mm f/2.8G IF-ED برای به دست آوردن جزئیات استفاده کردم.
[آموزش عکاسی]

رنگ پوسته پوسته شده بر روی جداره یک خانه در سیراکوس برای داستانی در مورد سرب موجود در رنگ.

اما این کل داستان را نمی گوید، که مرا به نکته بعدی هدایت می کند.
یک فیلتر کاهنده نور (ND) را امتحان کنید، حتی اگر فکر می کنید نیازی به این کار نیست

عکس قبلی (رنگ روی دیوار)، در این خانه متروکه گرفته شده بود:
[آموزش عکاسی]

عکسی با نوردهی طولانی از یک خانه متروکه در سیراکوس برای داستانی درباره خطرات رنگ سربی

من تصاویر زیادی را بدون فیلتر کاهنده نور گرفته ام، اما استفاده از یک فیلتر B+W 77mm MRC 110M Solid Neutral Density 3.0 بر روی یک لنز Nikon AF-S NIKKOR 16-35mm f/4G ED VR مرا قادر ساخت تا سرعت شاتر را در نور روز تا ۶ ثانیه افزایش دهم، که به ابرها کمی حرکت و به کل تصویر احساسی متفاوت با یک عکس ایستا از ساختمان می دهد.

شما همچنین می توانید از یک فیلتر ND قوی استفاده کنید تا تصاویر معمولی که هر کسی می تواند بگیرد را به چیزی کمی متفاوت تبدیل کنید.

این همان تصویر بالای صفحه در طلوع خورشید است که بدون فیلتر ND گرفته شده است:
[آموزش عکاسی]

عکس بالای صفحه، بدون نوردهی طولانی

اما با فیلتر ND، توانستم یک نوردهی ۲۵ ثانیه ای برای گرفتن تصویر بالای این صفحه به دست آورم، که در آن آب به یک ماتی مه آلود غلیظ تبدیل شد. این بار از یک لنز Canon EF-S 10-18mm f/4.5-5.6 IS STM با یک فیلتر B+W 67mm SC 110 Solid Neutral Density 3.0 استفاده کردم.

آهسته: کتاب آموزش عکاسی با نوردهی طولانی

یکی از مزایای جانبی طی کردن این مسیر (البته بر روی سه پایه) این است که مرا قادر ساخت تا هر بار از ایزو ۱۰۰ استفاده کنم، چون وقت داشتم تا سرعت شاتر را هرچقدر که لازم است بیشتر کنم. این کار انعطاف پذیری بسیار بیشتری در پس پردازش به من داد تا عکس را به دلخواه خودم ویرایش کنم.

شما برای پیدا کردن یک سوژه جالب چه کاری انجام می دهید؟

نویسنده: واسم احمد (Wasim Ahmad)

منبع:

لنزک

سه تنظیمات اساسی در عکاسی نوزاد در آتلیه نوزاد منظره وجود دارد: ایزو، دیافراگم و سرعت شاتر (که تحت عنوان مثلث نوردهی شناخته می شوند). اگرچه درک هر سه اینها برای ایجاد تصاویر صحیح از لحاظ تکنیکی به یک اندازه مهم است، اما وقتی بحث تاثیر بصری یک تصویر مطرح باشد، یکی از آنها از اهمیت بیشتری برخوردار است. تنظیم سرعت شاتر تفاوت زیادی در عکس های شما ایجاد می کند و اغلب چیزی است که می تواند تصویر شما را در میان تصاویر دیگر برجسته کند.

هرچند انتخاب سرعت شاتر ایده آل کار آسانی نیست. به ندرت تنها یک سرعت شاتر صحیح وجود دارد، اما قطعا سناریوهایی وجود دارند که از یک سرعت شاتر خاص نفع می برند. در این مقاله، ما به چند سناریوی مختلف و این که چگونه سرعت شاتر بر هر یک از آنها تاثیر می گذارد، نگاهی خواهیم انداخت.
کار با سرعت شاترهای سریع

ساده ترین سرعت شاتر برای کار کردن، یک سرعت شاتر سریع است. کار با سرعت شاترهای سریع نیازی به سه پایه ندارد و شما به راحتی می توانید از سوژه هایی که به سرعت رد می شوند عکس بگیرید. همچنین رایج ترین انتخاب برای اکثر عکاسان تازه کار است، چون به تلاش زیادی نیاز ندارد (و اکثر حالات خودکار یک سرعت شاتر نسبتا سریع انتخاب می کنند).

در زیر یک مثال معمول از زمانی که لازم است از یک سرعت شاتر سریع استفاده کنید را می بینید. به منظور متوقف کردن حرکت آهو، من مجبور شدم سرعت شاتر را به ۱/۳۲۰ ثانیه افزایش دهم. اگر آهو با سرعت بیشتری حرکت می کرد، من مجبور بودم سرعت شاتر را حتی بیشتر افزایش دهم تا از هر گونه ماتی حرکتی جلوگیری کنم.
[عکاسی منظره]

هرچند عکاسی از حیوانات تنها موردی نیست که شما باید از یک سرعت شاتر سریع استفاده کنید. در تصویر زیر، من از سرعت شاتر ۱/۱۶۰۰ ثانیه استفاده کردم.

چرا من از چنین سرعت شاتر سریعی برای این صحنه استفاده کردم؟ اگر به آن نگاه کنید، آب کاملا ساکن است، هیچ سوژه متحرکی وجود ندارد و هنوز نور کافی برای استفاده از یک سرعت شاتر کمی آهسته تر وجود دارد، درست است؟ بله، با این حال، این عکس از روی یک قایق گرفته شد و با وجود این که آب تقریبا بی حرکت بود، من به یک سرعت شاتر بسیار سریع نیاز داشتم تا صحنه را بدون هیچ گونه تاری ناشی از حرکت دوربین، فریز (متوقف) کنم.
[عکاسی منظره]
استفاده از تنظیمات ایده آل نه تنظیمات عالی

اگر من روی زمین ایستاده بودم، می توانستم به راحتی از یک سرعت شاتر آهسته تر استفاده کنم و تصویر مشابهی به دست آورم. در واقع، اگر می توانستم از یک ایزوی پایین تر و یک دیافراگم ایده آل استفاده کنم، کیفیت کلی می توانست حتی از این هم بهتر باشد. با این حال، هدف عکاسی این نیست که همیشه تنظیمات عالی داشته باشیم؛ بلکه داشتن تنظیمات ایده آلی است که به شما اجازه می دهد تا عکس را در یک شرایط معین بگیرید. مهم ترین نکته در واقع ثبت تصویر است.

من برای مدت طولانی بیش از حد بر روی این مسئله تمرکز می کردم که همیشه از تنظیمات عالی استفاده کنم. واقعیت این است که این کار اغلب به از دست دادن عکس منجر می شود، چون شما به جای کار کردن با شرایطی که دارید، بیش از حد بر روی جنبه تکنیکی تمرکز می کنید.

به عنوان مثال، استفاده از یک سرعت شاتر آهسته تر هنگام ایستادن بر روی یک قایق (مانند تصویر بالا) باعث می شود که توده های یخ شناور به علت حرکت تار شوند. شما کدام یک را ترجیح می دهید؟ یک تصویر تار که «از لحاظ تکنیکی» عالی است، یا یک تصویر واضح و شارپ که تنظیمات تکنیکی عالی ندارد؟

قبل از این که به سراغ سرعت شاترهای آهسته تر برویم، بیایید نگاهی به چند سناریو بیاندازیم که در آن استفاده از یک سرعت شاتر سریع توصیه می شود:

هنگام عکاسی به صورت دوربین در دست
عکاسی از سوژه های به سرعت در حال حرکت
زمانی که هدف فریز یا متوقف کردن حرکت است
هنگام عکاسی از یک وسیله نقلیه

کار با سرعت شاترهای آهسته

در عکاسی منظره، تفاوت بین سرعت شاترهای آهسته بسیار بیشتر از تفاوت بین سرعت شاترهای سریع است. اگرچه شما تفاوت چندان زیادی بین ۱/۳۲۰ ثانیه و ۱/۶۴۰ ثانیه نخواهید دید (در اکثر موارد)، اما ممکن است تفاوت زیادی بین ۱۰ ثانیه و ۶۰ ثانیه ببینید. به همین دلیل، من این بخش را به دو قسمت تقسیم می کنم: کمتر از ۳۰ ثانیه، و بیشتر از ۳۰ ثانیه (مُد Bulb).
[عکاسی منظره]

تعریف نوردهی طولانی تا حدودی مبهم است، اما من در کتاب «راهنمای نهایی برای عکاسی با نوردهی طولانی» خودم توضیح می دهم که نوردهی طولانی عکاسی با سرعت شاتری است که در آن شما دیگر نمی توانید یک تصویر را به صورت دوربین در دست واضح و شارپ ثبت کنید. به طور معمول، بسته به دوربین و فاصله کانونی شما این سرعت شاتر در محدوده ۱/۵۰ ثانیه است (یک فاصله کانونی طولانی تر برای ثبت یک تصویر شارپ به صورت دوربین در دست، به سرعت شاتر سریع تری نسبت به یک فاصله کانونی واید نیاز دارد).
سرعت شاترهای کمتر از ۳۰ ثانیه

اگرچه تفاوت بین سرعت شاتر ۱ ثانیه و ۳۰ ثانیه زیاد است، اما طبیعی تر است که اینها را با هم در یک بخش قرار دهیم تا بررسی آنها راحت تر باشد. با این حال، من سعی می کنم کمی قضیه را باز کنم تا به شما ایده بدهم که در شرایط مختلف کدام سرعت شاترها را باید امتحان کنید. باز هم تکرار می کنم، هیچ انتخاب صحیح محضی وجود ندارد و این مسئله اغلب به اولویت شما و ابزارهایی که برای کار کردن در اختیار دارید بستگی دارد.

هنگام عکاسی از سواحل و مناظر دریایی که در آن امواج به ساحل یا صخره های اطراف برخورد می کنند، من اغلب با سرعت شاتر ۰٫۵ تا ۱ ثانیه کار می کنم. من متوجه شده ام که این سرعت شاتر ماتی خوبی در آب ایجاد می کند، در حالیکه هنوز هم بافت آن را به اندازه کافی حفظ می کند. یک سرعت شاتر آهسته تر مانند ۸ ثانیه آب را مات می کند اما نه آن قدر که یک اثر «ابریشمی» که اغلب در عکاسی با نوردهی طولانی می بینید (در ادامه به آن خواهیم پرداخت)، به آن بدهد.
[عکاسی منظره]

این مسئله هنگام عکاسی از آبشارها و رودخانه ها نیز صادق است. من معمولا هنگام کار با این صحنه ها از یک سرعت شاتر نیمه آهسته به جای یک سرعت شاتر فوق العاده آهسته استفاده می کنم، چون ترجیح می دهم کمی از بافت آب را حفظ کنم.

همانطور که سرعت شاتر را افزایش می دهید، متوجه خواهید شد که المان های در حال حرکت بیشتر و بیشتر مات می شوند. در تصویر زیر، من از سرعت شاتر ۲۰ ثانیه برای مات کردن آب و دادن کمی حرکت به آسمان استفاده کردم. اگر به ابرها نگاه کنید، می توانید ببینید که آنها در حال حرکت بوده اند و کمی اثر «آسمان کشیده شده» در آن وجود دارد.
[عکاسی منظره]

به خاطر داشته باشید که سرعت ابرها تعیین می کند که برای ثبت این حرکت، سرعت شاتر چقدر باید آهسته باشد. هنگامی که ابرها به سرعت حرکت می کنند، می توانید حرکت آنها را حتی با یک سرعت شاتر ۵ تا ۱۰ ثانیه نیز ثبت کنید، اما برای این که واقعا آن اثر «آسمان کشیده شده» را به دست آورید، اغلب باید از یک سرعت شاتر (یا زمان نوردهی) آهسته تر از ۳۰ ثانیه استفاده کنید.
سرعت شاترهای بیشتر از ۳۰ ثانیه (مُد Bulb)

به منظور دستیابی به یک سرعت شاتر بیش از ۳۰ ثانیه، احتمالا باید Bulb Mode را فعال کنید.

زمانی که من برای اولین بار به سراغ عکاسی با نوردهی طولانی رفتم و اولین فیلترهای ND 10 استاپم را خریدم، بلافاصله به این سرعت شاترهای فوق العاده سریع معتاد شدم. اعتراف می کنم که دیگر به آن اندازه این کار را انجام نمی دهم، اما قطعا کار با آنها بسیار سرگرم کننده است.

دلیل اصلی استفاده از یک سرعت شاتر بیشتر (آهسته تر) از ۳۰ ثانیه برای عکاسی منظره، به دست آوردن یک اثر «آسمان کشیده شده» و کاملا مات کردن المان های در حال حرکت مانند آب است. همچنین می تواند راه خوبی برای حذف اشخاص از تصاویرتان باشد (اگر آنها در طول نوردهی ۳-۲ دقیقه ای شما در آن اطراف راه بروند، به احتمال زیاد «ناپدید می شوند»).
[عکاسی منظره]

برای تصویر بالا من از سرعت شاتر ۱۸۰ ثانیه استفاده کردم. همانطور که می توانید ببینید، این سرعت شاتر آب را کاملا مات کرده و آسمان در طول کادر کشیده شده است.
نتیجه گیری

کار با نوردهی های طولانی تر می تواند بسیار سرگرم کننده باشد، اما چیزی نیست که همیشه مفید باشد. به عنوان مثال، هنگام عکاسی از صحنه ای که هیچ المان متحرکی (و هیچ ابری) ندارد، نیازی نیست از یک سرعت شاتر فوق العاده آهسته استفاده کنید، چون به احتمال زیاد دقیقا مانند یک سرعت شاتر آهسته به نظر خواهد رسید.

بنابراین برای فهمیدن این که چگونه بهترین یا مناسب ترین سرعت شاتر را انتخاب کنید، تمرین کنید و به آنچه که می خواهید در تصویر خود به دست آورید، پی ببرید.

نویسنده: کریستین هویبرگ (Christian Hoiberg)

منبع:

لنزک

 مت هیگز در مورد آنچه که لازم است قبل از آماده کردن تصاویر برای مجلات و مشتریان تجاری دیگر در نظر بگیرید، توضیح می دهد. از عکاسی با اصول اولیه درست گرفته تا ثبت ترکیب بندی های متنوع و استفاده از فضای منفی در عکس.

امروزه پیدا کردن نشریات و مجلاتی که ممکن است به خرید مجوز برای تصاویر شما علاقه مند باشند، از همیشه آسان تر است. با این حال، با وجود عکاسان سراسر جهان که برای حق کمیسیون (به دست آوردن مشتری) با هم رقابت می کنند، رقابت نیز از همیشه بیشتر است.

در حین گرفتن عکس، به خاطر سپردن چیزهایی که موسسات انتشاراتی و تجاری به دنبال آن هستند، و چیزهایی که طراحان از آن متنفرند، بهترین شانس را برای فروش به شما خواهد داد.

اینها مهمترین مواردی هستند که باید قبل از عکاسی در نظر بگیرید.
۱
اصول اولیه را درست درک کنید
[فروش عکس]

گوشی های هوشمند متوسط قادر به چاپ نتایج با کیفیت بالا می باشند. عکس از: Matt Golowczynski

ممکن است از شنیدن این حرف شگفت زده شوید که این روزها حتی عکس های گرفته شده با گوشی های تلفن نیز می توانند برای استفاده در تبلیغات یا مقالات متوسط به اندازه کافی خوب باشند. در واقع، برخی از روزنامه ها به همین دلیل گزارشگران خود را برای عکاسی کودک در آتلیه کودک با موبایل آموزش داده اند.

شما احتمالا هیچ وقت به فایل های گرفته شده بر روی سنسوری با ۳۵ مگاپیکسل یا بیشتر نیاز پیدا نخواهید کرد، مگر این که بخواهید از تصاویر خود به عنوان بخشی از یک کمپین تجاری بزرگ استفاده کنید. چیزی که از دوربین خاص شما مهمتر است این است که آیا اصول اولیه یک عکس خوب را به طور کامل درک کرده اید یا نه.

اول این که نقطه کانونی تصویر شما باید به وضوح قابل شناسایی و در فوکوس باشد. صحنه های گیج کننده با سوژه غیر واضح و حواس پرتی های متعدد برای کسی که سعی دارد پیامی را انتقال دهد یا چیز مهمی را به طور برجسته نشان دهد، جذاب نیست.

همچنین تصویر شما باید به خوبی نوردهی شده باشد، قبل از استفاده به ویرایش اضافی کمی نیاز داشته باشد، و فاقد نویز تصویر باشد که باعث می شود کیفیت آن پایین به نظر برسد. اگر تمام این موارد را درست رعایت کنید، تصاویر شما در مراحل اولیه شکست نخواهند خورد.
۲
انواع ترکیب بندی ها را ثبت کنید
[فروش عکس]

فضای بزرگ بدون حواس پرتی در سمت چپ فانوس در این تصویر را می توان به راحتی در پشت یک متن قرار داد. عکس از: Matt Higgs

در زمینه ترکیب بندی، تنوع اغلب کلید کار است. زمانی که شما برای خودتان عکس می گیرید، یک عکس از یک سوژه یا صحنه ممکن است کافی باشد تا به آن علاقه مند شوید. با این حال، طراحانی که بر روی یک پروژه کار می کنند، به طور معمول ترکیب بندی ها و جهت گیری هایی را می پسندند که می توانند در طراحی های خود با آن آزمایش کنند.

چند عکس منظره بگیرید، و چند عکس پرتره، که در برخی از آنها سوژه کادر را پر کند و در برخی دیگر المان کوچکتری در داخل کادر باشد. اگرچه نباید مشتری ها را با یک میلیون نسخه از یک چیز یکسان بمباران کنید، اما خوب است که به آنها حق انتخاب بدهید، و چند گزینه از فایل هایی که می توانید پس از درخواست ارائه دهید، داشته باشید.

یک المان که می توانید در عکس های خود جای دهید، ایده فضای منفی است. فضای منفی یک ناحیه ساده و بدون هیچ ویژگی خاص در اطراف سوژه شماست که توجه بیننده را از سوژه دور نمی کند. نمونه هایی از فضای منفی می تواند یک آسمان آبی روشن در پشت یک بالن هوای گرم شناور، یا یک دیوار سفید تمیز در پس زمینه یک پرتره باشد.

این المان های بدون حواس پرتی نه تنها در تضاد (کنتراست) با سوژه ها به تاثیر آنها می افزایند (و در برخی موارد بر چیزهایی مانند مقیاس تاکید می کنند)، بلکه در استفاده های انتشاراتی یا تجاری نیز طراحان را قادر می سازند تا متن های قابل خواندن را به طور واضح بر روی آنها قرار دهند، که بسیار مطلوب است.
۳
تصاویر آرشیوی کلاسیک نگیرید
[فروش عکس]

واقعا دیگر به این نوع تصاویر نیازی نیست. عکس از Caiaimage/Tom Merton، Getty Images

در گذشته، تصاویر اشخاصی که به صورت تجاری مورد استفاده قرار می گرفت، اغلب یک ظاهر صحنه سازی شده (از پیش تعیین شده) و مصنوعی داشت، و مدل ها خنده های بزرگ غیر طبیعی داشتند و در انجام بسیاری از فعالیت های کسل کننده افراط می کردند. جای تعجب ندارد که این نوع تصاویر دیگر رواج ندارند، و خریداران تصویر اکنون عکس هایی می خواهند که معتبرتر به نظر برسند.

به همین دلیل، سعی کنید تصاویر اشخاص را با یک ظاهر کاندید (بی هوا – بدون ژست)، و سبک زندگی (لایف استایل) بگیرید، و مدل های خود را در صحنه های واقعی نشان دهید که داستان های روزمره ای می گویند که می تواند مربوط به همه باشد. یک تکنیک خوب پایین آمدن تا سطح چشم و نزدیک شدن به سوژه ها برای به دست آوردن یک تصویر صمیمی تر باشد.
۴
برای فروش تصاویر خود از قبل فکر کنید
[فروش عکس]

یک صحنه برفی عالی دارید؟ تا دی ماه منتظر نمانید تا کاری با آن انجام دهید. عکس از: Anton Petrus، Getty Images

لازم به ذکر است که اکثر ناشران و شرکت ها برای خرید تصاویر از چند ماه قبل راجب آن فکر می کنند.

این بدین معنی است که گرچه خوب است به طور فصلی کار کنید، اما آن منظره برفی فوق العاده احتمالا در شهریور ماه سال بعد بهتر از آذر ماه به فروش می رود. آرشیوی از عکس هایی که در تمام طول سال می گیرید تهیه کنید تا وقتی یک تصویر دوباره مورد تقاضا قرار گرفت برای عرضه آن آماده باشید.

البته، اگر تصاویری در یک ژانر قابل کنترل تر، مانند عکاسی از مواد غذایی یا اجسام بی جان بگیرید، از این نعمت برخوردار خواهید بود که می توانید تصاویر خود را هر زمانی بگیرید. بنابراین، می توانید عکس های نوروزی تان را زود تر در تابستان بگیرید.
۵
عکس ها را بیش از حد ویرایش نکنید
[فروش عکس]

این تصویر به سیاه و سفید تبدیل شده است، اما تا حدی ویرایش نشده که صحنه دیگر واقعی به نظر نرسد. عکس از: Matt Higgs

اگرچه هر تصویر به کمی اصلاح نیاز دارد تا به بهترین شکل ممکن دیده شود، اما به طور معمول بهتر است که از پردازش های بسیار سبک دار اجتناب کنید، مگر این که بدانید افرادی که برای آنها کار می کنید، سلیقه خاصی دارند (این نوع ویرایش را می پسندند).

طراحان در صورت لزوم به نوعی در زمینه ویرایش تصاویر تجربه دارند، اما اگر چیزی جز تصاویر HDR یا تصاویری با رنگ های اغراق آمیز به آنها ندهید، ممکن است پا به فرار بگذارند.

به یاد داشته باشید که در مورد ناشران و شرکت ها، شما اغلب عکسی را می فروشید که چیزی را نشان می دهد که آنها می خواهند در مورد آن صحبت کنند، نه یک اثر هنری برای دیوار دفتر آنها. با احتیاط عمل کنید، پس پردازش خود را تمیز و ساده نگه دارید، در این صورت احتمال بیشتری دارد که بتوانید تصاویر خود را بفروشید.
۶
مطمئن شوید که تصاویرتان از لحاظ قانونی مشکلی نداشته باشند

به طور معمول، شما به محض گرفتن یک تصویر مالک حق کپی رایت آن می شوید، و از لحاظ قانونی می توانید آن را به هر کسی که می خواهید، برای هر چیزی که آنها می خواهند بفروشید. با این حال، موارد استثنایی وجود دارد، و شما تعهد دارید که مجوزهای مربوطه برای یک تصویر را قبل از فروش آن بگیرید.

کسب اجازه از مدل برای هر کسی که به وضوح در تصویری قابل شناسایی است که برای اهداف تجاری فروخته می شود و قرار است برای تبلیغات یا بازاریابی مورد استفاده قرار گیرد، ضروری می باشد، اما برای اهداف انتشاراتی یا هنری نه (مگر این که باعث بدنام شدن سوژه شود). به همین دلیل، همیشه خوب است که از هر کسی که در یکی از تصاویر شماست که ممکن است روزی آن را به فروش تجاری برسانید، بخواهید که یک فرم کسب اجازه مدل را همان موقع امضا کند. این فرم ضروری است، حتی اگر به سوژه دستمزد پرداخت کرده باشید و تصویر او را در یک جلسه عکاسی سازماندهی شده گرفته باشید.

اگرچه فروش عکس هایی که تصادفا آثار دارای حق کپی رایت دیگر را ثبت می کنند – به عنوان مثال، بیلبورد یک شرکت، یا لوگویی در یک صحنه خیابانی – غیر قانونی نیست، اما برای این که قانونی باشد، نباید در مرکز توجه تصویر شما باشد. به همین دلیل اغلب منطقی است که از مدل هایی که با آنها کار می کنید بخواهید تا در صورت امکان لباس های غیر مارکدار بپوشند.

نویسنده: مت هیگز (Matt Higgs)

منبع:

لنزک

 عکاسی بارداری در آتلیه بارداری تایم لپس (time-lapse) به ثبت تصاویر با وقفه های زمانی و اغلب ساخت یک ویدیو با آن ها گفته می شود، ویدیویی که گذر زمان را نشان می دهد. در این مقاله آدریان دیویس (Adrian Davies) آموزش می دهد که چگونه به جای ویدیو، تاثیر گذشت زمان بر سوژه خود را در یک تصویر کامپوزیت (ترکیب چند شات) نشان دهید.

شما مطمئنا با دنباله های تایم لپس خیره کننده ای که در مستندهای حیات وحش از گیاهان در حال رشد، گل های در حال باز شدن یا پروانه های در حال تغییر شکل می بینید، آشنا هستید.

بسیاری از دوربین های دیجیتال در حال حاضر تایمرهایی دارند که شما را قادر می سازد تا از این نوع دنباله های تایم لپس (time-lapse) بگیرید، هرچند اینها خروجی هایی به صورت فیلم ویدئویی هستند (به صورت فیلم ویدئویی تولید می شوند). اما می توان یک افکت مشابه را با ارائه دنباله های تایم لپس در یک تصویر واحد، هرچند از سوژه های ساده تر ایجاد کرد.

با عکاسی از یک سوژه یکسان در طول یک دوره زمانی، و سپس ترکیب تصاویر در یک فریم، می توانید ایده خوبی از رشد یا حرکت به دست آورید. برای روشن تر شدن موضوع، احتمالا بهتر است که تعداد تصاویر تکی را به حداکثر پنج عکس محدود کنید. سعی کنید سوژه ای انتخاب کنید که در آن تفاوت واضح و مشخصی بین تصاویر تکی وجود دارد.

کلید موفقیت این است که سوژه را برای تمام نوردهی ها در یک مکان ثابت نگه دارید، به طوری که تنها تغییر یا رشد آن را ثبت کنید، و همچنین از یک نورپردازی و بزرگنمایی یکسان برای تمام تصاویر استفاده کنید.

یکی از ساده ترین سوژه ها برای شروع، یک غنچه نرگس زرد است. آن را در یک گلدان پر از آب در مقابل یک پس زمینه ساده قرار دهید (سفید یا سیاه بهتر است، و کار پس پردازش را ساده تر می کند)، و جای آن را (با گیره) محکم کنید، به طوری که در طول مدت عکاسی حرکت نکند. دوربین باید بر روی یک سه پایه محکم نصب شود. در مثال نشان داده شده در اینجا، نوردهی ها حدود سه ساعت با هم فاصله داشتند، اما شما می توانید به سادگی با نگاه خودتان تشخیص بدهید که چه موقع نوردهی بعدی را عکاسی کنید.
تکنیک کامپوزیت ۱
[عکاسی تایم لپس]

در فتوشاپ (یا یک برنامه ویرایش عکس دیگر با امکانات مربوط به لایه ها)، اولین تصویر را باز کنید، و عرض بوم را تا ۳۰۰% بکشید (Image > Canvas Size) تا به اندازه سه تصویر شود. رنگ بسط بوم را همانند رنگ تصویر قرار دهید (در این جا، سیاه).
[عکاسی تایم لپس]

تصویر دوم را باز کنید، آن را انتخاب کرده، کپی کنید، و در کنار تصویر اول پیست کنید. از ابزار Move برای هم تراز کردن آن به طور کامل استفاده کنید. اکنون تصویر سوم را باز کرده و همین روند را تکرار کنید. در آخر، هنگامی که ترکیب بندی مطابق با میل شما کامل شد، لایه های تصویر را مسطح کرده، و هرگونه پس زمینه اضافی را برش دهید. برای تاکید بر تفاوت بین تصاویر اول و آخر، من آنها را با استفاده از امکانات Layers در فتوشاپ، با استفاده از حالت Lighten Blending کنار هم قرار دادم.
تکنیک کامپوزیت ۲
[عکاسی تایم لپس]

من با استفاده از گیاه گوشت خوار پیچر نشان داده شده در اینجا، یک تکنیک کمی متفاوت اتخاذ کردم. گیاه برگ هایی با سن های مختلف داشت، بنابراین من از برگ های مختلف عکس گرفتم، و بعدا آنها را به هم وصل کردم.
[عکاسی تایم لپس]

اگر شما از این روش استفاده کردید، مطمئن شوید که بزرگنمایی، جهت گیری و نورپردازی را در تمام عکس ها یکسان نگه دارید.

نویسنده: آدریان دیویس

منبع:

لنزک

 نیکون با اضافه کردن اتصال بلوتوث به دوربین عالی D5500 قبلی خود، از یک DSLR جدید با نام D5600 پرده برداری کرده است. در این مطلب کوتاه، شما عزیزان را با دوربین جدید Nikon D5600 آشنا خواهیم کرد. عکاسی نوزاد در آتلیه نوزاد


این شرکت ژاپنی در اصل تنها لنز D5500 را به روز رسانی کرده، و تکنولوژی بلوتوث SnapBridge را به DSLR مقرون به صرفه خود اضافه کرده است. سایت trustedreviews در بررسی نیکون D5500 به آن رتبه ۸/۱۰ داده است.

SnapBridge به کاربران اجازه می دهد تا دوربین ها را برای همگام سازی همیشه فعال تصویر، پشتیبان گیری خودکار، و به اشتراک گذاری آسان عکس، با گوشی های هوشمند خود جفت (pair) کنند.

به جز آن، D5600 یک حالت فیلمبرداری تایم لپس اضافه هم دارد که آن را از D7200 قرض گرفته است، و نیکون همچنین می گوید که دوربین جدید دارای یک صفحه نمایش لمسی بهبود یافته است، اگرچه ما تا وقتی که آن را در دست نگیریم نمی توانیم بفهمیم واقعا چقدر بهبود یافته است.
[دوربین نیکون d5600]

در بقیه موارد، مشخصات دوربین تقریبا یکسان است – مانند D5500، یک سنسور ۲۴٫۲MP APS-C، پردازنده Expeed 4، فیلمبرداری ۱۰۸۰p 60fps، و یک صفحه نمایش چرخان ۳٫۲ اینچی دارد.

خبر بد این است که نیکون فعلا قرار است D5600 را فقط در ژاپن عرضه کند، و قیمت نهایی، مشخصات، و دسترسی بین المللی به آن هنوز مشخص نشده است.

هنگامی که در آمریکا و انگلیس عرضه شد، ارزشش را دارد که از CES 2017 چشم برندارید، شرکت ممکن است آخرین DSLR رده متوسط خود را به مخاطبان گسترده تری ارائه دهد.
[دوربین نیکون d5600] [دوربین نیکون d5600] [دوربین نیکون d5600]

شما منتظر D5600 خواهید ماند یا همین حالا به یک DSLR جدید نیاز دارید؟ پاسخ خود را در قسمت دیدگاه ها، پایین صفحه، با ما به اشتراک بگذارید.
م
منبع

برگرفته از: trustedreviews

 وقتی من به فتوشاپ فکر می کنم، به دقت و خلاقیت فکر می کنم. ویرایشگرهای فرمت Raw که خیلی از شما با آنها آشنا هستید: مثل لایت روم، Capture One و غیره، ابزار فوق العاده ای هستند، اما به طور کلی، فاقد وسعت و دقت فتوشاپ می باشند. درجه بندی رنگ (color grading) فرآیند تغییر رنگ های از پیش موجود در داخل تصویر شماست و از طریق فتوشاپ ما می توانیم کنترل بسیار دقیقی بر آن داشته باشیم. در این مطلب لنزک، سه روش دقیق برای درجه بندی رنگ یا تنظیم رنگ ها در فتوشاپ به شما آموزش خواهیم داد. این روش ها عبارتند از: Hue & Saturation، Selective Color، و Apply Image. ، دوربین ، عکاسی کودک در آتلیه کودک

1
درجه بندی رنگ با استفاده از Hue and Saturation

هنگامی که یک لایه Hue and Saturation ایجاد کردید، پنجره ای شبیه به پنجره بالا خواهید دید. در مقایسه با Selective Color، که در ادامه نشان خواهم داد، Hue and Saturation دو ویژگی عالی دارد: ابزار Color Picker (نماد دست و فلش) به شما اجازه می دهد که به سادگی تنها با کلیک کردن بر روی تصویرتان یک رنگ را برای تنظیم کردن انتخاب کنید. اگرچه ابزار چندان مبتکرانه ای نیست اما مفید است، به خصوص اگر مطمئن نیستید کدام رنگ را باید تنظیم کنید. اسلایدرهای محدوده رنگ در پایین پنل به شما اجازه می دهند انتخاب خود را اصلاح کرده و به طور دقیق یک رنگ خاص، یا حتی تنها سایه ای از یک رنگ خاص را هدف قرار دهید.

یادداشت جانبی: هنگام اعمال تنظیمات بر روی اسلایدرهای محدوده رنگ، من اغلب Saturation را تا ۱۰۰ بالا می برم تا بتوانم ببینم دقیقا چه چیزی دارم انتخاب می کنم.
[تنظیم رنگ عکس فتوشاپ]

برای اینکه روند کار را به شما نشان دهم، تصمیم گرفتم این درختان را کمی درجه بندی رنگ کرده، و آنها را سبزتر، و زردتر کنم. برای انجام این کار، ابزار Color Picker را برداشتم و بر روی درخت ها کلیک کردم. این کار به من نشان داد که در واقع، رنگ زرد بیشتری نسبت به رنگ سبز در درخت ها وجود دارد، و از این رو، کانال زرد انتخاب شد. از اینجا من تنظیمات لازم را بر روی اسلایدرهای Hue و Saturation اعمال کردم تا وقتی که از نتیجه راضی شدم. من به ندرت به اسلایدر Luminosity (روشنایی) دست می زنم اما از این کار نترسید، احتمالا از اثر آن خوشتان خواهد آمد.
[تنظیم رنگ عکس فتوشاپ]
۲
استفاده از Selective Color برای درجه بندی رنگ بسیار دقیق

زمانی که بحث کنترل درجه بندی رنگ مطرح باشد، Selective Color یا رنگ انتخابی اکثر لایه های تنظیماتی دیگر را تحت الشعاع قرار می دهد. شما نه تنها می توانید به طور مستقل رنگ های قرمز، زرد، فیروزه ای، آبی، و ارغوانی را تنظیم کنید، بلکه می توانید تغییرات کلی تری بر روی هایلایت ها، تن های میانی، و سایه ها ایجاد کنید. علاوه بر این، در حالیکه Hue and Saturation یک اسلایدر برای کنترل Hue به ما می دهد، در Selective Color سه اسلایدر وجود دارد که سطح کنترل به مراتب عمیق تری را ارائه می دهند.
[تنظیم رنگ عکس فتوشاپ]

اگر شما با تنظیم رنگ در Curves (لایه تنظیماتی منحنی ها) آشنا هستید، Selective Color کاملا شبیه آن، اما به شکل اسلایدر است. ساده ترین راه برای یادگیری این است که فتوشاپ را باز کنید و با آن کار کنید. شما متوجه خواهید شد که هر اسلایدر یک اسم دارد؛ Cyan (فیروزه ای)، Magenta (ارغوانی) و Yellow (زرد). حرکت دادن اسلایدر به سمت راست آن رنگ را نشان خواهد داد، حرکت دادن آن به سمت چپ رنگ مخالف آن را نشان خواهد داد: Cyan > Red، Magenta > Green و Yellow > Blue. در آخر، شما متوجه اسلایدری به نام Black نیز خواهید شد. این اسلایدر به روش مشابه با Luminosity در Hue and Saturation عمل می کند، اما طبق تجربه من، معمولا کمی بهتر کار می کند.
[تنظیم رنگ عکس فتوشاپ]

بنابراین چرا استفاده از Selective Color بهتر از Hue and Saturation است؟ هر دو کاملا به هم شبیه هستند، اما Selective Color از لحاظ کنترل شما بر هر رنگ دقیق تر است. از آنجا که سه اسلایدر برای کنترل رنگ معین هر کانال به شما می دهد، کنترل بیشتری دارید، و همچنین این واقعیت وجود دارد که Selective Color کنترل بیشتری نسبت به هایلایت ها (سفید ها)، تن های میانی (خنثی ها)، و سایه ها (سیاه ها) ارائه می دهد. این قطعا سریع ترین ابزار درجه بندی رنگ فتوشاپ نیست، اما یکی از بهترین ابزارها برای افراد وسواسی کنترل کننده مثل من است.
۳
Apply Image، یک توپ منحنی درجه بندی رنگ

با استفاده از Apply Image شما می توانید ماسک های بسیار دقیقی ایجاد کنید که می توانید برای اعمال درجه بندی های رنگ خود به هایلایت ها یا سایه ها از آنها استفاده کنید. صبر کن مارکس، الآن همان حرف های قبلی را تکرار نمی کنی؟ قبلا نگفتی که می توانیم این کار را با استفاده از Selective Color انجام دهیم؟ بله، گفتم، اما شما با استفاده از Apply Image می توانید کنترل حتی بیشتری داشته باشید. اجازه دهید اول به شما نشان دهم چطور این کار را بکنید و بعد از آن خواهم گفت که چرا این ابزار برای کنترل بیشتر عالی است.
[تنظیم رنگ عکس فتوشاپ]

یک لایه جدید ایجاد کنید، من اغلب در اینجا از Curves استفاده می کنم، و به مسیر Image>Apply Image بروید. یک پنجره شبیه پنجره زیر خواهید دید. منبع شما نام تصویری که باز کرده اید خواهد بود. برای اهداف امروز ما، لایه را بر روی حالت “Merged”، کانال را “RGB” و ادغام را “Normal” باقی بگذارید. تنها تنظیماتی که از شما می خواهم تغییر دهید Invert است. با علامت زدن آن، یک ماسک برای قسمت های روشن یا هایلایت ها (Highlights) ایجاد خواهید کرد، و اگر تیک آن را بردارید، ماسک شما برای سایه ها (Shadows) خواهد بود. دو ماسکی که می توانید در بالا ببنید، چیزی هستند که از این روش به دست خواهد آمد.
[تنظیم رنگ عکس فتوشاپ] [تنظیم رنگ عکس فتوشاپ]

علت این که این ابزار بهتر از Selective Color است این است که شما می توانید اصلاحات بیشتری در ماسک ایجاد کنید. بیایید در تصویر نمونه سایه ها را در نظر بگیریم. Selective Color به شما اجازه خواهد داد تا Shadows را تنظیم کنید، اما از آنجا که سایه ها بخش زیادی از این تصویر را در برگرفته اند، تنظیمات شما خیلی کلی خواهند بود. با استفاده از ماسکی که Apply Image برای ما ایجاد کرده است، می توانیم آن ماسک را با استفاده از CTRL+M/L (برای منحنی ها یا سطوح) ویرایش کرده و انتخابمان را حتی بیشتر محدود کنیم.

یادداشت جانبی: Apply Image تکنیک بسیار قدرتمندی است که می توان آن را برای چیزهای زیادی به کار برد. به عنوان مثال، شما می توانید از ماسک های یکسان برای ایجاد تنظیمات دقیق بر روی تُن ها (tones) استفاده کنید.
[تنظیم رنگ عکس فتوشاپ]
یک پاداش برای وسواسی های کنترل گر

در هر یک از لایه های تنظیماتی ای (adjustment layer) که ایجاد می کنید، اگر خواستید سریعا اثر آنها را به Highlights یا Shadows محدود کنید، بر روی آنها دابل کلیک کرده و از “Blend If” استفاده کنید. با فشردن همزمان دکمه Alt و کلیک کردن بر روی اسلایدرها، آنها از هم جدا می شوند (عکس بالا را ببینید)، این به شما اجازه می دهد تا اثر آنها را به تدریج کم کرده، و آن را یا از Highlights یا Shadows حذف کنید. این تکنیک روشی است که من همیشه از آن استفاده می کنم، چون سریع است و درک آن آسان می باشد.
[تنظیم رنگ عکس فتوشاپ]
خلاصه درجه بندی رنگ

شما هنگام درجه بندی و تنظیم رنگ همیشه به این سطح از کنترل نیاز ندارید. من معمولا تغییرات کلی تر بر روی هایلایت ها، تن های میانی و سایه ها را از داخل یک ویرایشگر RAW ایجاد می کنم. با این حال، اگر وقت برای صرف کردن روی یک تصویر دارید، یا به هر دلیلی می خواهید تغییرات بسیار دقیق ایجاد کنید، روش های تنظیم رنگ مطرح شده در این مطلب خیلی به کارتان خواهند آمد.

نویسنده: مکس بریج (Max Bridge)

منبع:

لنزک

 یکی از بزرگترین چالش ها در زمینه عکاسی بارداری در آتلیه بارداری در شب، جا دادن عناصر پیش زمینه خوب است، اما یادگیری چند ترفند ساده، کار شما را به سرعت بهبود خواهد بخشید. اگر شما تا کنون عکسی از کهکشان راه شیری در یک منطقه بسیار تاریک در یک شب بدون ماه گرفته باشید، حتما متوجه شده اید که المان های منظره در پیش زمینه عکس اغلب در برابر آسمان شب سیلوئت خواهند شد. در این مطلب به شما آموزش خواهیم داد که چگونه با نورپردازی پیش زمینه، عکاسی شب خود را بهبود بخشید.

علت آن این است که نور ستاره ها به تنهایی نور کافی برای تشخیص سنسور دوربین فراهم نمی کند، حتی در نوردهی های طولانی و حساس مورد استفاده برای ثبت ستارگان. من خودم از بازی کردن با سیلوئت ها لذت می برم، اما داشتن یک پس زمینه پر از جزئیات، اغلب یک عکس شب را جالب تر می کند.


در این عکس گرفته شده از راه کوهستانی خوش منظره در غرب ویرجینیا، کهکشان راه شیری سوژه بود. من فقط می خواستم از شکل چشم انداز برای ساخت آن استفاده کنم، بنابراین جزئیات ضروری نبودند.

در اکثر موارد نوردهی چندگانه و ترکیب کردن با استفاده از لایه ها و ماسک ها در فتوشاپ همراه با نقاشی با نور برای جلوگیری از آن فضای منفی سایه مانند لازم است، اما این موضوع فراتر از بحث این مقاله است. در حال حاضر، من در مورد نقاشی با نور و بهره گرفتن از منابع نور خارجی برای روشن کردن پیش زمینه عکس های شما بحث خواهم کرد.
[عکاسی در شب با نوردهی طولانی]

این اَشکال سنگی طبیعی با نام هودوز (Hoodoos) در برایس کانیون ایالت اوتا در آمریکا شبیه افرادی در تاریکی به نظر می رسند. اگر آنها به خوبی نورپردازی و روشن می شدند، توجه بیننده را از آن روشنایی آسمان منحرف می کردند.

لنزک: بنابراین همچون عکس فوق، مواردی نیز وجود دارند که عکاس به دلایلی تشخیص می دهد که نمی خواهد المان های پیش زمینه را روشن کند و شکل سیلوئت آن ها در عکس را ترجیح می دهد. برای مثال در عکس فوق اگر این سنگ ها نورپردازی می شدند، وزن بصری خیلی زیادی به خود اختصاص می دادند که تعادل عکس را بر هم می زد.
نقاشی با نور

برای درک اینکه یک دوربین چگونه داده های نوری را جمع آوری می کند، می توان آن را با نقاشی یک نقاش بر روی یک بوم خالی مقایسه کرد. قسمت هایی بر روی بوم نقاش با ضربات آرام قلم مو روشن تر به نظر خواهد رسید. اگر به همان قسمت رنگ بیشتری اعمال شود، تیره تر شده و بیشتر با آن رنگ مشخص می شود. چیزی که ما به عنوان نور می بینیم در واقع ذراتی به نام فوتون است که بر روی سطح مرئی طیف الکترومغناطیسی وجود دارند. سنسور دوربین را به عنوان یک بوم، و فوتون ها را به عنوان رنگ در نظر بگیرید.

هنگام عکاسی از ستاره ها و آسمان شب با نور کم، دیافراگم باز تنظیم می شود، حساسیت ایزو بالاست و شاتر معمولا به مدت ۲۰-۱۵ ثانیه باز گذاشته می شود تا اجازه دهد بیشترین حد ممکن از فوتون ها بر روی سنسور دوربین جمع شوند و در پایان نوردهی یک تصویر کامل به ما بدهند. یک نوردهی ۵ ثانیه ای دو برابر تاریک تر از یک نوردهی ۱۰ ثانیه ای در شب به نظر خواهد رسید، چون نیمی از آن نور بر روی بوم ما جمع می شود.

یک پیش زمینه تاریک در هر یک از این سرعت شاترها سیلوئت باقی خواهد ماند، چرا که بسیاری از اوقات فوتون های کمتری نسبت به فوتون های ساطع شده از آسمان شب، از این اجسام بازتاب می شوند. استثنائاتی وجود دارد که در آن یک سطح بسیار بازتابنده مانند بتن، سنگ آهک یا شن و ماسه ممکن است به اندازه کافی نور بازتاب کند که با یک نوردهی در این تنظیمات در داخل دوربین دیده شود.
[عکاسی در شب با نوردهی طولانی]

یک عکس گرفته شده با نور روز که بیش از حد طولانی نوردهی شده است. بسیاری از جزئیات غیر قابل بازیابی هستند و هیستوگرام به منتهای سمت راست منتقل شده است.

از طرف دیگر، اگر یک عکس در طول روز با این تنظیمات بگیرید، تصویر کاملا سفید خواهد شد. علت آن این است که فوتون های زیادی از خورشید در طول روز وجود دارند، آشکارسازهای حساس به نور در دوربین برانگیخته می شوند تا جایی که با نور اشباع می شوند و وقتی این اتفاق بیفتد، هیچ پس پردازشی نمی تواند جزئیات را در این قسمت ها بازیابی کند.

به این مورد که جزئیات قسمت های روشن به دلیل نوردهی بیش از حد (overexposing) از بین می روند یا سفید مطلق می شوند، بریده شدن (clipping) یا سوختن هایلایت ها (قسمت های روشن) گفته می شود – یعنی مقادیر سفید به ماکزیمم مقدار مطلق می رسند و نمودار هیستوگرام تجمع شدیدی در راست پیدا خواهد کرد.

با توجه به تنظیمات حساس دوربین که برای عکاسی از ستاره ها لازم است، مهم است که مطمئن باشیم منبع نور ما زیاد قوی نیست، در غیر اینصورت در معرض خطر اشباع سنسور دوربین با نور و شدید شدن نور هایلایت ها یا بیش از حد غالب ساختن نورپردازی پیش زمینه در صحنه قرار می گیریم.

بیشتر بخوانید: آموزش خواندن و تفسیر هیستوگرام در عکاسی دیجیتال
[عکاسی در شب با نوردهی طولانی]

واگن در اینجا با درخشش سریع یک چراغ قوه تنها برای چند ثانیه در طول نوردهی روشن شد. تنظیمات دوربین عبارت بودند از: f/2.8، ایزو ۸۰۰، ۲۰ ثانیه.

برای این کار، من تنها از چراغ قوه های LED با خروجی کم یا یک پنل LED استفاده می کنم. چراغ قوه های LED مناسب تر از لامپ های رشته ای قدیمی هستند، چون آنها پرتو نور یکنواختی تولید می کنند، به خصوص اگر حالت نورافکن داشته باشند. چراغ های جاسوئیچی LED ارزان قیمت هم خوب جواب می دهند چون کنترل آنها آسان است و می توانند با فشار دادن یک دکمه ساده، خاموش و روشن شوند.

من همچنین از یک پنل LED با روشنایی قابل تنظیم مانند این یکی برای نورپرازی ثابت و کنترل شده استفاده می کنم، اینها برای روشن کردن داخل سازه ها، ایجاد سوژه های سیلوئت، یا برای ارائه نورپردازی ثابت برای تایم لپس مناسب تر هستند. شما می توانید اینها را بر روی هر سه پایه دلخواه نیز نصب کنید، که به شما کمک می کند.

برای نقاشی کردن با نور، شما باید سریعا نور را بر روی سوژه ای که می خواهید در طول نوردهی روشن کنید، انداخته و مطمئن شوید که نور به طور یکنواخت در پیش زمینه پخش می شود. درست مانند روی هم انباشته شدن لایه های رنگ، رها کردن چراغ قوه در یک نقطه برای مدت زمان طولانی نیز به ایجاد قسمت های روشن تر منجر خواهد شد. به دست آوردن مقدار درست نور به آزمون و خطا نیاز دارد و من دوست دارم نور را از یک زاویه غیر مستقیم بتابانم تا سایه و بافت ایجاد کنم. گاهی اوقات «تعدیل» نور با قرار دادن یک پارچه روشن یا کیسه پلاستیکی بر روی چراغ قوه می تواند مفید باشد.

اینها چند نمونه هستند.
[عکاسی در شب با نوردهی طولانی]

۱- یکی از دوستانم یک پنل LED را برای مدت زمان کوتاهی در طول نوردهی انجام شده در ایزو ۳۲۰۰، f/2.8 و ۲۰ ثانیه، رو به بالا به سمت این سنگ گرفت. نور در این عکس آزمایشی خیلی شدید بود.

۲- در این عکس ما نور را برای مدت زمان کوتاه تری روشن نگه داشتیم و با نزدیک تر کردن منبع نور به سنگ، نور را بیشتر بر روی آن متمرکز کردیم.

۳- این نسخه نهایی بعد از ویرایش است. ما مراحل نورپردازی را با سه سنگ دیگر در پیش زمینه تکرار کردیم و تصاویر در فتوشاپ روی هم انباشت شدند.
[عکاسی در شب با نوردهی طولانی]

از هیچ نوری در این عکس استفاده نشده است.
[عکاسی در شب با نوردهی طولانی]

یک چراغ قوه پوشانده شده با یک کیسه خرید پلاستیکی، گوشه قایق را روشن کرد تا نور رام تری ارائه دهد که با زمین های بسیار بازتابنده اطراف ترکیب شود. چراغ در تمام مدت ۱۵ ثانیه نوردهی در ایزو ۶۴۰۰ و f/3.5 روشن بود.
[عکاسی در شب با نوردهی طولانی]

من ۷ عکس با استفاده از تنظیمات و نورپردازی یکسان گرفتم و در فتوشاپ با استفاده از انباشت میانه (median stacking) روی هم انباشت کردم تا بدون افزایش نویز، جزئیات بیشتری از کل صحنه بیرون بکشم.
[عکاسی در شب با نوردهی طولانی]

این دو نوردهی است، آسمان یک عکس ردیابی شده با استفاده از astrotracer (ردیاب ستارگان) بر روی دوربین پنتاکس K-3II بود، اما به راحتی می توان آن را با یک عکس انجام داد. داخل کلبه با استفاده از یک پنل LED بر روی یک سه پایه روشن شد. این یک نوردهی ۲۰ ثانیه ای در ایزو ۳۲۰۰، f/2.8 است و نور روشن باقی ماند در حالیکه من به مدت ۲۰ ثانیه ثابت و بی حرکت ماندم. (آن رگه های زرد در بالا کرم های شب تاب هستند).
منابع نوری محیط

در عکاسی شب، نورهای خیابانی می توانند آزاردهنده باشند، اما گاهی اوقات شما می توانید از آنها به نفع خودتان استفاده کنید.
[عکاسی در شب با نوردهی طولانی]

نور خیابانی در آن نزدیکی، روشنایی این انبار و سیلو را تامین کرد. این عکس در f/2.8، ایزو ۳۲۰۰، ۱۵ ثانیه گرفته شد.

از مهتاب و گرگ و میش نیز می توان به عنوان منابع نور استفاده کرد. این کار را می توان با نوردهی های واحد و برنامه ریزی دقیق انجام داد، اما ترکیب نوردهی های گرفته شده در زمان های مختلف از یک نقطه، زیرکانه ترین راه است.
[عکاسی در شب با نوردهی طولانی]

برای این عکس، کهکشان راه شیری ۲۰ دقیقه قبل از بالا آمدن ماه گرفته شد. من از یک نوردهی ثانویه استفاده کردم، زمانی که ماه به اندازه کافی بالا بود تا همانطور که می بینید همه چیز را در پیش زمینه روشن کند. f/2.8، ایزو ۳۲۰۰، ۱۵ ثانیه.

لنزک: اگر قصد دارید از تکنیک ترکیب دو یا چند نوردهی (ترکیب چند عکس گرفته شده با نوردهی های متفاوت) استفاده کنید، قرار دادن دوربین روی سه پایه الزامی است – چراکه شما می خواهید کادر عکس ها دقیقا یکسان باشد.
[عکاسی در شب با نوردهی طولانی]

در اینجا، از معبر پل روی رودخانه در هنگام پایین رفتن زودهنگام ماه در اوایل شب عکس گرفته شد. من ۲ ساعت بعد صبر کردم تا وقتی کهکشان راه شیری به نقطه مرکز پل رسید از آن عکس بگیرم. f/2.8، ایزو ۳۲۰۰، ۱۵ ثانیه.
[عکاسی در شب با نوردهی طولانی]

زاویه دیگری از معبر پل روی رودخانه. این بار من از گرگ و میش صبح برای تامین روشنایی منظره استفاده کردم. از کهکشان راه شیری در ساعت ۳ صبح عکس گرفته شد، در حالی که از منظره حدود ۳ ساعت بعد، کمی قبل از طلوع آفتاب عکس گرفته شد. علاوه بر این، ۱۲ عکس پیش زمینه روی هم انباشت شدند تا نویز کاهش یابد. زمانی که گرگ و میش نجومی شروع می شود، یا درست قبل از اینکه تمام شود، بهترین زمان برای گرفتن این عکس هاست، چون نتیجه بیش از حد روشن نیست و به خوبی با آسمان شب ترکیب می شود.
[عکاسی در شب با نوردهی طولانی]

این عکس ترکیب ۴ نوردهی است. در یکی از آنها با f/2.8، ایزو ۸۰۰، ۱۱۰ ثانیه، ستاره ها در آسمان ردیابی شدند. بیرون پل تنها با نور ستاره ها با یک نوردهی ۵ دقیقه ای در f/2.8، ایزو ۱۶۰۰ نورپردازی شد. داخل پل به مدت ۱۵ ثانیه با یک پنل LED روی سه پایه با f/2.8 و ایزو ۱۶۰۰ نورپردازی شد. دو نوردهی لازم بود تا جلو و پشت را پوشش دهند.

نویسنده: جسی تورنتون (Jesse Thornton)

برگرفته از: diyphotography

 می گویند یک تصویر ارزش هزار کلمه را دارد. اما من کنجکاوم که، دیگر چه می گویند؟ برای فهمیدن جواب این سوال من بهترین نقل قول ها در زمینه عکاسی را جمع آوری کردم. در این مطلب لنزک از شما عزیزان برای مطالعه ۵۰ نقل قول خواندنی درباره عکاسی دعوت می کنیم که امیدواریم برایتان الهام بخش واقع شوند.
[عکاسی استیو مک‌کری]

عکس از استیو مک‌کری (Steve McCurry)

    «عکاسی داستانی است که من نمی توانم آن را در قالب کلمات بیان کنم.» – دستین اسپارکز (Destin Sparks)

    «وقتی کلمات واضح نیستند، من باید بر روی عکس ها تمرکز کنم. وقتی تصاویر هم کافی نیستند، باید با سکوت خشنود شوم.» – انسل آدامز (Ansel Adams)

    «در عکاسی واقعیت چنان ظریفی وجود دارد که واقعی تر از واقعیت می شود.» – آلفرد استیگلیتز (Alfred Stieglitz)

    «یک چیز هست که عکاس باید آن را در عکس های خود بگنجاند، انسانیت آن لحظه.» – رابرت فرانک (Robert Frank)

    «ثبت یک تصویر، ثابت کردن یک لحظه، نشان می دهد که حقیقت واقعا چقدر غنی است.» – ناشناس

    «عکاسی یک راه احساس کردن، لمس کردن، و عشق ورزیدن است. چیزی که شما روی فیلم می گیرید برای همیشه ثبت می شود… و مدتها بعد از این که شما همه چیز را فراموش کردید، یادآور چیزهای کوچک خواهد بود.» – آرون سیسکیند (Aaron Siskind)

    «ما عکس می گیریم تا بفهمیم زندگی چه معنایی برای ما دارد.» – رالف هاترزلی (Ralph Hattersley)

    «چیزی که شما در تصاویر من می بینید این است که من از این که عاشق این مردم شوم نمی ترسیدم.» – آنی لیبویتز (Annie Leibovitz)

    «عکاسی برای من نگاه کردن نیست، احساس کردن است. اگر نتوانید چیزی را که به آن نگاه می کنید احساس کنید، هیچ وقت نمی توانید کاری کنید که دیگران از دیدن تصاویر شما چیزی احساس کنند.» – دان مک کالین (Don McCullin)

    «یک پرتره در داخل دوربین ساخته نمی شود، بلکه در هر دو طرف آن ساخته می شود.» – ادوارد استایکن (Edward Steichen)

    «بهترین چیز در مورد یک تصویر این است که هرگز تغییر نمی کند، حتی وقتی که افراد داخل آن تغییر می کنند.» – اندی وارهول (Andy Warhol)

    «برای من عکاسی هنر مشاهده کردن است. عکاسی پیدا کردن یک چیز جالب در یک مکان معمولی است… من متوجه شده ام که عکاسی ارتباط کمی با چیزهایی که می بینید دارد، همه چیز مربوط به نحوه دیدن شماست.» – الیوت اویت (Elliott Ewitt)

    «تصویری که شما با دوربین خود می گیرید تخیلی است که می خواهید با واقعیت ایجاد کنید.» – اسکات لورنزو (Scott Lorenzo)

    «اگر عکاس به افراد جلوی لنز خود علاقه مند بوده، و اگر مهربان و دلسوز باشد، نصف راه را رفته است. ابزار عکاسی دوربین نیست، بلکه عکاس است.» – ایو آرنولد (Eve Arnold)

    «یک قطره اشک حاوی اقیانوس است. یک عکاس از لحظات کوچک در زندگی یک شخص که حقایق بزرگتری را آشکار می کنند، آگاه است.» – ناشناس

    «دوربین ابزاری است که به افراد یاد می دهد چطور بدون یک دوربین ببینند.» – دوروتی لانگ (Dorothea lange)

    «من به کلمات اعتماد ندارم. من به عکس ها اعتماد دارم.» – گیلز پرس (Gilles Peress)

    «من واقعا معتقدم چیزهایی وجود دارد که اگر من از آنها عکس نمی گرفتم هیچ کس آنها را نمی دید.» – دایان آربوس (Diane Arbus)

    «عکس گرفتن هر صدم ثانیه از زندگی را لذت بخش می کند.» – مارک ریبود (Marc Riboud)

    «هنگامی که توجه کردن را یاد بگیرید، می توانید تصاویر را با ذهن خود یا بر روی فیلم ثبت کنید. هیچ تفاوتی بین این دو وجود ندارد.» – ناشناس

    «دوربین باعث می شود فراموش کنید که وجود دارید. اینطور نیست که شما پنهان شده باشید بلکه همه چیز را فراموش می کنید، و فقط نگاه می کنید.» – لیندا مک کارتنی (Linda McCartney)

    «اگر چیزی را ببینید که شما را تحت تاثیر قرار دهد، و آن وقت از آن عکس بگیرید، یک لحظه را ماندگار می کنید.» – انسل آدامز (Ansel Adams)

    «عکس رازی درباره یک راز است. هرچه چیزهای بیشتری به شما بگوید، شما کمتر می فهمید.» – دایان آربوس (Diane Arbus)

    «تمام هدف عکس گرفتن این است که شما مجبور نیستید همه چیز را با کلمات توضیح دهید.» –الیوت ارویت (Elliott Erwitt)

    «انسان هیچ وقت دست از دیدن برنمی دارد. انسان هیچ وقت دست از کادربندی صحنه های اطراف خود برنمی دارد. این قابلیت ها خاموش و روشن نمی شوند. همیشه وجود دارند.» – آنی لیبویتز (Annie Leibovitz)

    «چیزی که من در مورد عکس ها دوست دارم این است که آنها لحظه ای را ثبت می کنند که برای همیشه رفته است، و دیگر هیچ وقت برنمی گردد.» – کارل لاگرفلد (Karl Lagerfeld)

    «یک عکس خوب عکسی است که با یک واقعیت ارتباط برقرار می کند، قلب را لمس می کند و بیینده را برای دیدن آن به شخصی دیگر تبدیل می کند. در یک کلمه، تاثیرگذار است.» – ایروینگ پن (Irving Penn)

    «زیبایی را می توان در همه چیز دید، دیدن و ساختن زیبایی چیزی است که تصاویر لحظه ای (snapshot ) را از عکس های واقعی متمایز می کند.» – مت هاردی (Matt Hardy)

    «شما یک عکس را نمی گیرید، آن را می سازید.» – انسل آدامز (Ansel Adams)

    «وقتی مردم از من می پرسند از چه ابزاری استفاده می کنم، به آنها می گویم از چشم هایم.» –ناشناس

    «ای کاش می توانستم از تمام عظمت طبیعت، احساس زمین، و انرژی زنده یک مکان عکس بگیرم.» – آنی لیبویتز (Annie Leibovitz)

    «من هیچ وقت دقیقا همان عکسی را که مد نظرم بوده نگرفته ام. آنها همیشه یا بهتر می شوند یا بدتر.» – دایان آربوس (Diane Arbus)

    «همه عکس ها دقیق هستند. اما هیچ کدام حقیقت نیستند.» – ریچارد آودون (Richard Avedon)

    «من فکر می کنم یک رویای خوب چیزی است که به یک عکس خوب منجر می شود.» – وین میلر (Wayne Miller)

    «من عاشق افرادی هستم که از آنها عکس می گیرم. منظورم این است که آنها دوستان من هستند. من اکثر آنها را هیچ وقت ندیده ام یا اصلا آنها را نمی شناسم، با این حال از طریق عکس هایم با آنها زندگی می کنم.» – بروس گیلدن (Bruce Gilden)

    «اگر می خواهید عکاس بهتری باشید، در مقابل چیزهای جالب تر بایستید.» – جیم ریچاردسون (Jim Richardson)

    «وقتی من می گویم می خواهم از کسی عکس بگیرم، منظورم دقیقا این است که دوست دارم او را بشناسم. من از هر کسی که بشناسم عکس می گیرم.» – آنی لیبویتز (Annie Leibovitz)

    «زندگی من با نیاز مبرم به سرگردان بودن و مشاهده کردن شکل گرفته است، و دوربینم گذرنامه من است.» – استیو مک‌کری (Steve McCurry)

    «قبل از باز کردن شاتر نگاه کنید و فکر کنید. قلب و ذهن لنزهای واقعی دوربین هستند.» – یوسف کارش (Yousuf Karsh)

    «دوربین بهانه ای است برای این که جایی باشید که در غیر این صورت به آن تعلق نداشتید. دوربین به من هم یک نقطه اتصال می دهد و هم یک نقطه جدایی.» – سوزان میسلاس (Susan Meiselas)

    «اکثر چیزها در زندگی لحظات خوشی و یک عمر خجالت زدگی هستند؛ عکاسی یک لحظه خجالت زدگی و یک عمر خوشی است.» – تونی بن (Tony Benn)

    «من دوست دارم از هر کسی قبل از این که بداند بهترین زوایای او چه هستند، عکس بگیرم.» – پیتر آدامز (Peter Adams)

    «زندگی مثل یک دوربین است. فقط بر روی آنچه مهم است فوکوس کنید و اوقات خوش را ثبت کنید، با نگاتیوها (منفی ها) پیشرفت کنید و اگر هیچ چیز درست از کار درنیامد، عکس دیگری بگیرید.» – ناشناس

    «عکاسی خوب وابسته به عمق احساس است، نه به عمق میدان.» – پیتر آدامز (Peter Adams)

    «در عکاسی هیچ سایه ای وجود ندارد که نتوان آن را روشن کرد.» – آگوست سندر (August Sander)

    «وقتی من عکس می گیرم، کاری که واقعا انجام می دهم جستجوی پاسخ برای همه چیز است.» – وین بولاک (Wynn Bullock)

    «شخصیت، مثل یک عکس، در تاریکی پرورش می یابد.» – یوسف کارش (Yousuf Karsh)

    «عجیب است که عکاسان سال ها یا حتی تمام عمر خود را صرف ثبت لحظاتی می کنند که روی هم رفته، حتی به اندازه چند ساعت هم نمی شود.» – جیمز لالروپوی کیوم (James Lalropui Keivom)

    «وقتی عکاسی نوزاد در آتلیه نوزاد وارد خون شما می شود، مثل یک بیماری عمل می کند.» – ناشناس

    «کدام یک از عکس هایم عکس مورد علاقه من است؟ عکسی که فردا قرار است بگیرم.» – ایموگن کانینگهام (Imogen Cunningham)
نویسنده: تمی لاموروکس (Tammy Lamoureux)

منبع:

لنزک

 آیا تا به حال شده تعجب کنید که عکاس های حرفه ای چطور روز به روز و سال به سال مدام عکس های شگفت انگیز بیرون می دهند و راز موفقیت آنها چیست؟ علاوه بر اینکه دوربینشان را مثل بهترین دوستشان می شناسند، کارهای دیگری که حرفه ای ها انجام می دهند چه هستند؟ در این مطلب چند نکته عکاسی منظره امتحان شده و واقعی آورده شده که توسط حرفه ای ها استفاده می شوند. با ما همراه شوید.

۱
آزمایش کنید

آزمایش کردن یکی از بهترین راه ها برای بیرون کشیدن خودتان از رکود است و بله حتی حرفه ای ها هم از آن برای شروع به فکر کردن به شیوه ای خلاقانه و پر جنب و جوش استفاده می کنند.

عکاسی کودک در آتلیه کودک از چیزی کاملا خارج از منطقه امنتان یا حتی یک زیرشاخه متفاوت در ژانر مورد نظر خود را امتحان کنید. اگر عکاسی منظره مورد علاقه شماست، احتمالا در حال حاضر در زمینه ساعت طلایی (طلوع و غروب خورشید) استاد هستید. بنابراین آزمایش کردن می تواند با گرفتن یک منظره شب یا حتی یک نوردهی طولانی در وسط روز شروع شود.
[نکات عکاسی منظره]

چطور است از یک عنصر انسانی در منظره خود استفاده کنید و اجازه دهید آنها بخشی از داستان باشند؟ آزمایش کردن شما را در مسیر یادگیری نگه داشته و وقتی یاد بگیرید، به عنوان یک عکاس رشد می کنید. مسئله مهم، به چالش کشیدن خودتان برای انجام چیزی متفاوت و کنار زدن مرزهایتان است.

بیشتر بخوانید: ۵ دلیل خوب برای اضافه کردن افراد به عکاسی منظره
[نکات عکاسی منظره]
۲
عکس را از آنِ خود کنید

از بسیاری از مکان ها در لیست عکاسی شما در حال حاضر صدها بار عکس گرفته شده است. این فکر می تواند باعث شود که شما دست های خود را به هوا بیاندازید و تصمیم بگیرید که شما هم دوباره آن عکس ها را ایجاد کنید. قبل از اینکه به ایجاد دوباره آنها فکر کنید، سعی کنید آنها را به طور متفاوتی به تصویر بکشید. شما چه کار دیگری می توانید انجام دهید؟ آیا المان پیش زمینه دیگری وجود دارد که بتوانید آن را اضافه یا حذف کنید؟ یکی از چیزهایی که کار حرفه ای ها را از بقیه متمایز می کند، پرسپکتیو و توانایی آنها برای ایجاد مکانی است که به نظر می رسد دارید آن را برای اولین بار می بینید.
[نکات عکاسی منظره]

هرچند همیشه ایجاد یک چیز منحصر به فرد و جدید آسان نیست، اصالت شما یکی از چیزهایی است که شما را متمایز خواهد کرد. می توانید از یک زاویه متفاوت عکس بگیرید، هنگام ترکیب بندی یک المان را اضافه یا کم کنید، یا به طور متفاوت از آن عکس بگیرید (به عنوان مثال، با رد نور یا نوردهی های چندگانه)؟ چطور است عکس گرفتن از مسیرها و مناطق دارای نمای معروف را بیخیال شوید و پرسپکتیو دیگری پیدا کنید؟

هیچ مشکلی در الهام گرفتن از کار یک شخص دیگر وجود ندارد. اما در نظر داشته باشید که شما می خواهید کارتان و همینطور خودتان، برجسته باشد.
[نکات عکاسی منظره]
۳
یک داستان بگویید

شخصی گفته است که «یک عکاس خوب بودن لزوما به معنی یک داستان سرای خوب بودن نیست». هرچند، توانایی بیرون کشیدن احساسات مخاطبتان باید همیشه هدف شما باشد. به خاطر داشته باشید که هدف داستان عکس شما ایجاد علاقه، آموزش، یا متحیر کردن مخاطبتان است.

تصمیم بگیرید که چطور می خواهید تصویر بر آنها تاثیر بگذارد و سپس چطور به آن هدف دست یابید. آیا داستان شما قرار است سیاه و سفید باشد یا مادون قرمز؟ آیا قرار است واقع گرایانه باشد یا انتزاعی (abstract)؟ حرفه ای ها از سبک های عکاسی مختلفی برای ایجاد مداوم داستان های جذاب استفاده می کنند.
[نکات عکاسی منظره]
۴
کمتر می تواند بیشتر باشد

در عکاسی منظره، گزینشی تر بودن در مورد نماهایی که ارائه می دهید، به گفتن داستان های موثرتری منجر می شود. بنابراین حرفه ای ها قدرت ترکیب بندی خوب را درک می کنند (که به تنهایی یک موضوع گسترده است). یکی از قوانین ترکیب بندی خوب این است که تصویر شما باید تنها شامل جزئیات کافی باشد. در عکاسی منظره شما از نعمت جابه­جایی فیزیکی چیزهای اطراف خود بهره مند نیستید، بنابراین باید المان های یک تصویر را با تغییر موقعیت خود تنظیم کنید. این کار به پیدا کردن مسحور کننده ترین نما، یا نمایی که یک داستان متفاوت می گوید نیز کمک می کند.
[نکات عکاسی منظره]

انتخاب المان های مهم در عکس برای برجسته کردن آنها، به شما کمک می کند تصمیم بگیرید چه چیزی را در کادر بگنجانید و چه چیزی را از آن خارج کنید. سوژه خود را با یک یا چند المان مرتبط برجسته کنید، و به یاد داشته باشید تا آنجا که ممکن است موارد غیر ضروری را حذف کنید. به عنوان یک قانون کلی، اگر یک المان در تصویر شما کیفیت سوژه را بهبود نمی بخشد، باید از آن حذف شود.
[نکات عکاسی منظره]
۵
پس پردازش خود را بشناسید

در حالت ایده آل، شما می خواهید عکس را در داخل دوربین درست به دست آورید و پس پردازش خود را حذف کرده یا به حداقل برسانید. با ویژگی ها و تنظیمات زیادی که بر روی DSLR های امروزی وجود دارد، ایجاد تصویری که می خواهید ممکن است. اما اگر این کار امکان پذیر نیست، آن وقت شما به توانایی انجام تنظیمات و ویرایش های اولیه نیاز دارید. این تنظیمات عبارتند از تغییر رنگ و کنتراست، تنظیمات نوردهی، صاف کردن، و کراپ کردن.

بیشتر بخوانید: آموزش ویرایش عکس های منظره با استفاده از Adobe Camera Raw و Photoshop
[نکات عکاسی منظره]

حرفه ای ها اهمیت پس پردازش را می دانند. این یکی از دلایل اصلی است که آنها با فرمت RAW عکس می گیرند تا تمام داده های تصویر غیر فشرده را ثبت کنند، که در نهایت به کیفیت بالاتر تصاویر منجر می شود.

تصمیم بگیرید که آیا عکسی که گرفته اید چیزی است که شما می خواستید به آن دست یابید یا می توانید المان ها را تنظیم کنید تا به تصویری که می خواهید ارائه دهید برسید. عکاسی دیجیتال، پس پردازش را نسبت به تاریک خانه های قدیم آسان تر کرده است، اما فراتر رفتن از مرزها و محدودیت ها را نیز ساده تر می کند. بنابراین دیدگاه خود را برای تصویر نهایی تعیین کرده و یاد بگیرید آن را به درستی اجرا کنید تا بتوانید تصویری ایجاد کنید که معرف شما باشد.
[نکات عکاسی منظره]

عکس از علی اصیلی (Ali Asili)
ن
نتیجه گیری

هنگام ایجاد تصاویر، تنها چند نکته هست که باید در ذهن داشته باشید. سازگار ماندن به معنی خلاق ماندن یا دائما به چالش کشیدن خودتان برای امتحان کردن یک چیز متفاوت یا یادگیری چیزی جدید است.

وقتی به محل عکاسی خود می رسید، در مورد اینکه چطور می توانید تصویر را از آنِ خود کنید فکر کنید. هیچ چیزی شگفت انگیزتر از ایجاد تصویری که دیگران آن را مال شما بدانند، حتی قبل از اینکه به آنها گفته شود شما آن را گرفته اید، نیست. لطفا در قسمت دیدگاه ها، هر نکته دیگری در مورد عکاسی منظره که می توانید به این مطلب اضافه نمایید، با ما در میان بگذارید.

نویسنده: نیشا رامروپ (Nisha Ramroop)
برگرفته از:

برگرفته از: digital-photography-school

 حیات وحش اغلب در طول طلوع یا غروب خورشید در جریان است، و عکاسی بارداری در آتلیه بارداری زمانی که نور کم است می تواند چالش برانگیز باشد. حتی اگر با آخرین و بهترین دوربین DSLR موجود هم عکس بگیرید، باز هم به جایی می رسید که نور برای استفاده از تنظیمات ایده آل خیلی کم است. در این جاست که باید شروع به تکیه بر مهارت و تکنیک خود کنید تا میزان موفقیت خود را بهبود بخشید. در این مطلب لنزک چند ترفند برای عکاسی حیات وحش به شما عزیزان آموزش می دهیم که به شما کمک می کنند تا تصاویر بهتر و قابل استفاده تری در نور کم بگیرم. نکات این مطلب شما را برای عکاسی در شرایط کم نور راهنمایی می کنند، بنابراین مطالعه آن را به همه توصیه می کنیم.
[عکاسی حیات وحش در نور کم]
۱
دیافراگم و سرعت شاتر

بدیهی است که شما باید از بازترین دیافراگمی که می توانید (کوچک ترین ضریب اف یا f-stop) استفاده کنید تا اجازه دهید بیشترین میزان نور ممکن وارد شود. اگر از لنزهای تله فوتوی واقعا گران قیمت استفاده می کنید، احتمالا حداکثر گشودگی دیافراگم f/4 یا حتی f/2.8 دارید. با این حال، اکثر لنزهای تله فوتوی رده متوسط یا ارزان قیمت حداکثر دیافراگم حدود f/5.6 یا f/6.3 دارند. اما باز هم، آن را تا جایی که می توانید باز کنید.

در مورد سرعت شاتر، قانونی که باید یاد بگیرید، این است که از سرعت شاتر حداقل ۱ بر روی فاصله کانونی لنز خود استفاده کنید. به عنوان مثال، یک لنز ۴۰۰mm به یک سرعت شاتر حداقل ۱/۴۰۰ ثانیه نیاز دارد تا لرزش دوربین را به طور موثر از بین ببرد. با این حال، این کار احتمالا در شرایط نور کم امکان پذیر نیست. بنابراین، شما باید قانون را بشکنید! سرعت شاتر خود را تا جایی که می توانید کم کنید، ضمن این که هنوز هم در مورد عکاسی احساس راحتی می کنید. شما می توانید خیلی آهسته تر از آنچه فکر می کنید پیش بروید. ۱/۱۰۰ ثانیه کاملا قابل قبول است. برای حذف لرزش، هر سیستم کاهنده لرزشی که ممکن است بر روی لنز خود داشته باشید را فعال کنید. به علاوه باید از یک سه پایه هم استفاده کنید، چون همه چیز را ثابت نگه می دارد.

لنزک: برای کاهش سرعت شاتر، افزایش زمان نوردهی و مقابله با شرایط کم نور، دوربین را روی سه پایه قرار دهید تا لرزش های احتمالی موجب تار شدن عکس نشوند.
[عکاسی حیات وحش در نور کم]

۱/۳۰ ثانیه، f/4، ایزو ۸۰۰۰
پنینگ را امتحان کنید

هنگامی که سرعت شاتر شما شروع به خیلی کند شدن کند، آن وقت تقریبا به طور حتم ماتی حرکت (motion blur) از سوژه در حال حرکت ایجاد می شود. اگر سوژه در حال دویدن یا راه رفتن است، شما می توانید دوربین خود را همراه با حیوان مورد نظر پنینگ کنید. با تمرین، شما می توانید دوربین خود را با همان سرعت حیوان حرکت دهید و حتی با یک سرعت شاتر آهسته هم سوژه را فریز یا ثابت کنید. در عکس بالا برای عکاسی از خرس، تکنیک پنینگ به کار گرفته شده است در نتیجه پس زمینه مات و سوژه واضح و شارپ به تصویر کشیده شده است.

لنزک: در تکنیک پنینگ (panning) عکاس یک سرعت شاتر آهسته انتخاب می کند، سپس همزمان با فشردن دکمه شاتر، سوژه را با دوربین تعقیب کرده و فوکوس را روی آن حفظ می کند. برای کسب آموزش کامل، کتابچه آموزشی «ماتی حرکت» را به رایگان از فروشگاه لنزک دانلود نمایید.
۲
ایزو برای نور کم

این ممکن است ترسناک ترین تنظیمات شما باشد، اما ایزو (iso – حساسیت سنسور به نور) نباید چیزی باشد که شما را به لرزه بیاندازد. من عکاسان زیادی را دیده ام که ایزو را بالاتر از حدود ۴۰۰ نمی برند، با وجود این که دوربین های آنها قابلیت انجام این کار را دارند. مطمئنا، ایزوهای بالاتر در عکس شما نویز ایجاد می کنند، اما یک تصویر نویزدار بهتر از یک تصویر تار است.

دوربین خود را آزمایش کنید و ببینید قبل از این که عکس ها غیر قابل استفاده شوند، عملا چقدر می توانید ایزو را افزایش دهید. شما می توانید نویز را در پس پردازش نیز حذف کنید، بنابراین هنوز امیدی برای کاهش نویز هست. عکس زیر با ایزو ۵۰۰۰ گرفته شد، اما حق دارید اگر فکر کنید مقدار آن بسیار بسیار کمتر بوده است. دوربین مورد نظر نیکون D4 بود، که دارای قابلیت های ایزوی بسیار خوبی است. دوربین های DSLR سطح پایین تر را نیز می توان حتی تا حدود ۱۶۰۰ تنظیم کرد، و با این حال باز هم تصاویری با کیفیت نسبتا خوب به دست آورد.

بیشتر بخوانید: ایزو در نور پایین، چه زمانی و چگونه حساسیت دوربین را افزایش دهید
[عکاسی حیات وحش در نور کم]

شجاع باشید و زمانی که به یک سرعت شاتر سریع تر نیاز دارید، ایزو را افزایش دهید. این کار به شما کمک خواهد کرد تا وقتی که نور کمتر می شود، به عکاسی ادامه دهید، به این معنی که شما زمان بیشتری برای نشستن در انتظار حیات وحش دارید!
۳
استفاده از یک لنز زوم

مواظب باشید که یک لنز زوم ممکن است حداکثر گشودگی دیافراگم متغیر داشته باشد. در حالت زوم شده به خارج ممکن است بازترین دیافراگم ممکن f/4 باشد، اما وقتی به داخل زوم می کنید این مقدار می تواند به چیزی مثل f/6.3 افزایش پیدا کند. اگر لنز شما یک دیافراگم ثابت کلی دارد، در این صورت لازم نیست نگران باشید. اما اگر ندارد، باید از این واقعیت که وقتی در حالت زوم شده به داخل (zoomed in) هستید نور کمتری به سنسور می رسد، آگاه باشید.

در عوض، در مورد زوم کردن به خارج (zooming out) و گرفتن یک عکس محیطی تر فکر کنید. در این حالت شما دیافراگم باز تری خواهید داشت، و ممکن است بتوانید به عکس قابل استفاده تری نسبت به یک عکس کاملا زوم شده به داخل با نور کم دست پیدا کنید.
[عکاسی حیات وحش در نور کم]

اگر لنز شما یک دیافراگم متغیر دارد، به خارج زوم کنید (فاصله کانونی کمتر) تا از بازترین دیافراگم استفاده کنید و تصاویری محیطی بگیرید که به طور کامل بر روی حیوان تمرکز نمی کنند (بخشی از پیرامون و محیط اطراف سوژه را نیز در بر دارند).

لنزک: به دلیل پیچیدگی طراحی لنز های زوم، بسیاری از لنز های زوم معمولی بیشینه دیافراگم های متغیر دارند. برای مثال لنز زوم نیکون ۱۸-۲۰۰mm دیافراگم متغیر f/3.5-f/5.6 دارد. وقتی با انتخاب فاصله کانونی ۱۸mm کامل به خارج زوم شود f/3.5، اما وقتی در ۲۰۰mm کامل به داخل زوم گردد، بیشینه گشودگی دیافراگم f/5.6 خواهد داشت. لنز های زوم حرفه ای مثل Nikon 70-200mm f/2.8 در تمام فواصل کانونی محدوده ۷۰ تا ۲۰۰ میلیمتر، بیشینه گشودگی دیافراگم ثابت f/2.8 را ارائه خواهند داد.
۴
از حالت عکاسی متوالی با سرعت بالا استفاده کنید

فراموش نکنید که یک حالت عکاسی متوالی سرعت بالا (Burst Mode) هم دارید. اگر تنظیمات شما در معرض ریسک تار شدن تصاویر قرار دارند، هر تعداد ممکن که می توانید عکس بگیرید. این کار شانس شما برای داشتن یک عکس قابل استفاده را بیشتر خواهد کرد. سرعت شاتر آهسته تر به معنی شانس بیشتر هم برای تاری عکس به دلیل ثبت لرزش ها و هم ماتی حرکت است. اگر یک حیوان در طول گرفتن عکس شما سر خود را حرکت دهد، ممکن است آن عکس خراب شود. اگر شما یکباره چندین عکس بگیرید، احتمال دارد که عکس دیگری را در کسری از ثانیه بعد از آن بگیرید که تار نباشد.

این صادقانه یکی از مفیدترین کارهایی است که هنگام عکاسی از حیات وحش در نور کم می توانید انجام دهید. این کار واقعا به گرفتن عکس های قابل استفاده کمک کرده و مانند سحر و جادو در کنار تکنیک های فوق عمل می کند.
۵
به طور ناکافی نوردهی نکنید

به طور ناکافی نوردهی کردن (underexposing) عکس هایتان می تواند وسوسه انگیز باشد، با دانستن این که بعدا می توانید آنها را روشن تر کنید. اگرچه این کار ممکن است سرعت شاتر سریع تری به شما بدهد، اما عکس به احتمال زیاد به روشن کردن قابل توجهی در پس پردازش نیاز خواهد داشت. و وقتی که صحنه از قبل تاریک باشد، نویز دیجیتالی زیادی ایجاد می شود.
[عکاسی حیات وحش در نور کم]

۱/۶۰ ثانیه، f/4، ایزو ۵۰۰۰

در عوض، سعی کنید نوردهی خود را تا حد امکان بهینه نگه دارید. اگر بتوانید از هیستوگرام خود راضی باشید، آن وقت روند ویرایش برای شما آسان تر خواهد بود. بدترین کار گرفتن یک عکس ناکافی نوردهی شده (underexposed) است، و بعدا متوجه شوید غیر قابل استفاده است چون روشن کردن آن باعث خراب شدنش می شود. من ترجیح می دهم ریسک تار شدن عکس را بپذیرم اما چندین عکس بگیرم تا این که یک عکس شارپ ناکافی نوردهی شده ثبت کنم. شاید این فقط نظر من است، اما این کار خیلی به نفع من عمل کرده است.

نتیجه گیری

مهم نیست شما چقدر  عکاس ماهری هستید، یا تجهیزات عکاسی شما چقدر خوب هستند، مواقعی پیش می آید که عکس های شما با نور کم خراب می شوند. با تمرین، شما یاد خواهید گرفت که گاهی اوقات جنگیدن با شرایط کم نور فایده ای ندارد، اما ترکیبی از تکنیک های این مطلب به شما کمک خواهد کرد.

آیا نکته دیگری دارید که به این موارد اضافه کنید؟ لطفا در قسمت دیدگاه ها، پایین صفحه، به اشتراک بگذارید.

نویسنده: ویل نیکولز (Will Nicholls)

برگرفته از: digital-photography-school

 بوکه ها مصنوعات نوری ای هستند که وقتی ما از نقاط نورانی بسیار خارج از فوکوس عکس می گیریم، در تصاویر ما ظاهر می شوند. منبع نقاط نورانی ای که روی آن ها فوکوس نکرده ایم یا خارج از فوکوس قرار گرفته اند، می تواند خورشید در مناظر طبیعی، چراغ های شهری یا منبع نور مصنوعی در استودیو عکاسی شما باشد. در این مطلب لنزک، یک چیدمان نورپردازی جالب برای ایجاد بوکه های پیش زمینه به شما عزیزان آموزش خواهیم داد. مطالعه این مطلب را به همه لنزکی های علاقه مند به عکاسی پرتره، نورپردازی استودیویی و ترفند های عکاسی توصیه می کنیم.

بوکه (bokeh) چیزی است که ما به عنوان عکاس آن را دوست داریم، اما من کاملا مطمئن نیستم چرا اینطور است. ممکن است ما اینقدر عاشق آن باشیم چون چیزی را ثبت می کنیم که در واقع وجود ندارد، ما نمی توانیم آن را با چشم خود ببینیم و بنابراین فکر می کنم اینکه ما نمایشگر دوربین را بررسی می کنیم در انتظار این که تصویری ظاهر شود که آنچه را چشم های ما قادر به دیدن آن نیست به ما نشان دهد، در ما شور و هیجان به وجود می آورد. به عبارت ساده، بوکه ها مصنوعات نوری ای هستند که وقتی ما از نقاط نورانی بسیار خارج از فوکوس عکس می گیریم، در تصاویر ما ظاهر می شوند.
[عکاسی پرتره با بوکه پیش زمینه]

بنابراین ما چطور می توانیم این دایره (گوی) های رازآلود را در عکس های استودیویی خود تحت کنترل درآوریم تا چیزی کمی جذاب تر از افکت بوکه نور خورشید میان برگ ها ایجاد کنیم؟

چیزهایی که نیاز دارید

    یک صفحه شیشه ای/ پرسپکس (پلاستیک شفاف) با کیفیت خوب
    ۴-۲ منبع نور (اصل این چیدمان با دو نور قابل دستیابی است)
    نور اصلی ۱ بیوتی دیش (beauty dish)/ سافت باکس کوچک
    ۲ اصلاح کننده نور متمرکز کننده – مثل اسنوت (snoot)، گرید یا زنبوری (grid) یا بارن دور (barn door) و غیره
    ۱ سافت باکس کوچک به عنوان اصلاح کننده نور پُرکننده اما یک رفلکتور نیز می تواند در اینجا مناسب باشد.
    ژل (اختیاری)
    مخلوط گلیسیرین و آب
    چیزی برای اسپری کردن آب
    ۱ پس زمینه تیره – این پس زمینه می تواند هر چیزی باشد، از یک تخته/ مخمل سیاه گرفته تا پرده یا فون عکاسی سیاه
    ۱ لنز با حداکثر گشودگی دیافراگم زیاد – در حالت ایده آل در حدود f/2.8 یا بازتر
    ۱ مدل/ سوژه صبور

[عکاسی پرتره با بوکه پیش زمینه]

اضافه کردن ژل های رنگی به نور های پشت، بوکه را به همان رنگ ایجاد می کند که می تواند واقعا جالب به نظر برسد.
آموزش ایجاد بوکه های پیش زمینه در استودیو عکاسی

اصل این ترفند این است که شما تنها یک صفحه شیشه ای را با قطرات آب بر روی آن بین خودتان و مدل قرار می دهید، نورها را بر روی قطرات آب و مدل می تابانید، دوربین خود را بر روی یک عمق میدان بسیار کم (ضریب اف کوچک) تنظیم می کنید و سپس چند عکس می گیرید.

این یک توضیح فوق العاده ساده است، اما اجازه دهید کمی دقیق تر به هر مرحله نگاهی بیندازیم.

اول از همه شما به یک قطعه شیشه نیاز دارید. من در واقع تنها یک قاب عکس داشتم که خیلی ساده شیشه را از آن جدا کرده و از آن استفاده کردم. فقط این را بگویم که این روند به احتمال زیاد باعث می شود ظاهر شیشه برای همیشه غیر قابل تمیز شدن بشود، حداقل این اتفاقی بود که برای من افتاد. صفحه ای که من داشتم حدود ۶۰ سانتیمتر مربع بود، بنابراین لازم نیست خیلی بزرگ باشد و اگر شما می خواستید اول این کار را آزمایش کنید، احتمالا با یک قطعه کوچک تر هم می توانستید.

من برای قطعه شیشه ام تنها شیشه ای را که روی یک قاب عکس بزرگ بود جدا کردم. اما مراقب باشید چون این نوع شیشه اغلب به شدت تیز و برنده است. اگر بتوانید یک پرسپکس با کیفیت خوب پیدا کنید، قطعا امن تر و کار کردن با آن آسان تر است.
[عکاسی پرتره با بوکه پیش زمینه]

من این کار را با پرسپکس امتحان نکرده ام اما اگر شما آن را در اختیار دارید، فکر می کنم می تواند جایگزین خوبی باشد، چون جا به جا کردن صفحه های شیشه ای بُرنده با دست در اطراف مدل ها مرا می ترساند. بنابراین من به شما هشدار دادم، و به دلایل ایمنی روشن ترین پرسپکسی که می توانید پیدا کنید را توصیه می کنم.

سپس به یک اسپری برای ایجاد «دایره های رازآلود/بوکه ها» نیاز دارید. من تنها یک آبپاش باغبانی/ آرایشگری را به قیمت ۱ دلار خریدم و سپس فرمولم را مخلوط کردم تا داخل آن بریزم. این فرمول بسیار ساده است: تنها گلیسیرن و آب است، هیچ چیز عجیب و غریبی ندارد. گلیسرین یکی از آن محصولاتی است که شما هیچ وقت چیزی در موردش نشنیده اید تا وقتی که خودتان آن را می خرید و بعد به معنای واقعی کلمه آن را همه جا می بینید. گلیسیرین برای حفظ مواد غذایی، در لوازم آرایشی، جوهر، چسب، ضد یخ و حتی در داروها استفاده می شود. همچنین من فکر می کنم که این محصولی است که به اگزمای شدید هم کمک می کند، بنابراین من یک بطری بزرگ از آن را در یک داروخانه محلی به قیمت حدود ۱ دلار خریدم.

دلیل این که شما به گلیسیرین نیاز دارید غلیظ کردن آب است که گلیسیرین خیلی خوب این کار را می کند چون بسیار غلیظ و کاملا بی رنگ است. شما باید آب را غلیظ کنید تا فورا از روی شیشه ای که بر روی آن اسپری می شود به پایین سُر نخورد. با اضافه کردن گلیسیرین در آبپاش خود می توانید کمی از آن را بر روی شیشه اسپری کنید که باید به صورت حباب مانند در بیاید تا آن قطرات کوچکی که شما به دنبالش هستید را ایجاد کند. عکاسان مواد غذایی همیشه از این ترفند برای به دست آوردن آن نوع عکس های گوجه فرنگی های تازه پوشیده شده با قطرات آب استفاده می کنند.
[عکاسی پرتره با بوکه پیش زمینه]

این «حالت حباب مانند» قطرات است که به آن اشاره کردم. این قطرات نور را به طور کامل می گیرند و بوکه های زیبایی در پیش زمینه عکس شما ایجاد می کنند.

من برای مخلوط حباب شکل خودم از سه قسمت آب و یک قسمت گلیسیرین (نسبت سه به یک) استفاده کردم، اما توصیه می کنم قبل از این که مدل برسد چند آزمایش انجام دهید. اول با نیمی آب و نیمی گلیسیرین شروع کنید، بعد در صورت نیاز آب بیشتری اضافه کنید.
[عکاسی پرتره با بوکه پیش زمینه]

حالا که قطعه شیشه/ پرسپکس و اسپری قطرات خود را دارید، آماده اید تا تنظیم کردن عکس خود را شروع کنید. این مرحله تقریبا بیشتر از همه مراحل به مهارت نیاز دارد، چون اکنون شما باید صفحه شیشه ای را به صورت عمودی بین خودتان و مُدل نگه دارید.

هنگامی که شیشه در جای خود قرار گرفت، شما باید نور های خود را نصب و آماده کنید – تا آخرین لحظه ممکن صبر کنید و بعد بر روی شیشه اسپری کنید چون با وجود گلیسیرین باز هم قطرات به پایین شره می کنند. من عکس هایم را با چهار منبع نور گرفتم اما اصل این چیدمان را می توان با دو منبع نور هم به دست آورد. من چیدمان چهار نوره ام را توضیح خواهم داد، اما همچنین به شما نشان می دهم که اگر تنها دو یا سه منبع نور دارید، چه کار باید بکنید.

اول از همه دو نور خود را در پشت مدل و بالاتر از ارتفاع سر او و با زاویه دورتر از مدل به سمت جایی که دوربین شما قرار خواهد گرفت، نصب کنید. شما می توانید در صورت تمایل به آن ها ژل اضافه کنید (طلق های رنگی). این نور ها باید اصلاح کننده های نوری متمرکز کننده مانند گرید، اسنوت یا بارن دور بر روی خود داشته باشند، چون ما می خواهیم نور را در یک منطقه کنترل کنیم نه این که آن را در اطراف پخش کنیم.

لنزک: اسنوت، زنبوری و بارن دور از اصلاح کننده های نور (light modifier) هستند که نور را متمرکز/جمع کرده و به عکاس اجازه می دهند قسمت مشخصی که می خواهد را نورپردازی کند – چراکه از پخش شدگی (دیفیوز شدن) نور جلوگیری می کنند.

دوم، ما می خواهیم نور اصلی خود را نصب کنیم. من از یک بیوتی دیش نقره ای ۵۵ سانتیمتری استفاده کردم اما شما می توانید از یک سافت باکس کوچک نیز به جای آن استفاده کنید، اما حواستان باشد که نور خیلی بیشتر به اطراف پخش می شود، بنابراین اگر به پس زمینه نزدیک هستید، در این صورت نور ممکن است بر روی آن نشت پیدا کند. بیوتی دیش را بر روی شیشه در سمت دوربین قرار داده و آن را بالاتر از دوربین ببرید و زاویه آن را رو به پایین به سمت مدل تنظیم کنید.

سوم، من یک نور پُرکننده (fill light) را مجهز به یک سافت باکس کوچک بر روی کف زمین نصب کردم. این نور در زیر مدل و مسلما خارج از عکس قرار می گیرد. اگر نور دیگری ندارید، می توانید به جای این نور از یک رفلکتور استفاده کنید.
[عکاسی پرتره با بوکه پیش زمینه]

این چیدمان (setup) نورپردازی چهار نوره من است. می بینید که دو نور مشبک (مجهز به گرید/زنبوری) پشت مدل و به سمت دوربین قرار داده شده اند، به هر دوی این نور ها ژل رنگی اضافه شده است. بیوتی دیش نزدیک به مدل قرار گرفته و سافت باکس کوچک روی کف زمین به عنوان نور پُرکننده عمل می کند.
[عکاسی پرتره با بوکه پیش زمینه]

اگر شما فقط دو منبع نور دارید، هنوز هم می توانید چیدمان پایه را به دست آورید. تنها کافی است نور اصلی را نگه داشته و فقط یک نور پشت داشته باشید. اگر سه منبع دارید آن را به پشت اضافه کرده و به جای نور چهارم یا پُر کننده از یک رفلکتور استفاده کنید.

بعد از آن وقت این است که موقعیت مدل را در سمت دیگر شیشه مشخص کنید و حالا آماده اید که بر روی شیشه اسپری کنید. توصیه می کنم یک ورقه یا روزنامه زیر شیشه قرار دهید تا کف زمین خیس نشود. فرق زیادی ندارد که کدام طرف شیشه اسپری کنید، قطرات هر طرف شیشه که باشند نور به آنها برخورد می کند، اما راحت تر است که آن را در طرف دوربین اسپری کنید.

در آخر آماده اید که چند عکس بگیرید. شما باید دوربین خود را بر روی یک دیافراگم باز، ترجیحا چیزی در حدود f/2.8 یا بازتر، تنظیم کنید. یک عکس بگیرید و نور اصلی را در حدود دیافراگم خود تنظیم کنید، سپس هنگامی که از آن راضی شدید، می توانید قدرت دو نور پشت مُدل را تنظیم کنید. هرچه قدرت آنها بیشتر باشد، بوکه برجسته تری ایجاد خواهد شد و هرچه قدرت کمتر باشد، واضح است که افکت (اثر) ظریف تری خواهد داشت.
[عکاسی پرتره با بوکه پیش زمینه]

ممکن است تعجب کنید که چرا نقاط نورانی/ بوکه در مقابل صورت مدل ظاهر نمی شوند. علت این است که قرار دادن دقیق نورهای پس زمینه بدین معنی است که مدل در واقع روی شیشه سایه ای ایجاد می کند که شما نمی توانید ببینید، این امر به نوبه خود مانع از برخورد نور به هر قطره ای که در سایه قرار دارد می شود، که البته به معنای نبودن بوکه در آن قسمت است.
[عکاسی پرتره با بوکه پیش زمینه] [عکاسی پرتره با بوکه پیش زمینه]

خب عکس شما آماده است، خب این هم از آموزش چیدمان نورپردازی بوکه پیش زمینه. ممکن است اینطور به نظر برسد که شما به تجهیزات عکاسی نوزاد در آتلیه نوزاد و نورپردازی زیادی نیاز دارید تا به آن دست یابید، اما واقعا آنقدرها هم پیچیده نیست – حتی اگر تنها دو عدد منبع نور دارید، هنوز هم می توانید به این عکس برسید.

منبع:

لنزک

 عکس های یک جلسه عکاسی پرتره خانوادگی خوب برای سالهای زیادی ارزشمند خواهند بود. این یک حوزه بسیار باارزش از عکاسی است، اما می تواند برای عکاسان تازه کار کمی دلهره آور نیز باشد. شما باید سریع یک رابطه دوستانه با خانواده ایجاد کنید، کودکان را علاقه مند نگه دارید، و انتظارات والدین را با عکس های زیبا برآورده کنید. در این مطلب لنزک، ۱۰ نکته برای اولین جلسه عکاسی پرتره خانوادگی با شما عزیزان به اشتراک خواهیم گذاشت.

بنابراین از کجا باید شروع کنید؟ چه تنظیمات دوربینی را باید انتخاب کنید؟

اینها چند نکته مهم هستند که باعث می شوند اولین جلسه عکاسی شما آرام پیش برود، و به شما کمک می کنند پرتره های خانوادگی عالی ای بگیرید.
۱
تا سطح آنها پایین بیایید

ارتفاع خود را تا سطح چشم های کودک پایین بیایید. این کار به عکس های جذاب تری منجر می شود، و همچنین به شما کمک می کند تا بهتر با بچه ها تعامل برقرار کنید.
[عکاسی پرتره خانوادگی]
۲
از نقطه فوکوس مرکزی استفاده کنید

تنظیمات فوکوس مختلف برای عکاسان مختلف مناسب هستند، اما فوکوس با نقطه مرکزی معمولا برای پرتره های خانوادگی از همه مفیدتر است. همانطور که شما پرتره های خانوادگی بیشتر و بیشتری می گیرید، متوجه خواهید شد که این تنظیمات برای شما مناسب است یا نه، اما برای جلسه اول شما نقطه شروع خوبی است.
۳
یک دیافراگم مناسب انتخاب کنید

تنظیمات دیافراگم شما تحت تاثیر سبکی که ترجیح می دهید، قرار خواهد گرفت. به عنوان یک نقطه شروع، بسیاری از عکاسان خانوادگی سبک زندگی (lifestyle) برای پرتره های تک نفری به صورت کاملا باز (f/2.2 واقعا خوب عمل می کند)، و برای عکس های گروهی در حدود f/5.6 عکاسی می کنند تا مطمئن شوند که همه در فوکوس هستند.
[عکاسی پرتره خانوادگی]

این عکس در f/5.6 گرفته شده است.
[عکاسی پرتره خانوادگی]

این عکس در f/2.2 گرفته شده است.
۴
سرعت شاتر شروع

شما احتمالا متوجه خواهید شد که برای پرتره های خانوادگی به یک سرعت شاتر کمی سریع تر از آنچه برای بسیاری از انواع دیگر پرتره استفاده می کردید، نیاز دارید. بچه ها سریع، و گاهی اوقات غیر قابل پیش بینی حرکت می کنند! یک سرعت شاتر خوب برای شروع ۱/۲۵۰ ثانیه است، که برای ورجه وورجه یا تکان خوردن بچه ها به شما انعطاف پذیری می دهد. اگر شما موقعیتی دارید که در آن کسی خیلی سریع حرکت می کند، مانند پریدن یا دویدن یک کودک به فاصله دور، یک سرعت شاتر بسیار سریع تر مانند ۱/۸۰۰ ثانیه را انتخاب کنید.
[عکاسی پرتره خانوادگی]

این عکس در ۱/۸۰۰ ثانیه گرفته شده است.
۵
از ایزوی خودکار استفاده کنید

در حالیکه شما با دیافراگم ها و سرعت شاترهایی آشنا می شوید که در جلسات عکاسی پرتره خانوادگی برای شما جواب می دهند، در نظر داشته باشید که ایزوی خود را روی حالت خودکار (Auto ISO) تنظیم کنید. نتایج معمولا رضایت بخش هستند، و در طول روز دیگر لازم نیست در مورد آن فکر کنید. به تدریج که تجربه و اعتماد به نفس به دست می آورید، می توانید خودتان شروع به انتخاب ایزو کنید.

لنزک: با قرار دادن دوربین بر روی مُد نوردهی دستی (M)، اما تنظیم کردن ایزو بر روی حالت خودکار (Auto ISO)، شما کنترل خود را هم بر دیافراگم و هم سرعت شاتر حفظ کرده، و به دوربین اجازه می دهید تا برای حفظ تعادل نوردهی، ایزو را تنظیم کند. با این وجود، چک کردن تنظیمات ایزو به طور مرتب در طول عکاسی عادت خوبی است که از ثبت عکس هایی با ایزو بالا و دارای نویز زیاد جلوگیری خواهد کرد.
۶
مُد نورسنجی

به نظر می رسد که گزینه های نورسنجی خاص برای برخی از عکاسان مناسب تر از بقیه هستند. همانطور که شما پرتره های خانوادگی بیشتری می گیرید، خیلی زود متوجه خواهید شد که کدام یک از آن گزینه ها برای شما بهتر عمل می کنند. برای شروع، استفاده از مُد نورسنجی نقطه ای (spot metering) را برای پرتره های تک نفره، و نورسنجی الگویی (Evaluative Metering) را برای یک عکس گروهی امتحان کنید.

بیشتر بخوانید: توضیح نورسنجی (و مُد های آن) و نوردهی
[عکاسی پرتره خانوادگی]

این عکس با مُد نورسنجی الگویی گرفته شده است.
۷
با فرمت RAW عکس بگیرید

گزینه های ویرایش زیادی در لایت روم وجود دارد، و اگر شما با فرمت RAW عکس بگیرید، محدوده رنگ های بسیار بیشتر و جزئیات حفظ شده بیشتری خواهید داشت.
۸
تراز سفیدی خودکار

اگر دارید خارج از استودیو و در محیط باز عکس می گیرید، شما در مکان های مختلف با نورپردازی های مختلف کار خواهید کرد، و در حین کار زمان کافی برای تنظیم تراز سفیدی نخواهید داشت. اصلاح تراز سفیدی یک ویرایش آسان در لایت روم است، بنابراین بهتر است با فرمت Raw عکاسی کنید و وقت خود را صرف تعامل با خانواده ای که دارید از آنها عکس می گیرید بکنید.

لنزک: اگر شما به صورت خام (Raw) عکاسی می کنید، انجام تنظیمات تراز سفیدی در دوربین چندان حیاتی نیست، به این دلیل که فایل های خام حاوی تمامی اطلاعات لازم در عکس هستند و این تنظیمات به خوبی پس از گرفتن عکس قابل تغییر است.

بیشتر بخوانید: آموزش کامل تراز سفیدی در دوربین و با فتوشاپ
۹
لنزهای خود را انتخاب کنید

در نظر بگیرید که کدام لنزها را می خواهید با خود به جلسه عکاسی پرتره خانوادگی ببرید. اگر بودجه شما به خرید چندین لنز نمی رسد، می توانید چند لنز اجاره کنید. این کار می تواند به طرز شگفت آوری مقرون به صرفه باشد، و فرصت امتحان کردن فواصل کانونی مختلف را به شما می دهد تا ببینید کدام یک برای شما از همه مناسب تر است.
[عکاسی پرتره خانوادگی]

این عکس با یک لنز ۸۵mm گرفته شده است.

استفاده از چندین لنز در طول یک جلسه عکاسی پرتره خانوادگی، تنوع تصاویر زیادی به شما خواهد داد، و همچنین به این معنی است که شما می توانید از عهده ثبت اکثر مکان ها برآیید. یک لنز زوم مانند یک لنز ۲۴-۷۰mm انعطاف پذیری زیادی به شما خواهد داد، یا یک لنز پرایم (دارای فاصله کانونی ثابت) متداول برای پرتره های خانوادگی یک لنز ۸۵mm است، که برای پرتره بسیار مسحور کننده است. یک لنز واید مانند یک لنز ۳۵mm به شما کمک خواهد کرد تا محیط پیرامون سوژه را بیشتر در کادر آورده و پرتره محیطی تری بگیرید.

همانطور که شما در عکاسی از خانواده ها تجربه به دست می آورید، متوجه خواهید شد که کدام لنزها برای شما از همه مناسب تر هستند. این زمان خوبی برای سرمایه گذاری بر روی لنزهای با کیفیتی است که می توانید از عهده خرید آنها برآیید.
[عکاسی پرتره خانوادگی]

این عکس با یک لنز ۳۵mm گرفته شده است.
۱۰
محدودیت هایی تعیین کنید

خودتان را به گرفتن پنج نسخه از هر صحنه محدود کنید. این کار به چشم های شما یاد خواهد داد که به دنبال جزئیات و حالاتی بگردند که می خواهید آنها را ثبت کنید. و مطمئن شوید که در نهایت همه آنها را در یک عکس با هم ترکیب کنید.

نتیجه گیری

خب آموزش مختصر عکاسی از پرتره های خانوادگی ما به پایان رسید. تمرین به مرور کار شما را بهبود می بخشد، اما برای کار سخت و نشان دادن مهارت های خود با دوربین آماده باشید. از همه مهمتر، یک نگرش دوستانه و حرفه ای همراه با آماده سازی دقیق برای هر جلسه عکاسی پرتره از خانواده، مشتریان راضی و تکرار شدن کسب و کار شما را به همراه دارد.

لطفا نکات مربوط به عکاسی کودک در آتلیه کودک پرتره خانوادگی خود را در قسمت دیدگاه ها، پایین این مطلب به اشتراک بگذارید.

نویسنده: لوئیس داونهام (Louise Downham)

منبع:

برگرفته از: digital-photography-school

 به دنیای عکاسی بارداری در آتلیه بارداری با سرعت بالا خوش آمدید، در این مطلب به شما عزیزان آموزش می دهیم که چگونه با استفاده از فلاش خود از افتادن میوه داخل آب عکاسی کنید.

عکاسی با سرعت بالا (High-speed photography) یک راه فوق العاده برای ثبت برخی از افکت های جذاب و دیدنی است. ثابت کردن حرکت یک شیء که سطح آب را می شکافد، عکس خیره کننده ای به وجود می آورد.

تنظیمات ممکن است پیچیده به نظر برسد، اما تمام چیزی که مورد نیاز است کمی آماده سازی از قبل، کمی اطلاعات در مورد عکاسی و فلاش، و مقدار زیادی صبر و شکیبایی است! ما از یک لنز ماکرو استفاده کردیم اما یک زوم استاندارد نیز این کار را انجام خواهد داد.

ما به شما نشان خواهیم داد که چطور استودیوی عکاسی رومیزی خود را ایجاد کرده و دوربین و فلاش خود را برای ثبت برخی از حرکات با سرعت بالا تنظیم کنید. هدف ما ثبت گیلاس است درست بعد از این که سطح آب را می شکافد، اما قبل از این که به ته ظرف فرو برود.

به منظور فریز یا ثابت کردن حرکت دقیقا در همان لحظه ای که گیلاس به داخل آب می افتد و آب به بیرون می پاشد، ما از فلاش اکسترنال استفاده خواهیم کرد. با نورپردازی آب از کنار (نورپردازی از پهلو)، ما عمق بیشتری به دست آورده و از ثبت سایه های تند و زننده جلوگیری خواهیم کرد.

این یک علم دقیق نیست، بنابراین به دست آوردن زمان مناسب کمی بر حسب تجربه است. بنابراین منتظر چه چیزی هستید؟ چند میوه بردارید و بیایید شروع کنیم.
۱
مُد نوردهی دستی برای کنترل کامل
[عکاسی از پاشیدن مایعات]

در مُد نوردهی دستی (M) ، سرعت شاتر را بر روی حداکثر سرعت همگام سازی فلاش (۱/۱۸۰ تا ۱/۲۵۰ ثانیه) تنظیم کنید. یک دیافراگم کوچک (مثلا f/8) برای به دست آوردن یک عمق میدان خوب تنظیم کرده و برای عکس های عاری از نویز ایزو را پایین تنظیم کنید.
۲
فلاش فرمانده یا مَستِر (Master)
[عکاسی از پاشیدن مایعات]

برای تنظیم فلاش پاپ آپ به عنوان مستر (فرمانده – Master)، به تنظیمات کنترل فلاش (Flash Control) بروید و Flash Firing را فعال (Enable) کنید. Built-in Flash Func را انتخاب کنید، به پایین اسکرول کنید تا به Wireless Func برسید، Set را فشار دهید. گزینه تنها تریگر (زده شدن) فلاش اکسترنال را انتخاب کنید (در تصویر فوق نشان داده شده).

لنزک: برای تنظیم فلاش پاپ بر روی مُد فرمانده (Master/Commander) در دوربین های نیکون، تصویر موجود در این مطلب (اینجا کلیک کنید)، شما را راهنمایی خواهد کرد.
۳
تنظیم فلاش روی بَرده یا Slave
[عکاسی از پاشیدن مایعات]

فلاش اکسترنال خود را بر روی تنظیمات بی سیم بَرده (فرمانبر – Slave) و کانال یکسان با دوربین تنظیم کنید (اگر دوربین روی کانال ۱ است فلاش را نیز روی کانال ۱ بگذارید). قدرت فلاش دستی (Manual flash power) را انتخاب کنید و می توانید خروجی را از طریق منوی تنظیمات فلاش دوربین تنظیم کنید. ما با قدرت ۱/۴ شروع کردیم.
۴
پیش فوکوس (فوکوس از قبل)
[عکاسی از پاشیدن مایعات]

یک قاشق بردارید و آن را در آب فرو ببرید، تقریبا جایی که سوژه شما خواهد افتاد، و پیش فوکوس کنید، سپس لنز خود را به فوکوس دستی یا MF تغییر حالت دهید تا فوکوس را قفل کنید. ممکن است لازم باشد چند بار تلاش کنید تا به نتایج دقیق دست پیدا کنید.

لنزک: در این مرحله ما قصد داریم، محل افتادن و فرو رفتن میوه در آب را پیش بینی کرده و از قبل در آنجا فوکوس کنیم. سپس برای اطمینان از برهم نخوردن فوکوس، لنز را روی فوکوس دستی یا MF تنظیم می کنیم.

نکات نهایی
نور را پخش کنید

سطوح شفاف، مانند شیشه، می توانند چالشی برای عکاسی باشند چون بسیار بازتابنده (منعکس کننده) هستند. اگر شما چند بار پشت سر هم در جهت ظرف شیشه ای فلاش بزنید، عیب و نقص های زیادی را در شیشه ثبت خواهید کرد – و مقدار زیادی اثر انگشت و گرد و غبار، با وجود این که قبل از شروع عکاسی آن را تمیز کرده بودید. برای نرم کردن نور، پنل نیمه شفاف دیفیوزر (پخش کننده نور) رفلکتور خود را بین سوژه و فلاش اکسترنال قرار دهید.

لنزک: در این مرحله هدف ما دیفیوز کردن یا پخش کردن نور است تا نور نرمی داشته باشیم. از این رو اگر دیفیوز نداشتید، می توانید از پارچه آستری یا کاغذ سفید نازکی بدین منظور استفاده نموده و آن را بین فلاش و سوژه خود قرار دهید.
فلاش و نوردهی

برای گرفتن عکس های پاشیدن مایعات (splash photography) بدون ثبت تاری حرکت (motion blur) ما باید از فلاش استفاده کنیم، چراکه فلاش به ما اجازه می دهد سریع ترین حرکات را، که حتی با سریع ترین سرعت شاتر موجود نیز قادر به آن نیستیم، ثابت و فریز کنیم. برای به دست آوردن بهترین نتایج شما باید در یک اتاق نسبتا تاریک عکس بگیرید، بنابراین چراغ ها را خاموش کنید و پرده ها را بکشید. به صورت دستی فلاش خود را بر روی قدرت ۱/۴ تنظیم کنید، چند عکس آزمایشی بگیرید، سپس برای تاریک یا روشن تر کردن تصویر، با تغییر دیافراگم نوردهی را به طور دقیق میزان کنید.

به عنوان یک مطلب آموزشی مکمل، تماشای ویدیو «چطور لحظه افتادن میوه ها داخل آب را فریز کنیم» را به شما توصیه می کنیم.

برگرفته از: Digital Camera World

 در این مطلب  قصد داریم اسپیدلایت ها (speedlights) را با استروب های استودیویی (فلاش های استودیویی – studio strobes) مقایسه کنیم. هر دو این فلاش ها (اسپیدلایت ها و فلاش های استودیویی) کاربرد خاص خود را دارند و ما در این مطلب کوتاه علاوه بر تعریف هر یک از آن ها، به مزایا و معایبشان اشاره خواهیم کرد.

توجه: کلمه استروب (strobe) به معنی فلاش است. در این مطلب «استروب استودیویی» و «اسپیدلایت» دو نوع فلاش با یکسری تفاوت هستند که در مقابل نورهای ثابت (Continuous lights) قرار دارند.
اسپیدلایت (speedlight) چیست؟

اسپیدلایت (که گاهی اوقات فلاش گان یا flash gun نامیده می شود) یک فلاش قابل حمل است که می تواند بر روی کفشک دوربین (hot shoe)، یا به صورت بی سیم شلیک یا زده شود. مزیت واقعی اسپیدلایت این است که قیمت کمتری دارد و بسیار قابل حمل تر است. از آنجا که اسپیدلایت تقریبا همیشه با باتری های AA کار می کنند، به راحتی می توانید آن ها را در کیف دوربینتان بگذارید، بنابراین هر زمان که لازم باشد در دسترس هستند. عکاسی نوزاد در آتلیه نوزاد

اشکال استفاده از اسپیدلایت ها این است که به اندازه استروب استودیویی (studio strobe) قوی نیستند. یک استروب استودیویی معمولا می تواند حداقل دو برابر نور را در مقایسه با یک اسپیدلایت منتشر کند. همچنین، اسپیدلایت ها زمان بازیابی (recycle time) کندی دارند، که به این معنی است که شما اغلب باید بین ۱٫۵ تا ۵ ثانیه بین هر بار فلاش زدن صبر کنید تا فلاش دوباره به قدرت کامل برسد و شارژ مجدد شود.
استروب استودیویی (studio strobe) چیست؟

یک استروب استودیویی (فلاش استودیویی) نور بزرگتری است که با برق AC کار می کند. شما یا باید آن را به پریز برق روی دیوار وصل کنید، یا یک بسته باتری بزرگ با خود حمل کنید (یک باتری ماشین کوچک را تصور کنید). استروب استودیویی زمان بازیابی سریعی دارد، بنابراین عکاس هیچ وقت مجبور نیست برای شارژ مجدد یا بازیابی فلاش صبر کند.

کلمه «استروب» روی کاغذ عالی به نظر می رسد، اما استفاده از آن می تواند کمی پر زحمت تر از اسپیدلایت باشد، چون تقریبا زیاد قابل حمل نیست. همچنین، استروب های استودیویی (فلاش های استودیویی) بسیار گران قیمت هستند. قیمت یک استروب استودیویی با کیفیت بین ۱,۸ تا ۶ میلیون تومان است. این قیمت وقتی شما تعدیل کننده های نوری (مانند چترها و سافت باکس ها) را برای استروب خود در نظر بگیرید، حتی بیشتر از این می شود. شما همچنین باید خرید یک بسته باتری را نیز در نظر بگیرید تا بتوانید وقتی هیچ پریز برقی در دسترستان نیست، از استروب خود استفاده کنید.
نتیجه گیری

به طور کلی، من از اسپیدلایت برای عکاسی از مراسم عروسی، عکس های کاندید (بی هوا) از خانواده ام در داخل خانه، و نیز عکس های دارای ۳ یا ۴ نور در داخل یا خارج از خانه استفاده می کنم، وقتی که نمی خواهم یک استروب استودیویی سنگین را با خودم به این طرف و آن طرف حمل کنم.

من هر بار که در استودیو عکاسی می کنم از استروب استفاده می کنم، و اغلب برای عکاسی پرتره وقتی بیرون هستم و با مقدار زیادی نور خورشید رقابت می کنم، آن را همراه خود می برم.

اگر در مرحله شروع و یادگیری عکاسی با فلاش هستید و نمی خواهید برای اصلاح کننده های نور (مثل سافت باکس) هزینه زیادی بکنید، مطلب «ساده ترین و موثرترین چیدمان نورپردازی پرتره تک نوری که تا کنون استفاده کرده ام» را مطالعه نمایید.

منبع:

لنزک

 عکاسی کودک در آتلیه کودک از اتاق های دارای پنجره احتمالا چالش برانگیزترین جنبه عکاسی املاک و مستغلات است. دامنه دینامیکی (dynamic range) شدید ایجاد شده به دلیل فضای داخلی کم نور و نور روز روشن خارج از خانه، نوردهی را دشوار می کند. راه های مختلفی برای کنترل این وضعیت دامنه دینامیکی گسترده (روشنی های روشن و تاریکی های تاریک) وجود دارد. در این مطلبچند مورد از این روش ها را مطرح خواهیم کرد.
فلاش

تا کنون، من متوجه شده ام که فلاش ساده ترین راه برای برقراری تعادل نورپردازی است. فلاش چگونه کمک می کند؟ شما نورسنجی و نوردهی را بر اساس پنجره انجام می دهید و درحالیکه به نظر می رسد که تصویر پنجره به طور مناسب نوردهی شده است، خواهید دید که اتاق بسیار تاریک می شود.

اکنون باید چند اسپیدلایت (فلاش) در اتاق اضافه کنید تا زمانیکه اتاق به اندازه کافی روشن شده و با نوردهی منطبق شود.

ساده ترین راه برای انجام این کار این است که تنها یک فلاش را بر روی دوربین قرار دهید و آن را مستقیما رو به بالا به سمت سقف نشانه بگیرید. فلاش به احتمال زیاد باید در قدرت کامل باشد. سپس عکس بگیرید. این کار به طور قابل توجهی اتاق را روشن کرده و آن را به روشنایی فضای بیرون از پنجره نزدیک خواهد کرد.

لنزک: نشانه رفتن فلاش به سمت سقف باعث می شود نور آن بازتاب و پخش شده و در نتیجه فضای اتاق را روشن تر کند. این کار اختلاف نوری بین پنجره و فضای اتاق را کم خواهد کرد.
پرده ها را بکشید

بسیار خب، این یکی احتمالا کمی بیش از حد ساده است، اما چیزی است که من در یکی از عکاسی هایم تا بعد از گرفتن عکس به آن فکر نکردم. گاهی اوقات شما می خواهید پرده ها باز باشند تا خریدار خانه بالقوه بتواند منظره بیرون پنجره را ببیند.

اما اغلب، در واقع هیچ منظره ای بیرون از پنجره وجود ندارد. به عنوان مثال، منظره بیرون از پنجره ممکن است حصار، خانه همسایه که بسیار به خانه ای که دارید از آن عکس می گیرید نزدیک است، ریل های قطار، یا منظره ای ناخوشایند باشد. اگر اینطور است، شاید بهتر باشد که پرده ها را بکشید.

وقتی شما پرده ها را می کشید، تاکید بیشتری روی محیط داخلی قرار گرفته و همچنین دامنه دینامیکی به طور قابل توجهی کاهش پیدا می کند (مشکلی که در بالا مطرح کردیم پیش نمی آید).
[عکاسی از پنجره های داخل ساختمان]

من از این اتاق خواب با پرده های کشیده عکس گرفتم تا تعادل نور را در اتاق برقرار کنم. منظره زیادی در فضای بیرون وجود نداشت که با کشیدن پرده ها مسدود شود.
عکس HDR با نگاشت تُنی

عکس اچ دی آر یا HDR با نگاشت تُنی، احتمالا بارزترین راه حل برای چنین شرایطی با دامنه دینامیک بالاست. در این تکنیک حدود ۳ عکس (یکی با نوردهی ناکافی، یکی با نوردهی مناسب، و یکی با نوردهی بیش از حد) گرفته شده و سپس در نرم افزار های ویژه HDR (مثل Photomatrix) ترکیب می شوند تا یک فایل با دامنه دینامیک بالا (HDR) و به صورت ۱۶ یا ۳۲ بیت ساخته شود. در مرحله بعد نگاشت تُنی (Tone mapping) از این فایل HDR، عکسی با دامنه دینامیک پایین می سازد – عکس نهایی که تاریکی ها و روشنایی های صحنه را بهتر ارائه می دهد.

نگاشت تُنی در میان غیر عکاسان (آژانس های املاک و مستغلات و خریداران بالقوه) خیلی بیشتر از عکاسان محبوب است. عکاسان اغلب مخالف سرسخت HDR هستند، اما من به طور کلی متوجه شده ام که غیر عکاسان ظاهر یک عکس HDR با یک افکت متوسط اعمال شده بر روی آن را دوست دارند.
عکس HDR ارگانیک

من عکس HDR ارگانیک را اینگونه تعریف می کنم: وقتی شما با فرمت raw عکسی بگیرید که به طور متوسط نوردهی شده باشد (پنجره کمی بیش از حد و اتاق کمی ناکافی نوردهی شده باشد) و فقط از لایت روم برای بازیابی هایلایت ها (قسمت های روشن) و سایه ها استفاده کنید.

گاهی اوقات من این کار را «دو نیم کردن» در لایت روم می نامم، چون اسلایدر هایلایت های شما کاملا به سمت چپ می رود و اسلایدر سایه ها کاملا به سمت راست کشیده می شود.

این معمولا یک نتیجه بسیار طبیعی ایجاد می کند، و من به ندرت دیده ام که براکت گذاری (bracketing) نتیجه بهتری بدهد. یک فایل خام یا Raw به دلیل اطلاعات بیشتری که ذخیره می کند بسیار قابل تنظیم است و من معمولا در ساخت عکس نهایی با تنظیم آن جواب گرفته ام.

لنزک: زمانیکه دامنه دینامیک (dynamic range) صحنه ای که قصد عکاسی از آن را دارید بالا باشد، مثلا پنجره روشن و اتاق تاریک یا آسمان روشن و پیش زمینه تاریک، شما چند راه حل پیش رو دارید. یکی از بهترین روش ها این است که از براکت گذاری (bracketing) نوردهی برای ثبت چند عکس با نوردهی مختلف استفاده کرده و با ترکیب این عکس ها در نرم افزاری چون فتوشاپ محدوده تن های (tonal range) کامل صحنه را به تصویر بکشید. اما در شرایطی که دامنه دینامیک خیلی بالا نباشد، شما می توانید به جای ثبت چند عکس، با فرمت raw عکاسی کرده و سپس این فایل خام را در لایت روم تنظیم کنید. شما همچنین می توانید از فایل Raw چند عکس با نوردهی مختلف بسازید: یک عکس با نوردهی معمولی، عکس دیگر با نوردهی بیش از حد و یک عکس با نوردهی ناکافی و سپس این عکس ها را با هم ترکیب کنید.
برای نقطه برابری صبر کنید

یک راه برای رفع مشکل محدوده دینامیکی این است که تنها برای نقطه برابری صبر کنید. نقطه برابری وقتی است که نور بیرون با روشنایی نورپردازی داخلی منطبق می شود (هنگام طلوع و غروب خورشید).

اگر تصمیم گرفتید هنگام غروب عکاسی کنید، بهتر است از فضای داخلی شروع کنید. چراکه وقتی کارتان با فضای داخلی تمام شد، زمان مناسبی برای عکاسی در ساعت آبی حماسی با آسمان آبی تیره متضاد در برابر نورهای گرم خانه خواهد بود. این یک بُرد واقعی است.
اجازه دهید پنجره با نور تند و خیره کننده ای بدرخشد

گزینه دیگر این است که تنها اجازه دهید پنجره با نور تند و خیره کننده ای بدرخشد. در عکاسی پرتره، این روش معمول است. درخشش خیره کننده پس زمینه به عکس یک حس نورانی و با روح می بخشد، که برای عکاسی املاک و مستغلات مناسب است.

من قطعا قصد ندارم هر بار این کار را انجام دهم، و اگر منظره بیرون از پنجره جزء ویژگی های قابل فروش خانه باشد هرگز این کار را نمی کنم، اما وقتی شما تلاش می کنید تا یک خانه روشن و تمیز به نظر برسد این گزینه مناسبی است.

منبع:

لنزک

 سالهاست که ما عکاسان و فیلم برداران داریم از همان سه پایه های قدیمی استفاده میکنیم. استودیو های عکاسی بارداری در آتلیه بارداری پر اند از این سه پایه ها. آن ها فوق العاده هستند – پیکربندی استاندارد این سه پایه ها انعطاف پذیری، ثبات و استواری را تضمین میکند – اما، به همین خاطر، طراحی این سه پایه ها چندین سال است که دست نخورده باقی مانده است. به قول معروف سری که درد نمی کنه رو دستمال نمی بندند. درسته؟ حالا شرکت Edelkrone تصمیم گرفته است تا با ایجاد طرحی جدید، دوران طلایی سه پایه های قدیمی را پایان ببخشد. در ادامه این مطلب، با  کمی توضیحات، شما عزیزان را با این پایه دوربین جدید بیشتر آشنا خواهیم کرد.

Edelkrone سنت شکنی کرده و مدل ‘StandPLUS’ را معرفی می کند که در نوع خود بی نظیر است و همانطور که در ویدیو مشاهده میکنید، طوری در خود خم میشود که به یک بسته کوچک تبدیل میشود و با دسته ای که از قبل برایش تعبیه شده به راحتی قابل حمل است.

بر خلاف سایر سه پایه ها که ۳ پایه ی باریک دارند، پایه های این محصول از حالت عادی عریض تر است و همین باعث می شود که در زمین های ناهموار از کارایی آن کاسته شود. اما به نظر می رسد که این پایه های عریض مزیت هایی هم داشته باشند. برای نمونه، سرعت کوتاه و بلند کردن ارتفاع به طرز محسوسی بهبود یافته است. چرا که قبلا در سه پایه های قدیمی مجبور بودیم ارتفاع هر پایه را جداگانه تنظیم کنیم که این خود سختی زیادی دارد.

علاوه بر این، به خاطر طراحی خاصی که دارد، نسبت به گونه های قدیمی بیشتر قابلیت خم شدن به طرفین را دارد.

اگر چه محصول جدید این شرکت هنوز نمی تواند جایگزینی برای سه پایه قدیمی شما باشد، حداقل هنوز نه. شعار خودشان هم این است که این محصولی جدید است، نه یک جانشین برای مدل های قدیمی.

این یک ابزار برای شرایط خاص است و به نظر من خیلی به دور از ذهن است که روزی برای سه پایه های متداول کنونی جایگزینی پیدا شود، . اما کار Edelkrone به خاطر نوآوریشان قابل تقدیر است.

بالاخره باید از اون اسبی که همه میگن شانس کمتری داره هم حمایت کرد. مگه نه؟

منبع:

لنزک

 بسیاری از عکاسان از عکس گرفتن از ابرها لذت می برند، و به راحتی می توان فهمید چرا اینطور است. از الگوهای زنده و شکل گیری غروب درخشان، تا ابرهای طوفانی و سبک های غیر معمول، تقریبا همیشه چیز جالبی در آسمان اتفاق می افتد. درحالیکه هیچ شکی نیست که ابرها به نوبه خود می توانند سوژه هایی عالی باشند، من احساس می کنم که آنها از لحاظ عکاسی نوزاد در آتلیه نوزاد وقتی که به عنوان پس زمینه برای سوژه های دیگر مورد استفاده قرار می گیرند مفیدتر هستند. استفاده مناسب از ابرها در یک تصویر می تواند به آن عکس بافت، بُعد، و حس بدهد، درحالیکه به عنوان یک ویژگی داستان سرایانه اضافی برای سوژه اصلی شما عمل می کند. در این مطلب نکات آموزنده ای در مورد ابر ها خواهید خواند که عکاسی شما را ارتقاء می دهند.


استفاده درست و به جا از ابرها به این روش معمولا نیازمند کمی برنامه ریزی، کمی گشتن به دنبال مکان مناسب (که همیشه سرگرم کننده است!)، سوژه مناسب، و البته، دوختن یک چشم تیز به سمت آسمان در جستجوی ابر هایی زیبا. بیایید شروع کنیم!
ابر = بافت

اول اجازه دهید بررسی کنیم که ابرها چگونه می توانند یک عکس کسل کننده را به یک عکس جذاب تبدیل کنند. تصویر زیر از یک سگ در یک روز روشن بدون وجود هیچ گونه ابری گرفته شده. پس زمینه آبی ساده خوب است، اما یک رنگ تنها شاید فاقد جذابیت باشد.
[ابر ها در عکاسی]

حالا این عکس را در نظر بگیرید، که از یک سگ دیگر اما در روزی با ابرهای بزرگ تابستانی گرفته شده است. تفاوت بلافاصله معلوم می شود – ابرها یک بافت و حس بسیار مورد نیاز را به عکس اضافه می کنند، و این تصویر را از نسخه آبی ساده آن بالاتر می برند.
[ابر ها در عکاسی]

یک عکس چشم انداز خوب نیز می تواند از کمی بافت ابری بهره ببرد.
[ابر ها در عکاسی]
رسیدن به آسمان

پیدا کردن راهی برای گنجاندن ابرها در پشت سوژه یکی از آن معماهای عکاسی است که باید هر از گاهی حل شود. اغلب، کلید کار این است که بفهمید چطور سوژه را بالا ببرید، یا خودتان را پایین بیاورید. یک راه عالی برای انجام این کار استفاده از یک تپه است. به طور کلی، هر چه تپه بزرگتر باشد بهتر است، اما حتی تپه ها و فرازهای کوچک نیز می توانند جواب دهند.

تپه مانع از قرار گرفتن هر چیز حواس پرت کننده ای در عکس می شود، و یک خط افق تمیز به تصویر می دهد. اما باز هم، اگر این تنها یک آسمان آبی خالی بود، عکس آنقدر جالب نمی شد، و تاثیر چندان زیادی ایجاد نمی کرد. ابرها بافت اضافی فراهم کرده، و به حفظ تعادل بالای عکس کمک می کنند.
[ابر ها در عکاسی]

بخش بزرگی از عکاسی درک این است که چه چیزهایی را نباید در منظره یاب بگنجانیم. شما همچنین می توانید از مزایای سوژه هایی که خودشان بالاتر از شما هستند، بهره مند شوید.
[ابر ها در عکاسی]
داستان سرایی

فوق العاده است که از ابرها به عنوان یک ابزار داستان سرایی استفاده کنید. اجازه دهید به چند نمونه از این عکس ها نگاهی بیاندازیم:
[ابر ها در عکاسی]

ابرها در تصویر بالا به شما چه می گویند؟
[ابر ها در عکاسی]

با وجود این که ابرها سوژه اصلی این عکس نیستند، اما باز هم اهمیت و تاثیر قابل توجهی در ترکیب بندی دارند، و حس و تعادل زیادی به این عکس می بخشند. ابرها در مورد محل عکاسی عکس زیر به شما چه می گویند؟
[ابر ها در عکاسی]
عمق میدان را افزایش دهید

اگر شما از یک لنز تله فوتو استفاده می کنید، یا اگر به سوژه خود نزدیک هستید، ممکن است بخواهید کمی دیافراگم لنز خود را ببندید تا عمق میدان را افزایش داده و ظاهر متمایز پس زمینه خود را حفظ کنید. به عنوان مثال، اگر شما به طور معمول از یک پرتره در f/4 یا f/5.6 عکس می گیرید، استفاده از f/11 یا f/16 را برای کمک به حفظ جزئیات ابر امتحان کنید.
ابرهای رنگارنگ

به عنوان نکته آخر، به یاد داشته باشید که ابرها همیشه سفید و خاکستری نیستند. مانند تمام انواع عکاسی در فضای باز، ساعات طلایی (یک ساعت بعد از طلوع خورشید و قبل از غروب آن) می توانند دوست شما باشند. در مورد ابرها، یک طلوع یا غروب آفتاب عالی می تواند ابرها را به رنگ قرمز، صورتی، و نارنجی درآورد. لزوما به سمت خورشید هم عکس نگیرید، به طرف مخالف آسمان نگاه کنید تا رنگ های لطیف تر، اما در حین حال زیباتری را پیدا کنید.
[ابر ها در عکاسی]

نویسنده، دنیل جانسون (Daniel Johnson): یک عکاس حرفه ای در زمینه حیوانات، زندگی روستایی و مواد غذایی و نویسنده چندین کتاب در مورد عکاسی از حیوانات است. تصاویر او از سگ ها، اسب ها، و زندگی روستایی به طور منظم در کتاب ها، مجلات، و تقویم ها چاپ می شوند. برای کسب اطلاعات بیشتر یا دیدن عکاسی دن، به وب سایت او Fox Hill Photo مراجعه کنید.

برگرفته از: Digital Camera World

 لنزهای تیلت شیفت (Tilt-shift lenses) به طور بدنامی گران قیمت هستند، اما شما می توانید با لنز معمولی و بدون خرید لنز تیلت شیفت، یک افکت مشابه به دست آورید. این تکنیک به اصطلاح «لنز آزاد – free-lensing» نامیده می شود که در آن شما لنز خود را جدا کرده و در حین عکاسی کودک در آتلیه کودک آن را در مقابل دوربین خود نگه می دارید. این تکنیک عکاسی می تواند به افکت های بسیار جالبی منجر شود. در ادامه این مطلب  با ما همراه شوید تا روش تقلید «افکت تیلت شیفت» را به شما آموزش دهیم.

مانند یک لنز تیلت شیفت، با یک لنز «آزاد – جدا شده از دوربین» شما می توانید صفحه فوکوس را در تصویر خود تنظیم کنید، به طوری که تنها یک نوار باریک شارپ باشد.

اگرچه شما می توانید از هر لنزی برای این روش استفاده کنید، اما لنزهای آنالوگ قدیمی بهتر هستند، چراکه شما را قادر می سازند تا دیافراگم را به صورت دستی تنظیم کنید. شما می توانید یک لنز قدیمی کاملا ارزان قیمت را انتخاب کنید، و نیازی نیست که در مورد متناسب بودن آن نگران باشید چون لازم نیست که به دوربین متصل شود. ما برای عکس های خود از یک لنز قدیمی فوجیکا (Fujica) 50 میلی متر f/1.9 استفاده کردیم که برای استفاده با یک دوربین SLR فیلمی ۳۵ میلی متری طراحی شده است.

این روش به کمی تمرین نیاز دارد، اما شما می توانید افکت های بسیار خوبی از وینیتینگ (vignetting) و ته رنگ هایی که از حرکت لنزتان به اطراف حاصل می شوند به دست آورید و همچنین از عمق میدان فوق العاده کمی که ایجاد می کند بهره مند شوید. روش کار به شرح زیر است…

چگونه بدون لنز تیلت شیفت، عکس هایی با افکت تیلت شیفت بگیریم
۱
به طور دستی فوکوس کنید
[عکاسی با افکت تیلت شیفت]

لنزی که شما را قادر می سازد تا به صورت دستی فوکوس کنید برای این روش ضروری است، درحالیکه یک حلقه دیافراگم دستی نیز به شما کمک خواهد کرد. همچنین به دلیل اینکه لنز به دوربین متصل نیست و سنسور دوربین در معرض المان های مختلف موجود در هواست، بهتر است که در یک جای ثابت و بدون گرد و غبار یا شن و ماسه زیاد عکاسی کنید.
۲
دست های خود را آزاد کنید
[عکاسی با افکت تیلت شیفت]

استفاده از یک سه پایه به شما کمک خواهد کرد تا عکس های واضح و شارپ تری به دست آورید، و با یک تایمر یا ریموت کنترل شاتر، دست های شما برای حرکت دادن لنز به اطراف آزاد خواهد بود. شما ممکن است هنگام حرکت لنز نشت نور به دست آورید، بنابراین برای جلوگیری از این مشکل، یک چیز تیره مانند یک کارت سیاه را در دو طرف نگه دارید.
۳
بازترین دیافراگم را انتخاب کنید
[عکاسی با افکت تیلت شیفت]

اگر لنز شما یک حلقه دیافراگم دستی دارد، آن را تا جایی که می توانید باز تنظیم کنید (ضریب اف های کوچک تر) تا اجازه ورود نور بیشتری را بدهید، و تصویر روشن تری در منظره یاب به شما بدهد. بدون یک لنز متصل به دوربین، شما قادر به استفاده از سیستم نورسنجی (metering system) دوربین خود نخواهید بود، بنابراین باید با سرعت شاتر در مُد نوردهی دستی (manual) امتحان کنید.
۴
پس زمینه را تمیز نگه دارید
[عکاسی با افکت تیلت شیفت]

تکنیک «لنز آزاد – Free-lensing» عمق میدان بسیار کمی ایجاد می کند، اما هنوز هم اطمینان از این که پس زمینه بدون عوامل حواس پرتکن باشد (یک پس زمینه مات و تمیز) ، ایده خوبی است. ما برای تکمیل سوژه روشن و رنگارنگ خود، و برجسته تر کردن آن، در مقابل یک بوته سبز متراکم عکس گرفتیم، که به ارائه کمی بافت و جزئیات نیز کمک کرد.
۵
مراقب شکاف باشید
[عکاسی با افکت تیلت شیفت]

با استفاده از حرکات کوچک، لنز را با زاویه کمی نسبت به دوربین از آن دور کنید. این کار ممکن است یک شکاف ایجاد کند که باعث می شود به اندازه کافی نور به داخل نشت کند تا یک نور شدید و خیره کننده در تصویر شما به وجود بیاورد، بنابراین شکاف را کوچک نگه داشته و از دست های خود برای مسدود کردن لبه ها استفاده کنید. به عبارت ساده تز لنز را حرکت دهید، اما مراقب باشید نور از شکاف ایجاد شده به سنسور نرسد و جلوی نشت نور را بگیرید.
۶
با دقت فوکوس کنید
[عکاسی با افکت تیلت شیفت]

فوکوس دقیق به کمی تمرین نیاز دارد، اما یک نقطه شروع خوب این است که از منظره یاب (ویزور) یا حالت نمای زنده (live view) برای تنظیم نقطه فوکوس در مقابل یا دورتر از سوژه استفاده کنید، و سپس لنز را کمی به جلو یا عقب حرکت دهید تا سوژه مورد نظر در فوکوس واضح و شارپ قرار گیرد.
مراقب گرد و غبار باشید!
[Lensbaby Spark]

این روش سنسور و لنز شما را نسبت به گرد و غبار آسیب پذیر می کند. اگر نمی خواهید چنین ریسکی بکنید، راه های دیگری برای به دست آوردن یک افکت مشابه وجود دارد: یک گزینه استفاده از Lensbaby Spark شرکت Lensbaby است، که با قیمتی حدود ۹۰ دلار تجربه عکاسی تیلفت شیفت را به شما هدیه می کند (www.lensbaby.co.uk). این لنزی با لوله منعطف است که شما را قادر می سازد تا لنز را به راحتی به اطراف کج کنید (برای افکت تیلت شیفت) درحالیکه سنسور شما پوشیده باقی می ماند.

برگرفته از: Digital Camera World

 ما درک می کنیم که رفتن سراغ رنگ های تند و شاد در عکاسی می تواند چالش برانگیز و در عین حال ترسناک باشد. ترند و گرایش فعلی امروز در عکاس و طراحی، استفاده از تن رنگ های ملایم است، اما عکاس رومانیایی بوگدان دریوا (Bogdan Dreava) کاملا برعکس عمل کرده و در عکاسی بارداری در آتلیه بارداری اجسام بی جان خود، با تم های تک رنگ و رنگ های زنده و شاد زیادی کار می کند. در ادامه این مطلب لنزک شما عزیزان را با این هنرمند و عکس های زیبایش بیشتر آشنا خواهیم کرد.

بوگدان می گوید، «سه سال پیش بعد از فارق التحصیلی از کالج، من به صورت جدی تر شروع به عکاسی کردم. در ابتدا، متوجه شدم که عکس های اجسام بی جان محدود و بسیار تکنیکی هستند، اما شروع به ساده کردن روند آن و آزمایش کردم. نتایج بسیار باارزش هستند و ایجاد آنها سرگرم کننده است. من نهایت خلاقیت و شادیم را در گرفتن عکس های اجسام بی جان یافتم».

تنها به این تصویری که او از وسایل آبی رنگ در مقابل یک پس زمینه آبی ایجاد کرده است، نگاهی بیاندازید.

او می گوید، «هدف اصلی در کار من، ایجاد تصاویر چشم نواز، با استفاده از سوژه ها و رنگ های ساده است. رسیدن به این شاهکار تکنیکی باید بسیار ساده بوده و وقت گیر نباشد، بنابراین من سعی کردم تا در حد امکان از نور طبیعی استفاده کنم. هنگامی که نور طبیعی در دسترس نیست، من از یک استروب یا نور پیوسته با یک سافت باکس بزرگ برای به دست آوردن نور نرم استفاده می کنم».
[عکاسی با رنگ های تند و شاد]

او تجهیزات و روند پس پردازش خود را بسیار ساده و مینیمال نگه می دارد. او توضیح می دهد، «دوربین من همیشه بر روی یک سه پایه است. من بر ایجاد همه چیز در داخل دوربین و کمترین حد ممکن استفاده از فتوشاپ تمرکز می کنم».

بوگدان همچنین برای جفت کردن رنگ ها با یکدیگر به اندازه کافی جسورانه عمل می کند، حتی اگر آنها لزوما چیزی نباشند که رنگ های مکمل در نظر گرفته شوند.
[عکاسی با رنگ های تند و شاد]

بوگدان به ما توصیه می کند، «من همه عکاسان را به امتحان کردن این سبک تشویق می کنم، چون شما می توانید طرح های جدید نورپردازی، ترکیب بندی ها، یا ترکیب رنگ ها را آزمایش کنید، و سپس این را روی تمام پروژه های دیگر خود نیز اعمال کنید. این واقعا یک راه ساده و جالب برای شرح یک موقعیت یا یک مفهوم جدید است. مهم است که روند تکنیکی را ساده کرده، و بر روی سوژه، ترکیب بندی، و رنگ های خود تمرکز کنید. یک سه پایه و یک منبع نور برای شروع آزمایش کافی هستند. لذت بردن از این روند مهم ترین چیز است».

در ادامه شاهد شماری از آثار این هنرمند به همراه توضیحات وی خواهید بود. برای پی بردن به تنظیمات، تکنیک های عکاسی، و روند کار او، ادامه مطلب را بخوانید!
[عکاسی با رنگ های تند و شاد]

«تعمیر اشیاء شکسته تخصص من نیست. برای رسیدن به این منظور، من تمام آیتم ها را در مقابل یک پس زمینه صورتی روشن مرتب کردم. من از نور طبیعی پخش شده (توسط دیفیوزر) برای به دست آوردن سایه های نرم استفاده کردم. این نوع نور به تمرکز بر روی اَشکال و جزئیات اشیاء، حتی در یک شیء ساده، مانند یک ساعت کمک می کند».
[عکاسی با رنگ های تند و شاد]

«در این تصویر، من بر روی الگو تاکید کرده و تصمیم گرفتم که پس زمینه برای همه چیز باید آبی روشن باشد تا برجسته باشد. من از یک فلاش تنها برای ایجاد سایه های شدید استفاده کردم. من تنها از یک پاکت نامه عکس گرفتم. سپس بقیه را در فتوشاپ کپی و پیست کردم».
[عکاسی با رنگ های تند و شاد]

«قرقره های نخ زرد بر روی یک پس زمینه مشابه، یک انتخاب رنگ ساده است. بنابراین من سعی کردم یک مرکز توجه در این تصویر انتخاب کنم. استفاده از یک قرقره نخ فلزی دایره ای سوژه ای عالی برای در هم شکستن یکنواختی تصویر است. رنگ های اشباع شده نیز کمک می کنند».

تعدادی عکس بیشتر از این هنرمند، از تماشایشان لذت ببرید و الهام بگیرید.
[عکاسی با رنگ های تند و شاد] [عکاسی با رنگ های تند و شاد] [عکاسی با رنگ های تند و شاد] [عکاسی با رنگ های تند و شاد] [عکاسی با رنگ های تند و شاد] [عکاسی با رنگ های تند و شاد] [عکاسی با رنگ های تند و شاد]

بوگدان همچنین روی یک پروژه جدید به نام FugTiptil کار می کند، او در این صفحه اینستاگرام تجربیاتش را طی یادگیری هنر CGI (تصاویر خلق شده توسط کامپیوتر) به اشتراک می گذارد.

منبع:

لنزک

 دینا بلنکو یک عکاس خلاق اجسام بی جان اهل روسیه است. تصاویر هنری او داستان های جادویی پشت اشیاء روزمره بی جان را ثبت می کنند. در این آموزش، دینا به شما نشان می دهد که چگونه با ایجاد پاشیدن مایعات دیوانه وار که تنها با چند مرحله ساده نیروی جاذبه را به مبارزه می طلبند، به مایعات جان می بخشد. این مطلب لنزک را بخوانید، سپس تفنگ چسب حرارتی خود را برداشته، و این آموزش را در خانه امتحان کنید!
[آموزش عکاسی از پاشیدن مایعات]

از آنجا که من در یک شهر کوچک ایالتی در آخر دنیا زندگی می کنم، به هیچ نوع ماشین آلات فانتزی دسترسی ندارم تا به من کمک کنند از پاشیدن مایعات عکس بگیرم. من تنها می توانم آرزوی داشتن دستگاهی را داشته باشم که بتواند مایع را با زاویه دقیق و سرعت دقیق بریزد – قطعا چیزی نیست که من بتوانم به راحتی در یک فروشگاه محلی انتخاب کنم. اگر شما یک عکاس اجسام بی جان هستید که می خواهید تصاویر منحصر به فردی ثبت کنید، ممکن است همین مشکل را داشته باشید. این به این معنی نیست که ما باید تمام سرگرمی این کار را از دست بدهیم و به ثابت و بی حرکت نگه داشتن تصاویر اجسام بی جان خودمان متوسل شویم. من اینجا هستم تا به شما نشان دهم چطور می توانید تنها با استفاده از دو اسپیدلایت (فلاش) و یک چسب تفنگی، از یک تصویر پویا با افتادن فنجان ها و پاشیدن مایعات عکس بگیرید.

کلید عکاسی نوزاد در آتلیه نوزاد از پاشیدن مایعات (splash photography) داشتن بیشترین کنترل ممکن است. رسیدن به کنترل دقیق ریختن مایعات بسیار دشوار است، اما ما می توانیم کنترل کنیم که چطور فنجان های «در حال سقوط» ما در هوا ثابت بمانند. برای این کار، از گیره های حرفه ای یا ابزار کمی تغییر یافته برای هدف شما مانند قلاب های بافندگی (یا هر میله باریک دیگر) و یک چسب تفنگی استفاده کنید. برای لوازم دوربین، شما به یک دوربین، سه پایه، و هر نوع منبع نور مناسب برای عکاسی با سرعت بالا نیاز دارید. من از دو اسپیدلایت استفاده کردم – یکی در داخل یک سافت باکس کوچک و دیگری پشت یک دیفیوزر (پخش کننده نور) بزرگ. یک ریموت کنترل شاتر نیز کمک بزرگی خواهد بود، اما لزوما به آن نیازی نیست. بیایید این کار را انجام دهیم!
۱
لوازم صحنه را جمع آوری کنید

تمام چیزهایی که برای عکاسی اجسام بی جان (still-life photography) خود نیاز دارید را جمع آوری کنید. شما به چند فنجان قهوه، چند کوکی و چند حبه قند نیاز دارید – هر چیزی که مناسب می دانید. فراموش نکنید که به مقدار زیادی قهوه هم نیاز دارید. همچنین به چند پشتیبان برای فنجان های «در حال سقوط» و یک دستگاه چسب حرارتی تفنگی نیز نیاز دارید.
[آموزش عکاسی از پاشیدن مایعات]
۲
ترکیب بندی

یک ترکیب بندی ترتیب دهید و کمی فضا برای پاشیدن مایعات باقی بگذارید تا بعدا در عکس شما ظاهر شود. در مورد من، کل قسمت پایین یک تصویر تقریبا خالی است، بنابراین حرکت مایعات هیچ بخش مهمی از یک عکس اجسام بی جان را خراب نخواهد کرد.

[آموزش عکاسی از پاشیدن مایعات] [آموزش عکاسی از پاشیدن مایعات]

برای پشتیبان، فنجان هایی که قرار است با هم «سقوط کنند» را چسب زده، و آنها را محکم در محل خود ثابت کنید. من یک شیشه شیر را به یک قلاب بافندگی چسباندم.
[آموزش عکاسی از پاشیدن مایعات]

این قلاب را می توان به راحتی در مرحله پس پردازش حذف کرد. من همچنین یک فنجان قهوه را در موقعیت واژگون شدن به یک قفسه چسباندم.
۳
نورپردازی و تنظیمات دوربین

صحنه با دو اسپیدلایت نورپردازی شده است، که بر روی قدرت کم تنظیم شده اند (از قدرت ۱/۱۶ تا ۱/۱۲۸ پالس بسیار کوتاهی ارائه می دهد که حرکت مایع را ثابت یا فریز خواهد کرد). یکی از آنها به عنوان یک نور کلیدی از چپ و کمی پشت صحنه عمل می کند. دیگری به عنوان نور پُر کننده (نور تکمیلی) در سمت راست عمل می کند. از آنجا که ما با فلاش کار می کنیم، سرعت شاتر خود را بر روی سرعت همگام سازی فلاش تنظیم کنید – معمولا بین ۱/۱۶۰ ثانیه و ۱/۲۵۰ ثانیه. سپس، یک عکس آزمایشی بگیرید تا حداکثر دیافراگمی که می توانید بدون نوردهی ناکافی کردن تصویر به دست آورید را ایجاد کنید. دوربین خود را بر روی مُد پیوسته (continuous) قرار دهید تا چندین عکس در یک ردیف ایجاد کرده، و به صورت دستی بر روی سوژه اصلی فوکوس کنید.
[آموزش عکاسی از پاشیدن مایعات]
۴
عکاسی

این بهترین بخش کار است! کمی مایع را در یک فنجان بریزید و یک دنباله عکس بگیرید. از آنجا که فنجان ها در جای خود ثابت شده اند، می توانید چندین بار بدون خراب کردن صحنه عکس بگیرید. مقادیر مختلف مایع را امتحان کرده و با زوایای مختلف آزمایش کنید، قبل از این که عکس پاشیدن مایعاتی که از همه بیشتر به عکس ایده آل شما نزدیک است را ایجاد کنید. و از همه مهمتر – از این کار لذت ببرید!
[آموزش عکاسی از پاشیدن مایعات]
۵
پس پردازش

زیباترین عکس ها را انتخاب کنید، و سپس آنها را با هم ترکیب کنید. برای انجام این کار، هر کادر را در یک لایه جدید پیست کرده و از ماسک لایه ها (Layer Masks) و قلم مو برای نشان دادن جزئیاتی که می خواهید استفاده کنید. در مورد من، دو عکس اصلی وجود دارد – یکی با قهوه و دیگری با شیر – و قطراتی نیز از عکس های دیگر اضافه شده است. تمام پشتیبان های قابل مشاهده را روتوش کنید (مثل قلاب متصل به لیوان).
[آموزش عکاسی از پاشیدن مایعات] [آموزش عکاسی از پاشیدن مایعات]

من این کار را با استفاده از ابزار Clone Stamp انجام دادم. سپس، با حذف قطراتی که دوست ندارید، یا تنظیم رنگ ها و کنتراست، به تصویر کمی جلا بدهید.
[آموزش عکاسی از پاشیدن مایعات]

و کار تمام است – عکس شما آماده است! این عکس پویای نهایی است:


اکنون می توانید کل این فرآیند را دوباره با اشیاء مختلف امتحان کنید: کوکی و آرد، دونات و طعم دهنده ها، هر چیزی که دوست دارید! اینها تصاویر بیشتری از مجموعه ای به نام «از قفسه بالایی» هستند که دقیقا به همین روش ایجاد شدند.

منبع:

لنزک

 داستان ها از فرهنگ انسانی جدایی ناپذیرند و داستان سرایی ماندگار است. در عکاسی، داستان سرایی تصویری اغلب یک «مقاله تصویری – photo essay» یا «داستان تصویری – photo story» نامیده می شود. این راهی برای عکاس است تا یک داستان را با مجموعه ای از عکس ها روایت کند – که ممکن است گنجاندن تمام داستان در قالب تک عکس ممکن نباشد. چیزی که عده کمی از مردم متوجه می شوند این است که بین عکاسی و داستان سرایی تصویری از طریق عکاسی تفاوت وجود دارد. در این مطلب لنزک به ۶ نکته برای داستان سرایی با عکس ها خواهیم پرداخت.

جمله «یک تصویر ارزش هزاران کلمه را دارد» خودش به تنهایی هنر داستان سرایی تصویری را توجیه می کند، با این حال این بدین معنی نیست که همه عکاسان داستان روایت می کنند.

کپشن یا عنوان ها نیز بخش جدایی ناپذیری از داستان یک عکس هستند که باید کمک کنند تا بیننده هر تصویر را درک کند. با این وجود، مهم است به یاد داشته باشید که اگرچه عنوان ها ممکن است درک شما از یک تصویر را گسترش دهند، اما این خود تصویر است که باید داستان را بگوید – روش های دیگر هرگز کامل نیستند.

اینها مهم ترین نکات من برای شروع داستان تصویری خودتان هستند:
[داستان تصویری]
۱
برنامه ریزی کنید، برنامه ریزی کنید و بیشتر برنامه ریزی کنید

برنامه ریزی یک بخش ضروری از روند داستان سرایی تصویری است. یکی از دوستان خوب من، که عکاس مستند است، یکبار می گفت: «چیزی را که ذهن شما نمی داند، چشم شما نمی تواند ببیند.» هنگام برنامه ریزی برای داستان تصویری تان، این احتمالا مناسب ترین چیزی است که باید بدانید. شما باید قبل از تجسم داستان به خوبی برنامه ریزی کنید. انجام این مراحل از قبل، ساختاری که برای روایت نیاز دارید را به شما خواهد داد.

برنامه شما باید شامل انتخاب موضوع، تحقیق در مورد موضوع، مشخص کردن موضوع خود، و در نهایت، برنامه ریزی عکس هایتان باشد. در مورد نوع تصاویری که می خواهید برای انتقال پیام خود ثبت کنید، فکر کنید. درست مثل یک فیلم، روایت تصویری شما باید آغاز، میانه و پایانی (نتیجه گیری) داشته باشد – یعنی دارای یک برنامه مشخص، چارچوب یا قالب باشد.

اغلب در طول یک جلسه عکاسی ممکن است شما قادر به ثبت عکس ها با ترتیب ذکر شده در بالا نباشید. با این حال، حفظ این ترتیب در ذهن، به شما کمک خواهد کرد تا داستان را در زمان کمتری ویرایش کنید. ویرایش یک داستان تصویری اساسا به معنی انتخاب عکس هاست، نه پس پردازش در نرم افزار ویرایش عکس.

لنزک: هنگام عکاسی برای تکمیل یک «داستان تصویری یا مقاله تصویری» داشتن یک قالب یا برنامه، یا به عبارتی ساده تر اینکه بدانید چه چیزی را قرار است به تصویر بکشید و داستان از چه قرار است (ابتدا و انتهایش چیست؟ چه عکس هایی در این بین به روایت هرچه بهتر داستان شما کمک می کنند؟) کار شما ساده تر و نتیجه بهتر خواهد شد.

تصاویر شما بدون درک نور، ترکیب بندی و انتخاب لوازم عکس برای سوژه انتخابی شما کامل نخواهند شد. جنبه مهم دیگر باید تصمیم گیری برای نشان دادن روایت به صورت رنگی یا تک رنگ باشد. هنگام پس پردازش یک مجموعه از تصاویر، خوب است که روش ویرایش خود را ثابت و یکپارچه نگه دارید – این به شما کمک خواهد کرد تا بین تصاویر یک جریان ایجاد کنید.
[داستان تصویری]
۲
تک عکس یا یک مجموعه؟

اغلب در فروم های عکاسی این یک موضوع مورد بحث است که آیا با یک تصویر واحد بهتر می توان روایت کرد یا با مجموعه ای از تصاویر. در این راستا مهم است که به یاد داشته باشید که یک تصویر واحد تنها «نیمی از واقعیت» است، چون هرگز اساس یک داستان، یعنی «چرا؟» را به شما نمی گوید.

این به چه معناست؟ هنگامی که صحبت در مورد عکس باشد، یک تصویر ممکن است تا حدی درست باشد اما تنها بخشی از کل واقعیت بوده و یک عکس، لحظه ای از یک تصویر بزرگتر است. این امر بخشی از مغز ما را آزاد می گذارد تا خودش تصویر را تفسیر کند. همه تک عکس ها داستان نمی گویند. باید به خاطر داشت که یک «داستان تصویری» چیزی جز مجموعه ای از تصاویر واحد متعدد نیست – این تصاویر واحد های روایت تصویری هستند. هر تصویر تنها فصلی از داستان است، و هر فصل به سمت نقطه اوج گشوده خواهد شد.

از طرف دیگر، یک مجموعه عکس به مغز اجازه می دهد تا هر تصویر را به عنوان یک کل پردازش کند. یک مجموعه از تصاویر بر چندین ایده تاکید می کند، درحالیکه یک تصویر واحد معمولا تنها بر یک ایده متمرکز شده است. به یاد داشته باشید که اولین و آخرین تصویر در یک مجموعه از همه مهم تر هستند. اینها «تصاویر هدف» نامیده می شوند – این دو عکس مجموعه را باز و بسته می کنند (ابتدا و انتهای مجموعه هستند) تا توجه بیننده را جلب کنند. این هیچ فرقی با قضاوت در مورد یک کتاب از روی جلد آن ندارد – یک عکس ابتدای قوی افراد را متوقف کرده و آنها را از آغاز تا پایان در داستان نگه می دارد.
[داستان تصویری]
۳
تصاویر قوی تری بگیرید

شما ممکن است تصاویر درخشانی داشته باشید که از نظر تکنیکی کامل و عالی باشند؛ با این حال، دو مولفه خاص وجود دارد که یک تصویر قوی را برای یک داستان یا مقاله تصویری حتی قوی تر می کند.

در درجه اول، عکس باید احساسی باشد تا نوعی تاثیر عاطفی بر روی بیننده شما داشته باشد. همه تصاویر برای این که از نظر احساسی در حرکت باشند، لزوما نباید شامل یک عنصر انسانی باشند؛ در عوض می تواند هر چیزی از یک منظره گرفته تا اشیاء بی جان باشند. تصاویر باید یک احساس عاطفی قوی را در روح و روان بیننده بیدار کنند.

دوم اینکه تصاویر باید به صورت متفکرانه با معنا لایه بندی شوند. اینگونه می توانید توجه بیننده خود را برای یک مدت زمان طولانی تر درگیر کنید. این معمولا سخت ترین روند داستان سرایی با عکس هاست.

شما ممکن است به صورت خودآگاه قادر به گرفتن تصاویر با چندین لایه معنا نباشید، اما همیشه در هنگام عکاسی کودک در آتلیه کودک، انتخاب و مرتب سازی تصاویر، حواستان به این تصاویر لایه بندی شده برای داستان باشد.
[داستان تصویری]
۴
به غرایز خود اعتماد کنید

خودتان را در حال راه رفتن در میان یک شهر شلوغ با دوربین که دور گردنتان است، برای پروژه داستان سرایی در مورد «پیدا کردن آرامش در هرج و مرج» تصور کنید. همانطور که سعی دارید راه خود را از میان ترافیک باز کنید، یک صدای ثابت بوق می شنوید. ذهن شما مانند قلبتان در حال تپیدن و در تلاطم است؛

شما یک شخصیت جالب را در کنار خیابان می بینید، که نشسته است و بی سر و صدا در میان هرج و مرج روزنامه می خواند. شما در تلاش برای پیدا کردن آرامش خود در میان این شلوغی و هرج و مرج بوده اید و با خودتان فکر می کنید «این همان عکسی است که می خواستم»، بنابراین به آرامی نزدیک می شوید، دوربین را مقابل چشم های خود می گیرید و دکمه شاتر را فشار می دهید.

یک دقیقه بعد صدای ناهنجار یک اتوبوس را هنگام توقف می شنوید، که باعث می شود سر خود را سریع برگردانید و از سر راه کنار بروید، اما همانطور که می چرخید متوجه می شوید که اتوبوس ایستاده و مردم دارند از آن پیاده می شوند. یک مرد در پشت پنجره اتوبوس هست که با آرامش نشسته و سیگارش را می کشد. در عرض چند ثانیه شما دوربین را مقابل چشم خود گرفته و عکس دیگری می گیرید، با کادری که در آن مسافران در حال پیاد شدن از درب ها هستند و مرد پشت پنجره نشسته، و همه اینها در یک کادر است.

اینها دو مثال از دفعاتی بود که من به غرایزم اعتماد کردم. اعتماد به غرایزتان برای گرفتن یک عکس مهم است. در این مورد، پیدا کردن آرامش در میان هرج و مرج و عکاسی از آن بود، با وجود جمعیتی که می توانست آدم را مجبور به حرکت کند و یک عکس هم نگرفت.

عکاسی توانایی ثبت و توقف لحظات است، در زمانی که ممکن است تا قبل از برداشتن دوربین هرگز در مورد آن فکر نکرده باشیم. اینها لحظاتی هستند که الهام بخش ما به عنوان عکاس بوده، و می توانند به ما کمک کنند تا چشم انداز منحصر به فرد خود را ایجاد کنیم. اگر شما به طور خاص به چیزی توجه کردید و فکر کردید این ممکن است فرصت عکاسی خوبی باشد، سعی نکنید موقعیت را بیش از حد ارزیابی کنید، در عوض به غرایز خود اعتماد کرده و ببینید چطور آشکار می شوند. اما، در این روند مراقب باشید – هنوز هم باید عقل سلیم و احترام را مد نظر داشته باشید.
[داستان تصویری]
۵
اصیل باشید

به نظر می رسد که اصالت در عکاسی برای برخی از عکاسان به درجه دوم اهمیت تبدیل شده است. ایجاد یک چیز منحصر به فرد با تعداد تصاویر بسیار زیادی که این روزها ایجاد می شوند، همیشه آسان نیست. با این حال، خوب است که برای اصالت تلاش کنید. چرا؟ خب، واقعا هیچ رضایتی در کپی کردن کارهای یک نفر دیگر وجود ندارد. همه ما ایده های فرد دیگری را کپی کرده ایم، یا تصویری که به صورت آنلاین یا در یک مجله پیدا کرده ایم الهام بخش ما بوده است – این یک ویژگی انسانی است، اما هنگام عکاسی برای برجسته بودن نسبت به بقیه باید عنصر اصالت را در ذهن داشت – به خصوص اگر می خواهید مجموعه عکس های شما برجسته باشد.

۶
از شکست نترسید

ترس از شکست به ترس از طرد شدن و انتقاد از طرف دیگران، و همچنین به تعویق افتادن مرتبط است. دست از اینگونه فکر کردن بردارید و خودتان را از آن افکار منفی رها کنید. شکست خوردن کاملا طبیعی و سالم است. تمام افراد موفق شکست خورده اند؛ این بخشی از بهتر شدن و دروازه ای به سمت موفقیت است. همین اصل در مورد عکاسی نیز صادق است. شکست به شما کمک خواهد کرد تا فرمولی را که برای شما بهتر عمل می کند پیدا کنید و در نهایت با کمی پشتکار و تعهد به موفق شدن در کار شما منجر می شود. بروید، عکس بگیرید، شکست بخورید و رشد کنید!

منبع:

لنزک

سبک یکی از مهم ترین جنبه های عکاسی مُد یا فشن (fashion photography) است. وقتی مشتری ها کارهای شما را می بینند، داشتن یک آلبوم کار یکپارچه از تصاویری که دید خلاق شما و این که چه کسی هستید را نشان دهند، واقعا مهم است. بسیاری از عکاسان مُد، از جمله خودم، برای برجسته تر کردن کار خود نسبت به کارهای دیگر تلاش کرده اند. در این مطلب لنزک چند نکته در مورد آنچه که من به عنوان عکاس درباره پیدا کردن سبک شخصی و صدای بصری پیدا کرده ام، مطرح شده است.

بسیاری از ما مطمئن نیستیم که می خواهیم به چه سمتی برویم و احساس می کنیم که تعریف سبک شخصی می تواند فرصت های ما را محدود کند. پول در آوردن اغلب مشخص می کند که ما چه عکس هایی باید یگیریم؛ بسیاری از عکاسان، به جای گرفتن عکس هایی که خودشان نسبت به آنها شور و اشتیاق دارند و لذت بردن از عکاسی، در دام ثبت تصاویری که در رسانه های اجتماعی محبوب هستند می افتند. تاکید می شود که سریعا سبک خود را ایجاد کنید، اما واقعیت این است که ایجاد سبک سالها طول می کشد. این چیزی است که در طول زمان تکامل می یابد و همانطور که تکنیک شما بهتر می شود، پیشرفت می کند. سبک چیزی نیست که بتوان آن را آموزش داد. هیچ کس نمی تواند به شما بگوید که رویکرد شما نسبت به کارتان چه باید باشد؛ زمان و آزمون و خطای زیادی لازم است تا سبک عکاسی بارداری در آتلیه بارداری را کشف کنید.
بفهمید که دوست دارید از چه چیزی عکس بگیرید

به نظر من، مهم ترین بخش در مورد پیدا کردن سبکتان، پیدا کردن چیزی است که دوست دارید از آن عکس بگیرید. چه چیزی واقعا توجه شما را جلب کرده و شما را برای گرفتن یک عکس هیجان زده می کند؟ به این فکر کنید که اشتیاقات شما خارج از عکاسی چه هستند و سعی کنید علایق خود را با کارتان ترکیب کنید. شاید عاشق طبیعت هستید؛ شما می توانید ترکیب مناظر را با تصاویر مُد خود امتحان کنید. یا شاید از تماشای فیلم در اوقات فراغت خود لذت می برید؛ سعی کنید از فیلم های مورد علاقه خود الهام گرفته و آنها را در عکس های خود به کار ببرید. وقتی علایق خود را در کارتان ترکیب می کنید، به سرعت در مورد چیزی که در حال عکاسی از آن هستید پر شور و اشتیاق تر می شوید و در عین حال خودتان را از طریق عکاسی نشان می دهید (مطرح می کنید). شخصیت و هویت منحصر به فرد شما بزرگترین دارایی شماست، بنابراین مطمئن شوید که آن را به نحوی در کارهایتان نشان می دهید.
[عکاسی مُد]

عکاس: ماریسا آلدن (Marissa Alden)
یک نگاه دقیق تر بیندازید

به کارهایی که در سال گذشته ایجاد کرده اید نگاهی بیندازید. اکنون تمام آن عکس ها را در یک صفحه قرار دهید، تا بتوانید همه آنها را یکجا ببینید. این عکس ها چه چیز مشترکی دارند؟ یک یادداشت سه تا پنج کلمه ای بنویسید که تمام کارهای شما را توصیف کند. کلید داشتن یک سبک قابل تشخیص، ایجاد یک مجموعه کار منسجم است. اگر شما عناصر کلمات کلیدی خود را در هر تصویری که می گیرید بگنجانید، به زودی خواهید دید که سبک شما شروع به شکل گرفتن می کند.

همچنین ایجاد یک لیست از مشتریانی که آرزو دارید از آنها عکس بگیرید تهیه کنید. چه شانل باشد و چه یک برند محلی، مشتریانی که سبکشان را دوست دارید و می پسندید را در این لیست بگنجانید. این کار می تواند به شما کمک کند تا در مسیر درست قرار گیرید و مشخص کنید که کدام برندها یا طراحان شما را بهتر از دیگران کامل می کنند. وقتی من برای اولین بار عکاسی مُد را شروع کردم، سبکم را برای هر عکس تغییر می دادم تا متناسب با سبک مجله یا مدلی شود که برای آن کار می کردم. در نتیجه، داشتم کارهایی را ایجاد می کردم که دوست نداشتم و از عکاسی آنها لذت نمی بردم؛ من هیچ دید خلاقانه ای از خودم نداشتم. واقعا مهم است که بفهمید کدام مشتری ها با سبک شما مطابقت دارند، تا بتوانید عکس هایی بگیرید که هم خودتان و هم مشتری از آنها راضی باشید. به هر کسی که هیچ نفعی برای سبک شما ندارد نه بگویید. به عنوان مثال، ممکن است درخواست عکاسی برای مجله ای که طرفداران زیادی دارد به شما داده شود که بتواند فرصتی برای درخشیدن شما فراهم کند، اما اگر آنها با جهتی که شما می خواهید در آن حرکت کنید مطابقت ندارند، به آنها جواب منفی دهید. شما نمی خواهید برای سبکی که عکاسی از آن را دوست ندارید شناخته شوید.
آزمون و خطا

به منظور ایجاد کاری که دوست دارید، اول باید بفهمید دوست دارید از چه چیزی عکس بگیرید. وقتی من برای اولین بار عکاسی را در سن پانزده سالگی شروع کردم، تنها از چیزهایی که با آنها راحت بودم عکس می گرفتم. من اغلب از مدل های یکسان، تنظیمات دوربین مشابه، مکان های مشابه، و روند ویرایش یکسان استفاده می کردم. به همین دلیل، واقعا به عنوان یک عکاس رشد نمی کردم، و تنها بعد از این که شروع به کشف روش های مختلف عکاسی کردم، کم کم متوجه شدم که سبک عکاسی من چیست.

به همین دلیل است که عکس های آزمایشی، به خصوص در شروع کار شما اینقدر مهم هستند. برای سازماندهی برخی کارهای شخصی کمی وقت بگذارید و اجازه دهید خلاقیت شما بدون کنترل (به طور نامحدود) رشد کند. آن ایده هایی را که در ته ذهن خود داشته اید اما از عملی کردن آنها می ترسیدید امتحان کنید. خودتان را مجبور کنید تا در هر بار عکاسی، چیزی جدید را امتحان کنید. با تنظیمات نورپردازی مختلف آزمایش کنید، یک محل جدید را امتحان کنید، با یک تیم متفاوت کار کنید. قرار نیست هر چیزی که امتحان می کنید حتما جواب دهد، اما به شما کمک خواهد کرد تا خارج از چارچوب فکر کنید. شما در مورد هر تکنیکی که امتحان می کنید، آنچه را که دوست دارید و آنچه را که دوست ندارید، سریع یاد خواهید گرفت، که در پیدا کردن سبکتان به شما کمک خواهد کرد.
[عکاسی مُد]

عکاس: ماریسا آلدن (Marissa Alden)
موفقیت یک شبه به دست نمی آید

سبک چیزی است که ایجاد آن سالها طول می کشد. شما ممکن است امروز به کار خودتان نگاه کنید و فکر کنید که سبک عکاسی خود را پیدا کرده اید، اما یک سال بعد آن را با کار جدید خود مقایسه کنید و آنوقت متوجه خواهید شد که سبکتان چقدر تکامل یافته است، بدون این که حتی متوجه شده باشید. سبک همیشه در حال تغییر است. صنعت مُد دائما در حال حرکت در جهت های مختلف است، بنابراین طبیعی است که سبک شما در طول زمان ایجاد شود. هر چه وقت بیشتری را صرف عکاسی، یاد گرفتن تکنیک های جدید، و بهبود کار خود کنید، بیشتر متوجه خواهید شد که سبک شما به آرامی بهبود می یابد و تصفیه تر (اصلاح شده تر) می شود. همچنین طبیعی است که ذهن شما تغییر کند؛ سبک شما روی سنگ حک نشده است، بنابراین از این که گاهی کار خود را اصلاح کنید نترسید. اگر تصمیم گرفتید که الان وقت امتحان کردن یک چیز جدید است یا متوجه شدید که علایق شما تغییر کرده اند، هیچ وقت برای تغییر کامل خودتان دیر نیست. تا زمانی که با خودتان و سلیقه شخصیتان روراست باشید، غیرممکن است که نتوانید کاری را که منعکس کننده سبک شما باشد ایجاد کنید.

نتیجه گیری

در عکاسی مُد سبک مهم است، اما اگر هنوز سبک خودتان را پیدا نکرده اید، استرس نگیرید. بر روی چیزی که دوست دارید از آن عکس بگیرید تمرکز کنید، تکنیک های جدید را امتحان کنید و مجموعه عکس های خود را ایجاد کنید، و در نهایت سبک شما خودش را نشان خواهد داد.

نویسنده: ماریسا آلدن (Marissa Alden)

منبع:

لنزک

 این آموزش، فلاش اکسترنال یا جدا از دوربین (off-camera flash) را به ساده ترین شکل ممکن توضیح داده، اطلاعاتی برای شروع آزمایش با آن، و کشف اینکه چگونه می تواند به عکاسی شما کمک کند، ارائه خواهد داد. ما در این راهنما نشان می دهیم که استفاده از فلاش اکسترنال آنقدر ها که فکر می کنید ترسناک نیست. به ادامه مطلب مراجعه کرده و دوستی با فلاش اکسترنال را آغاز نمایید. عکاسی نوزاد در آتلیه نوزاد


کلمه «فلاش» به تنهایی پتانسیل ایجاد ترس را دارد، حتی در میان عکاسان با تجربه، چون تصاویر چهره های بیش از حد نوردهی شده و چشم های قرمز را در ذهن تداعی می کند. به همین دلیل، بسیاری از عکاسان کلا از فلاش صرف نظر کرده، و همیشه یک فاصله ایمن را حفظ می کنند. من فکر می کنم این خیلی بد است.

این یک فرصت از دست رفته است. مطمئنا، فلاش ممکن است همیشه برای شرایط شما قابل استفاده نباشد – اما در صورت نیاز، داشتن یک ابزار دیگر در مجموعه ترفندهایتان بسیار مفید است.
[فلاش اکسترنال یا جدا از دوربین]

فلاش جدا از دوربین یا اکسترنال (Off-camera flash) میزان باورنکردنی کنترل به شما می دهد. بله، درک نور طبیعی بخش مهمی از عکاس بودن است – اما کار کردن با فلاش اکسترنال به شما اجازه می دهد تا شرایط نورپردازی خودتان را ایجاد کنید. شما حتی می توانید ساعت طلایی گریزان را نیز شبیه سازی کنید.

لنزک – انواع فلاش: فلاش اکسترنال یا جدا از دوربین (off-camera flash)، فلاش روی دوربین (on-camera flash) و فلاش توکار یا داخلی دوربین (in-camera flash). عبارت فلاش روی دوربین به نوعی فلاش اشاره دارد که می تواند مستقیما به دوربین متصل گردد. اگرچه به این فلاش «روی دوربین» گفته می شود، اما الزامی وجود ندارد که حتما به صورت فیزیکی روی دوربین قرار گیرد. فلاش های روی دوربین می توانند، و اغلب اینگونه است که، به صورت جدا از دوربین (off-camera) مورد استفاده قرار گیرند. آن ها با فلاش های استودیویی و نور های ثابت که قرار نیست به صورت فیزیکی به دوربین متصل شوند (مگر در مواقع نادر به کمک روش ها و تبدیل های پیچیده) متفاوتند.
چیزی که برای شروع به آن نیاز دارید

هنگامی که من در مورد فلاش اکسترنال صحبت می کنم، شما ممکن است چیزی مانند این را در ذهن تصور کنید:
[فلاش اکسترنال یا جدا از دوربین]

اگر اینطور است، من شما را سرزنش نمی کنم که کمی عصبی و نگران باشید. در واقع، تمام چیزی که شما برای شروع کار عکاسی با فلاش اکسترنال نیاز دارید عبارت است از:

    یک دوربین
    یک واحد فلاش مستقل
    راهی برای همگام سازی آن با دوربین
    چیزی برای نگه داشتن فلاش شما، مانند یک پایه منبع نور یا یک دوست

[فلاش اکسترنال یا جدا از دوربین]

هنگامی که شما واحد فلاش تان را از دوربین جدا می کنید، نمی داند که وقتی شما دکمه شاتر را فشار می دهید باید فلاش بزند. خوشبختانه، راه های مختلفی وجود دارد که شما می توانید فلاش خود را با دوربین همگام (سینک – sync) کنید.

کنترل فلاش توکار: برخی از دوربین ها یک تنظیمات توکار دارند که از فلاش پاپ آپ برای اینکه به فلاش اکسترنال شما بگوید کی باید فلاش بزند، استفاده می کند (مُد فرمانده یا Commander mode نیکون). اکثر واحدهای فلاش یک سنسور در جلوی خود دارند که شدت نور ناگهانی را تشخیص می دهد (سنسور نوری)، و مطابق با آن فلاش می زند.
[فلاش اکسترنال یا جدا از دوربین]

سیم همگام سازی فلاش: این سیم از دوربین شما به فلاش وصل می شود. به آن مانند یک سیم رابط فکر کنید. این سیم ها مفید و قابل اعتماد هستند، اما میزان فاصله فلاش از دوربین شما را نیز محدود می کنند.

فرستنده های رادیویی بی سیم: گزینه ارجح، یعنی فرستنده های رادیویی می توانند فلاش شما را با شاتر همگام کنند، حتی اگر در فاصله زیادی از دوربین قرار داشته باشند.
[فلاش اکسترنال یا جدا از دوربین]

تریگر های ریموت برند کاکتوس
[فلاش اکسترنال یا جدا از دوربین]

یک ریموت بر روی کفشک دوربین قرار می گیرد، دیگری به فلاش متصل می شود. هنگامی که دوربین عکس می گیرد، ریموتی که روی دوربین است یک سیگنال به ریموت دیگر می فرستد تا فلاش را فایر کند (زده شود).
اصول اولیه – کنترل فلاش اکسترنال

هنگامی که شما از یک فلاش روی دوربین (متصل به دوربین) استفاده می کنید، این فلاش می تواند تنظیمات قدرت صحیح را تعیین کرده و مطابق با آن فلاش بزند (فلاش TTL). با این حال، هنگامی که شما فلاش را از دوربین جدا می کنید، لازم است که به صورت دستی هم به دوربین و هم به فلاش بگویید که چه کاری باید انجام دهند.

لنزک – نورسنجی فلاش TTL چیست: TTL مخفف Through The Lens است که به معنی «از میان لنز» می باشد و تقریبا در همه دوربین های دیجیتال امروزی قرار دارد. کانن تکنولوژی E-TTL خود و نیکون تکنولوژی i-TTL خودش را دارد. کاری که کمپانی های دوربین سازی انجام داده اند این است که نورسنج های دستی را به درون دوربین منتقل کرده اند تا دوربین خود بتواند روشنایی، رنگ و … صحنه را «از میان لنز» اندازه بگیرد.

اگر این کار ترسناک به نظر می رسد، تنها یک نفس عمیق بکشید – با هم این مشکل را حل خواهیم کرد.

خوشبختانه، کنترل فلاش کاملا ساده است. در مد دستی (بر روی فلاش)، شما میزان قدرتی را که فلاش در آن فایر یا زده می شود انتخاب می کنید. این میزان به صورت نسبی بیان می شود: ۱/۱ به این معنی است که فلاش در قدرت کامل زده می شود، ¼ یعنی فلاش در یک چهارم از کل قدرت خود زده می شود، و به همین ترتیب. ساده است، نه؟

بسیار خب، حالا می دانیم که چطور فلاش را کنترل کنیم. در مورد تنظیمات دوربین چطور؟

این بخش جالب کار است. شما می توانید اثرات فلاش را با استفاده از ایزو و دیافراگم خود کنترل کنید. تنظیم این دو مورد میزان حساس بودن سنسور دوربین شما، و اینکه چقدر نور می تواند جمع آوری کند را کنترل می کند.
[فلاش اکسترنال یا جدا از دوربین]

M مد دستی است، و ۱/۱ قدرت کامل است. سطح زوم ۳۵mm را نشان می دهد. کتابچه راهنمای فلاش خود را بخوانید تا ببینید این موارد را چگونه تنظیم کنید.

اینها چهار راه برای قوی تر کردن فلاش (فلاش بیشتر) در تصویر شما هستند:

    قدرت فلاش را بیشتر کنید
    فلاش را به سوژه خود نزدیک تر کنید
    ایزو را بیشتر کنید
    دیافراگم را بازتر کنید (ضرایب اف کوچک تر)

مثل آب خوردن است! آیا فلاش شما در تصویر بیش از حد قوی است؟ خب، تنها برعکس هر یک از موارد بالا را انجام دهید (قدرت فلاش را کم کنید، آن را از سوژه دور کنید، ایزو را کم کنید، از یک دیافراگم کوچک تر استفاده کنید).

حتما متوجه شدید که من هنوز به سرعت شاتر اشاره ای نکرده ام. علت آن این است که سرعت شاتر شما هیچ تاثیری بر فلاش ندارد.

خب، تقریبا هیچ تاثیری. هر دوربینی دارای یک سرعت همگام سازی با فلاش (sync-speed) است. علت آن این است که اگر سرعت شاتر بیش از حد سریع باشد، به خوبی با فلاش همگام نمی شود (قبل از این که فلاش زده شود، شاتر باز و بسته خواهد شد). در نتیجه، بخشی از تصویر شما اثرات فلاش را نخواهد دید – که به یک نوار سیاه در میان بخشی از عکس منجر می شود. برای اغلب دوربین ها، حداکثر سرعت همگام سازی فلاش شما حدود ۱/۲۰۰ یا ۱/۲۵۰ خواهد بود. سرعت شاتر خود را زیر این مقدار (آهسته تر از ۱/۱۲۵ یا ۱/۶۰ ثانیه) نگه دارید، در این صورت مشکلی نخواهید داشت.
[فلاش اکسترنال یا جدا از دوربین]

سرعت همگام سازی صحیح از نور فلاش در کل تصویر استفاده کرده است
[فلاش اکسترنال یا جدا از دوربین]

اگر سرعت شاتر بیش از حد سریع باشد (بیشتر از سرعت همگام سازی) چیزی مانند این به دست خواهید آورد، که در آن بخشی از تصویر با فلاش نورپردازی نشده و تاریک، یا حتی سیاه می شود.
دو نوردهی: نور محیط و نور فلاش

این کلید درک عکاسی با فلاش اکسترنال است.

اینطور فکر کنید که هر تصویر گرفته شده با فلاش دو نوردهی دارد، که بر روی یکدیگر قرار گرفته اند. این که شما چطور تصمیم می گیرید بین نور محیط و نور فلاش تعادل برقرار کنید، تُن رنگ تصویر را تنظیم می کند. اجازه دهید در یک زمان فقط یک لایه را در نظر بگیریم، و آن وقت خواهید دید که ایجاد یک تصویر با استفاده از فلاش اکسترنال چقدر آسان خواهد بود.
لایه اول: نور محیط

نور محیط نوری است که در حال حاضر در فضا وجود دارد، مانند نور خورشید، نور پنجره، نورهای خیابان، و غیره. در زمان های خاصی از روز، نور محیط شما خیلی خوب و دلپذیر می شود، مثلا در ساعت طلایی. در زمان های دیگر، ممکن است زیاد خوش شانس نباشید.

به عنوان مثال، عکاسی در غروب آفتاب به ویژه نیازمند مهارت است. علت آن این است که برای خوب از کار درآوردن رنگ و بافت غروب آفتاب، شما باید نوردهی را تاریک نگه دارید – و در نتیجه، سوژه شما کاملا سیلوئت خواهد شد.

این اولین مرحله برای عکس گرفتن با فلاش اکسترنال است – فلاش خود را کاملا نادیده بگیرید. آن را خاموش کنید.

نوردهی معمول و صحیح را برای نور موجود (نور محیط یا نور در دسترس) پیدا کرده، و سپس تنظیمات خود را طوری انتخاب کنید که تصویر به عمد بیش از حد تاریک شود. هرچه نوردهی محیط شما تاریک تر باشد، نور فلاش شما چشمگیرتر و دراماتیک تر خواهد شد.
[فلاش اکسترنال یا جدا از دوربین]

این نوردهی من برای نور محیط است (عکس بالا). ما یک شروع خوب را پشت سر گذاشتیم! برای این عکس، من می خواهم آسمان تاریک و دراماتیک در پس زمینه را نگه دارم، و برای نورپردازی بازیکن تنیس بر فلاش خودم تکیه خواهم کرد.
لایه دوم: فلاش

بسیار خب، حالا فلاش خود را روشن کنید. من با استفاده از فلاش برای نورپردازی سوژه ام، می توانم از دو مزیت بهره مند شوم – آسمانم تاریک و دراماتیک باقی می ماند در حالی که سوژه ام به خوبی نورپردازی می شود.

احتمالا باید چندین عکس بگیرید تا نورپردازی مناسب را به دست آورید. این کاملا طبیعی است! از نکات ذکر شده در بخش قبل این مطلب برای بیشتر یا کمتر کردن قدرت فلاش خود استفاده کنید.
[فلاش اکسترنال یا جدا از دوربین]

هنگامی که ما فلاش ها را اضافه می کنیم، می توانیم همزمان با مزیتِ داشتن نور مناسب بر روی سوژه خود، پس زمینه دراماتیک را نیز حفظ کنیم. گرفتن این عکس بدون فلاش امکان پذیر نیست.

اگر شما سطح نور محیط خود را بالا نگه دارید، فلاش تنها کمی نور اضافه خواهد کرد. اگر با یک تصویر دارای نور محیطی بسیار کم (تاریک) شروع کنید (مانند عکس بالا)، فلاش شما یک تصویر بسیار قوی تر را شکل داده و مشخص خواهد کرد.
[فلاش اکسترنال یا جدا از دوربین]

این پشت صحنه چیدمان نورپردازی ماست. از آنجا که نور دارد به صورت زاویه دار بر روی سوژه می تابد (به لطف فلاش های اکسترنال یا جدا از دوربین)، دراماتیک بوده و اَشکال را بسیار موثرتر از وقتی که فلاش بر روی دوربین باشد، نشان می دهد. یک فلاش در سمت راست دوربین است، که نور را به داخل یک چتر می تاباند تا آن را نرم کند، فلاش دیگر در سمت چپ دوربین (و پشت سوژه) است تا یک نور تاکیدی (accent light) اضافه کند.

لنزک: نور تاکیدی یا accent light یک منبع نور خیلی کنترل شده است که قسمت های خاصی از سوژه را روشن یا هایلایت می کند. این می تواند یک نور مو باشد که به شما مقداری تمایز از پس زمینه می دهد یا یک نور پهلو که قطرات عرق روی ورزشکاری را بعد از تمرینی سخت روشن می نماید.
عملی کردن کار

این یک مثال دیگر است، که این بار از فلاش برای کمی روح بخشیدن به یک پرتره استفاده شده است.
[فلاش اکسترنال یا جدا از دوربین]

عکس چپ بدون فلاش گرفته شده، و نوردهی به طور صحیح بر اساس تُن پوست انجام شده است. سپس در عکس سمت راست، ما نوردهی را کاهش داده ایم تا پس زمینه به درستی نوردهی شود، اما سوژه تاریک شده که در مرحله بعد با اضافه کردن فلاش سوژه را روشن می کنیم.

مرحله اول کاهش نوردهی صحیح، و تاریک تر کردن کل تصویر است، به طوری که بتوانیم از فلاش برای روشن کردن سوژه استفاده کنیم (همانطور که در تصاویر بالا مشاهده نمودید).
[فلاش اکسترنال یا جدا از دوربین]

در تصویر بالا (سمت چپ)، نور فلاش از سمت چپ دوربین می آید. این نور سوژه را روشن می کند (در مقایسه با پس زمینه)، و باعث می شود که تصویر سه بعدی تر به نظر برسد. پس زمینه نیز برجسته تر از حالت نوردهی صحیح شده است.

اگر بخواهیم، می توانیم با اثرات یک فلاش دیگر نیز امتحان کنیم (تصویر بالا سمت راست)، و شاید اجازه دهیم که مستقیما رو به سمت دوربین باشد تا یک لنز فِلِیر یا درخشش خیره کننده ایجاد کند؟
[فلاش اکسترنال یا جدا از دوربین]

این یک چیدمان نورپردازی ساده است.
شکل دادن و اصلاح نورتان

آفرین! شما این کار را از طریق اصول عکاسی با فلاش اکسترنال انجام دادید. پس از آن، شما می توانید با یادگیری نحوه اصلاح نور یا شکل دادن به نور، مهارت های جدید خود را به یک سطح کاملا جدید ببرید.

اگر با اینکه چگونه نور در یک روز ابری نرم تر از نور در یک روز آفتابی است آشنا هستید، پس در حال حاضر تقریبا هر چیزی که لازم است در مورد اصلاح کننده های نور فلاش (شکل دهنده های نور فلاش) بدانید را می دانید.

قانون پایه این است: هرچه منبع نور بزرگتر باشد، نور نرم تر است.

واحد فلاش یک منبع نور کوچک است که سایه های تند و شدید ایجاد می کند. این منبع نور همیشه چندان مطلوب و خوشایند نیست.

هدف چترها، سافت باکس ها، و دیگر اصلاح کننده های نور، این است که منبع نور را بزرگتر کنند. اینها نور را نرم می کنند، که به خصوص برای پرتره ها مفید است.

لنزک: با اصلاح کننده های نوری مختلف و تاثیر آن ها روی عکس های پرتره بیشتر آشنا شوید.
[فلاش اکسترنال یا جدا از دوربین]

یاد گرفتن این که چطور نور را اصلاح کنید، به شما اجازه می دهد سبکی ایجاد کنید که با تصویر شما مطابقت داشته باشد.

به دنبال یک عکس خشن هستید؟ با یک فلاش «بدون اصلاح کننده/شکل دهنده نور» عکس بگیرید و سایه های واضح و شارپ به دست آورید. به دنبال نور نرم تر و دلپذیرتر هستید؟ از یک سافت باکس استفاده کنید.
تمرین، تمرین تمرین

هنگامی که نحوه استفاده از فلاش اکسترنال را یاد گرفتید، یک دنیای عکاسی کاملا جدید برای اکتشاف خواهید داشت. امتحان کنید. بدترین چیزی که احتمالا می تواند اتفاق بیفتد این است که شما چیزی یاد خواهید گرفت.

عکاسی دیجیتال توانایی امتحان کردن موارد مختلف را بدون هیچ گونه عواقب مالی به شما می دهد. در زمان عکاسی با فیلم، یادگیری عکاسی با فلاش از طریق آزمون و خطا احتمالا بسیار گران بود؛ امروزه شما می توانید برای یادگیری، هر تعداد عکسی که دوست دارید بگیرید، بدون این که ورشکست شوید.

هیچ کس تا کنون در اولین تلاش خود عکاسی با فلاش اکسترنال را درست انجام نداده است – آزمایش کنید و به آن بچسبید، و آن وقت ابزار جدید ارزشمندی به مجموعه ترفندهای خود اضافه خواهید کرد.
[فلاش اکسترنال یا جدا از دوربین]

نویسنده: فرانک مایرلند (Frank Myrland)

منبع:

برگرفته از: digital-photography-school

 عکاسی کودک در آتلیه کودک  از رد ستارگان (star trail photography)، نوعی عکاسی با نوردهی های طولانی برای ثبت حرکت آشکار ستاره ها در آسمان به خاطر حرکت زمین است. گرفتن عکس های رد ستارگان، با وجود تمام چالش هایی که دارد، نتایج شگفت انگیزی به دست می دهد که ارزشش را دارند. یکی از این چالش ها، ثبت رد ستارگان در شهر و به عنوان بخشی از مناظر شهری است که به خاطر آلودگی های نوری اغلب از آن اجتناب می شود. در این مطلب لنزک، جاش آنون (Josh Anon) عکاسی رد ستارگان در مناطق دارای آلودگی نوری را به شما عزیزان آموزش می دهد.

عکس های رد ستارگان (star trails) – کمان ها و الگو هایی زیبایی که ستارگان در حین چرخش زمین در میان آسمان نقاشی می کنند – همیشه برای من جذاب بوده است. آنها یکی از معدود چیزهایی هستند که ما می توانیم با یک دوربین به تصویر بکشیم، اما با چشم خود نمی توانیم آنها را ببینیم. تکنولوژی شیوه عکاسی ما از رد ستارگان را تغییر داده است، و باعث شده تا عکاسی از رد ستارگان در مکان هایی که قبلا فکر می کردیم غیرممکن است، ممکن شود.

لنزک: همانطور که زمین زیر آسمان می چرخد، به نظر می رسد که ستارگان حرکت می کنند. عکاسی با نوردهی طولانی (long exposure photography) یا استفاده از سرعت شاتر های آهسته مثل چند دقیقه (یا ترکیب چند عکس با زمان نوردهی کوتاه تر در نرم افزار) به عکاس این امکان را می دهند تا حرکت ستارگان را ثبت کرده و رد ستارگان را به تصویر بکشد.

ساده ترین راه برای گرفتن یک عکس از رد ستارگان این است که دوربین خود را بر روی یک سه پایه قرار دهید، یک ریموت کنترل بردارید، و شاتر را برای یک مدت طولانی باز نگه دارید. به عنوان مثال، من این عکس را چند سال پیش با یک نوردهی ۲۰ دقیقه ای در جزایر کوک گرفتم. با این حال، باز نگه داشتن شاتر برای مدت طولانی می تواند مشکلاتی مانند نویز ایجاد کند.

رایج ترین روش برای عکاسی از رد ستارگان این است که یک دسته از نوردهی های کوتاه (کوتاه معمولا به معنی دقیقه است) را بگیریم و آنها را با اکشن های فتوشاپ مانند StarCircleAcademy.com’s Advanced Stacker یا یک برنامه رایگان مانند StarStaX با هم ترکیب کنیم. این کار بهترین نتایج را با نویز بسیار کم به ما می دهد.

عقل سلیم می گوید که برای عکس های رد ستارگان، شما باید از آلودگی نوری دور باشید، یعنی سوژه ها در این عکس ها معمولا کوه ها، دریاچه ها، صخره ها، چادرهای روشن، درختان، و غیره هستند. با این حال، چند سال پیش، من داشتم بیرون از استودیوی انیمیشن سازی پیکسار، جایی که کار می کنم، قدم می زدم و وقتی به بالا نگاه کردم، یک آسمان شب به طور شگفت انگیزی روشن دیدم. من می خواستم یک عکس رد ستارگان با ساختمان زیبای استیو جابز به عنوان سوژه بگیرم. این کار مرا به تلاش برای فهمیدن این که چطور در یک شهر از رد ستارگان عکس بگیرم واداشت، و بعد از ۵ بار تلاش، من در نهایت موفق شدم. من آن عکس را به عنوان بخشی از این مجموعه با شما به اشتراک خواهم گذاست.

چیزی که من متوجه شدم این است که سنسورهای دیجیتال با وضوح بالا و بسیار حساس به نور همراه با کارت های ذخیره سازی بزرگ و کامپیوترهایی با قدرت بالا، گرفتن عکس های رد ستارگان در شهرها را ممکن ساخته اند: ترفند کار، گرفتن تعداد زیادی نوردهی های بسیار کوتاه (چند ثانیه) در طول یک مدت زمان طولانی (چند ساعت) و ترکیب کردن آنهاست.

مدتی پیش، من متوجه شدم که در شهر زیبایی زندگی می کنم (سان فرانسیسکو) اما به ندرت اینجا عکاسی می کنم چون به نظر می رسد که همه همیشه در حال عکاسی هستند، و من عکاسی از چیزی که همه از آن عکس می گیرند را دوست ندارم. بنابراین من شروع به امتحان تکنیک عکاسی از رد ستارگان شهری ام از اماکن معروف سان فرانسیسکو کردم. پدرم سخاوتمندانه دوربین Nikon D800E خود را به من قرض داد، چون در آن زمان آن دوربین بالاترین رزولوشن را در میان دوربین های ۳۵mm داشت، با وجود این که تمام کنترل ها از تجهیزات کانن من اعمال می شدند. من می دانستم که به رزولوشن دوربین D800 برای ثبت ستاره های بیشتر نیاز داشتم و از آنجا که این عکس ها جالب می شدند: قصد داشتم آنها را در سایز بزرگ چاپ کنم.

گرفتن این عکس ها کمی نیازمند مهارت است، چون آنها بسیار وابسته به آب و هوا هستند، شما باید چیزی که قابل مشاهده نیست را از قبل تصور کنید، و باید یک تکنیک عالی داشته باشید. یک ضربه (تکان) کوچک سه پایه، کمی از دست دادن فوکوس بر روی ستاره ها، و کمی جا به جا شدن مکانیزم شیفت یک لنز تیلت شیفت، نورهای خیابانی غیر منتظره، و غیره به راحتی می توانند عکس را خراب کنند. من متوجه شدم که حداقل به دو بار تلاش در هر مکان نیاز دارم! شنیدن رویه کار من به شما کمک خواهد کرد تا کار خود را شروع کنید.
[عکاسی از رد ستارگان در مناطق دارای آلودگی نوری]

ستاره ها بر فراز سان فرانسیسکو و پل گلدن گیت اثر جاش آنون در ۵۰۰px.com
آماده سازی

اول، انتخاب یک روز برای عکاسی مهم است. شما به یک شب تیره و در حالت ایده آل با مه کم، و تا حد امکان به شفافیت و صاف بودن آسمان نیاز دارید. اگر شما به اندازه کافی عریض و واید عکس بگیرید، کمی ابر در آسمان ایرادی ندارد (ابرها ستاره ها را می پوشانند). حضور گاه و بیگاه یک ابر که به سرعت در حال حرکت است، بر ترکیب بندی تاثیر نخواهد گذاشت.

هنگامی که شما یک روز ایده آل دارید، مطمئن شوید که زمان زیادی برای رسیدن به محل عکاسی خود دارید، چون من متوجه شده ام که باید حول ساعت شلوغی (پر رفت و آمد) به هر محل بروم. هدف من این است که درست قبل از غروب آفتاب لوازم خود را آماده کنم، و لوازم من شامل یک سه پایه، یک ریموت کنترل/اینتروالومتر، و یک بسته باتری اکسترنال است (من از یک Goal Zero Sherpa 100 استفاده می کنم). بسته باتری (power pack) مهم است چون به خصوص در یک شب سرد، شما طولانی تر از زمان دوام باتری خود عکاسی خواهید کرد، و تعویض باتری ها می تواند دوربین را تکان داده و باعث ایجاد یک شکاف در رد ستارگان شما شود.

همچنین ممکن است که در نیمه شب شروع به عکاسی کنید و حول و حوش ساعت آبی کار شما تمام شود، اما من متوجه شدم که به دست آوردن فوکوس دقیق در طول شب تاریک سخت تر است و بیدار شدن در ساعت ۲ صبح نیز سخت تر از بیدار ماندن تا دیر وقت است

:: برچسب‌ها: عکاسی,راهنمای عکاسی,آموزش عکاسی ,
:: بازدید از این مطلب : 23

 اینها 3 تمرین خلاقانه برای عکاسان پرتره ای هستند که نیاز به عکس گرفتن دارند، اما فاقد انگیزه یا ایده های جدید می باشند. تکمیل تنها یکی از این ایده ها به شما کمک خواهد کرد که شعله یک اندیشه از دست رفته را بازگردانید، که چیزی است که عکاسی هر هنرمندی به دنبال آن است. مطالعه این مطلب را به همه شما عزیزان علاقه مند به عکاسی بارداری در آتلیه بارداری، توصیه می کنیم.

بهترین بخش آن این است که شما مجبور نیستید مجموعه ابزار های خاص یا دسترسی به مکان های عجیب و غریب داشته باشید تا هر یک از این 3 چالش پرتره را انجام دهید.
۱
یک پرتره بر اساس هنر کودکان ایجاد کنید


ببین و پاسخ بده اثر الکساندریا هاف

ما برای الهام گرفتن به آثار همکاران خود نگاه می کنیم، اما قرار دادن مبنای کار جدید بر اثر هنری یک کودک، دیدگاه شما را به چالش می کشد و به شما اجازه می دهد تا قوانین را بشکنید. برای فهمیدن نکات بیشتر، تا قبل از عکاسی از کودک نخواهید که نقاشی خود را برای شما توضیح دهد. من تنها بعد از اینکه پرتره ام را گرفتم، متوجه شدم که کودک در واقع یک شیشه رسم کرده بود و نه یک شخص! این تمرین به شما یادآوری خواهد کرد که چطور هر کسی هنر را به گونه ای متفاوت تفسیر می کند.
۲
برای لباس، خودتان را محدود به موارد خانگی کنید
[ایده های خلاقانه عکاسی پرتره]

کاغذ و پوست اثر الکساندریا هاف

این تمرین شما را مجبور می کند تا بهانه های خود برای عکس نگرفتن را تمام کنید. حتی اگر شما بودجه برای یک لباس ندارید، هنوز هم می توانید یک پرتره عجیب و غریب (غیر معمول) ایجاد کنید. با دست هایتان با تغییر شکل دادن موادی مانند فویل آلومینیوم، تور، یا کاغذ طراحی کار کنید، یک استراحت خلاقانه ارزشمند از کار عکاسی روزمره ای که همیشه انجام می دادید.
۳
یک پرتره از یک شعر ایجاد کنید
[ایده های خلاقانه عکاسی پرتره]

پرتره هایکو اثر الکساندریا هاف

هایکوها (هایکو کوتاه‌ترین گونه شعری در جهان است که مبدع آن ژاپنی‌ها هستند)، اشعار، آهنگ ها، و سایر هنرهای غیر بصری به شما اجازه می دهند تا شخصیت ها را تصور کنید. اگر می خواهید یک پرتره بگیرید اما هیچ ایده ای ندارید که از نظر موضوعی از کجا شروع کنید، این تمرین خوبی است. هایکوها و اشعار می توانند وسیله ای برای کمک به شما برای شروع یک کار جدید و اصیل باشند.

منبع:

لنزک

 یک طرز فکر وجود دارد که به نظر می رسد بسیاری از عکاسان دارند، که هر چیزی به جز مُد نوردهی دستی تقلب است. این گفته نه تنها مرا ناامید می کند، بلکه توصیه بدی هم هست، که مانع از پیشرفت عکاسی نوزاد در آتلیه نوزاد برای دیگران می شود. استدلال من این است که هیچ تقلبی در عکاسی وجود ندارد، و استفاده از دوربینتان در مُد تمام دستی (manual) در واقع دستیابی به عکسی که به دنبالش هستید را سخت تر می کند – بنابراین بیایید در این مطلب لنزک نگاهی به این که چرا مُدهای نوردهی نیمه خودکار انتخاب خوبی برای عکاسی حیات وحش هستند بیاندازیم.


در زمان دنبال کردن این ماکارو در حین پرواز، اگر من در مُد تمام دستی بودم، هیچ وقت قادر به تغییر سریع تنظیمات نبودم.

من هیچ وقت استفاده از مُدهای نوردهی تمام خودکار را به هیچ کس توصیه نمی کنم. دوربین بر روی هر جایی که مناسب ببیند فوکوس می کند، و به نظر می رسد که ذهن خود را روز به روز تغییر می دهد. تنظیمات اغلب اشتباه هستند، چون شما هیچ ارتباطی با اینکه تعادل مثلث نوردهی چگونه برقرار می شود ندارید (به غیر از کمی جبران نوردهی). این مُد نوردهی برای عکاسان حیات وحش، انتخاب بسیار ضعیفی است.

با این حال، توصیه من این است که شما از یک مُد نیمه خودکار استفاده کنید. چون در مورد حیات وحش، همه چیز آنقدر غیر قابل پیش بینی است که شانس کمی وجود دارد که شما بتوانید در مُد نوردهی دستی فرز باشید و وقت تلف نکنید، و به تغییر شرایط سریع واکنش نشان دهید. تصور کنید که دارید از یک عقاب که دارد با سرعت رو به پایین پرواز می کند تا یک ماهی را از آب بگیرد، عکاسی می کنید. اگر از پایین به بالا نگاه کنیم، این عقاب از میان شرایط نور محیط متفاوت زیادی حرکت می کند، تمام راه تا رسیدن به آب، و دوباره برگشتن به بالا. شما نمی توانید به طور دقیق تنظیمات را به اندازه کافی سریع تغییر دهید.
[عکاسی حیات وحش]

غاز سفید شمالی

بنابراین چه کار می توانید بکنید؟ برای عکاسی حیات وحش از یک مُد نوردهی نیمه خودکار استفاده کنید. این کار قطعا تقلب نیست، و انتخاب مورد علاقه تقریبا تمام عکاسان حیات وحش در این صنعت است. اینطور نیست که بگوییم ما نمی توانیم از مُد دستی استفاده کنیم – و این هم قطعا کاری است که شما باید یاد بگیرید – اما هیچ نکته مثبتی در مورد کار ساده تنظیم سرعت شاتر، در حین ترکیب بندی یک تصویر حیات وحش خیره کننده وجود ندارد.
انتخاب یک مد نیمه خودکار

وقتی که صحبت در مورد مُدهای نیمه خودکار دوربین باشد، شما چند انتخاب دارید. بیایید نگاهی به بهترین انتخاب ها بیاندازیم.
مُد اولویت دیافراگم

این مُد مورد علاقه من است. مُد نوردهی اولویت دیافراگم (A یا Av) به شما اجازه می دهد تا دیافراگمی که نیاز دارید را تنظیم کرده، و به منظور حفظ تعادل نوردهی، بگذارید دوربین سرعت شاتر را به صورت خودکار تنظیم کند. شما می توانید ایزوی خود را افزایش دهید، نور باید یک عامل محدود کننده باشد، و در نتیجه اجازه دهید دوربین سرعت شاتر را افزایش دهد. اما شما هنوز هم واقعا کنترل کامل دارید، چون تمام کاری که شما باید انجام دهید تنظیم جبران نوردهی برای میزان کردن عکس حاصل است.
[عکاسی حیات وحش]

جبران نوردهی به شما اجازه می دهد تا کنترل را به دست آورده و حتی در یک مُد تقریبا خودکار، یک عکس را به درستی نوردهی کنید.

یک دیافراگم باز (ضریب اف های کوچک) اغلب مورد علاقه عکاسان حیات وحش است، چون یک بوکه نرم و خوب را میسر می سازد، که سوژه را از پس زمینه جدا می کند. این چیزی است که اغلب به یک تصویر حیات وحش یک حس کیفیت می دهد، اگرچه من اعتقاد زیادی به شکستن قوانین از جمله قوانین مربوط به پس زمینه در عکس ها دارم. به همین دلیل، استفاده از اولویت دیافراگم اغلب منطقی است چون شما قادر به کنترل تنظیماتی که می تواند یک عکس را خوب یا بد از کار درآورد خواهید بود.
مُد اولویت شاتر

اگر قصد دارید عکاسی حیات وحش انجام دهید، مُد نوردهی اولویت شاتر (Tv یا S) قطعا مُدی نیست که شما می خواهید از آن استفاده کنید. این احتمال وجود دارد که شما سرعت شاتر خود را بالا تنظیم کنید – و احتمالا بیش از حد بالا. حیات وحش در طلوع و غروب خورشید از همیشه فعال تر است، و گرچه ممکن است دیدن آن برای شما خیلی ساده به نظر برسد، اما عجیب است که چطور نور کمی برای دوربین وجود دارد، به خصوص اگر دارید با یک لنز کُندتر از f/2.8 عکس می گیرید. با یک سرعت شاتر کم، دوربین تنها آنقدر وقت دارد که بتواند دیافراگم را قبل از این که عکس شروع به ناکافی نوردهی شدن بکند، افزایش دهد. برعکس، با مد اولویت دیافراگم هیچ محدودیت واقعی برای سرعت شاتر وجود ندارد – بدترین چیزی که ممکن است اتفاق بیفتد این است که یک پس زمینه تار به دست آورید، هرچند این گاهی اوقات می تواند هنری باشد.

لنزک: برای عکاسی حیات وحش از مُد اولویت شاتر دور بمانید!
[عکاسی حیات وحش]

دو کلاغ در حال نزاع
مُد دستی با ایزوی خودکار

این گزینه نیز انتخاب محبوبی در میان عکاسان حیات وحش است، هرچند من خودم هنوز از آن استفاده نکرده ام. با قرار دادن دوربین بر روی مُد نوردهی دستی (M)، اما تنظیم کردن ایزو بر روی حالت خودکار (Auto ISO)، شما کنترل خود را هم بر دیافراگم و هم سرعت شاتر حفظ کرده، و به دوربین اجازه می دهید تا برای حفظ تعادل نوردهی، ایزو را تنظیم کند. من شخصا دوست دارم بر ایزو کنترل داشته باشم، چون حس می کنم کنترل نداشتن بر آن می تواند تصویر را خراب کند.

این حالت به شما اجازه می دهد تا مطمئن شوید که دیافراگم مورد نظر برای افکت مناسب را دارید، اما در نتیجه ممکن است متوجه نشوید که همانطور که شرایط نور افت پیدا می کند، ایزوی شما به سرعت افزایش می یابد. بدترین چیزی که ممکن است به دست آورید عکسی است که بر روی LCD دوربین شما فوق العاده به نظر می رسد، تا وقتی که به استودیوی خود برمی گردید و متوجه می شوید که عکس نویز دیجیتالی دارد.

با این وجود، عادت خوبِ چک کردن تنظیمات ایزو به طور مرتب در طول عکاسی، به این معنی خواهد بود که این مشکل به وجود نمی آید. با کسب تجربه، شما یاد خواهید گرفت که قرار است چه محدودیت هایی برای شرایط محیطی خاص وجود داشته باشد، قبل از این که ایزو بالا برود.
[عکاسی حیات وحش]

در مُدهای نیمه خودکار شما هنوز هم کنترل کامل دارید، که به شما اجازه می دهد تا به تصاویر غیرمعمول بیشتری دست یابید.

همچنین هنوز هم امکان استفاده از جبران نوردهی را دارید در حالیکه ایزو بر روی حالت خودکار تنظیم شده است. این به شما اجازه می دهد تا نوردهی را درست مانند مُدهای اولویت دیافراگم و شاتر تنظیم کنید.
بنابراین از کدام مُد نوردهی باید استفاده کنید؟

اکنون که نگاهی به سه مُد نیمه خودکار مختلف انداختیم، شما احتمالا گیج شده اید که باید از کدام مد استفاده کنید. خب، می دانید که من در مورد مُد اولویت شاتر چه نظری دارم. به جز آن، این مسئله اساسا به خودتان بستگی دارد. اگر می خواهید از دیافراگم و سرعت شاتر خود کاملا مطمئن باشید، مد دستی با ایزوی خودکار را انتخاب کنید.
[عکاسی حیات وحش]

به لطف مُد نیمه خودکار، زمانی که این میمون پشمالو در جنگل های بارانی آمازون مرا شگفت زده کرد، برای عکاسی آماده بودم. مد دستی در چنین لحظه زودگذری می توانست تلاش های مرا بی فایده کند.

اگر شما هم مثل من یک سرعت ایزوی به طور غیر قابل قبول بالا را دوست ندارید، به مد اولویت دیافراگم بچسبید. حرفه ای ها از هر دو مد استفاده می کنند، و هر دو می توانند به موفقیت های عالی منجر شوند. تنها باید به مُدی که انتخاب می کنید عادت کنید، و با مزیت های نسبی که هر یک از آنها با خود به همراه می آورند بازی کنید.

همانطور که نور افت پیدا می کند، شما محدودیت های هر دو مد را احساس می کنید، اما من همیشه می گویم که یک تصویر کمی تار شده (یا ریسک یک تصویر حاصل از سرعت شاتر کُند) بهتر از عکسی است که به خاطر نویز دیجیتال بدون استفاده شده است.

نویسنده: ویل نیکولز (Will Nicholls)
منبع

برگرفته از: digital-photography-school

 وقتی من برای عکاسی بیرون می روم، چه عکاسی هوایی و چه شاخه های دیگر عکاسی کودک در آتلیه کودک، همیشه می توانم تصویر را در ذهنم ببینم قبل از این که آن را ثبت کنم. وقتی عکس می گیرم بیشترین تلاشم را برای رسیدن به همان عکس بر روی دوربین می کنم، و می دانم که این عکس برای من معنا خواهد داشت. گاهی اوقات من ۳۰ دقیقه صرف عکاسی، یا گاهی اوقات چندین ساعت را صرف انتظار برای یک لحظه مناسب یا نور مناسب می کنم تا عکسی را که می خواهم بگیرم. در این مطلب  من برخی از عکس های هوایی ام که با دِرون گرفته ام و روند ایجاد آنها، از فکر و ایده تا عکاسی و ویرایش، را توضیح می دهم.

همانطور که من بیشتر و بیشتر در عکاسی هوایی پیش می روم، همیشه از خودم می پرسم، چه کار متفاوتی می توانم انجام دهم؟ چطور می توانم عکس های هوایی جالب و منحصر به فرد ایجاد کنم؟ پاسخ ساده است؛ من در مورد آنها خیلی فکر می کنم. من مکان، وقت روز، ترکیب بندی، ظاهر، رنگ، احساس، و حس آنچه را که به دنبالش هستم در نظر می گیرم. اخیرا من با جاده ها، آب، و درختان کار کرده ام، چون فکر می کنم از بالا، اینها چیزهای بسیار جالبی هستند.
۱
از ایده تا عکس: عکاسی هوایی با دِرون – جاده مارپیچ و رد نور ماشین ها
[عکاسی هوایی با دِرون]

بعد از این که پست یکی از دوستانم را در اینستاگرام دیدم، که یک عکس از خودش در کالیفرنیا کنار یک جاده پیچ و خم دار بود، ایده این عکس به ذهنم رسید. یادم آمد که من کنار یک جاده با یک پیچ تند زندگی می کنم، این یکی از آزار دهنده ترین جاده هایی است که می شود در آن رانندگی کرد، اما احتمالا عکس بسیار زیبایی می توان از آن گرفت. من کمی در این مورد فکر کردم و فهمیدم که می توانم این عکس را در طول روز بگیرم و ماشین ها در جای خود متوقف شده باشند یا جاده خالی باشد (هر دو گزینه خوب هستند)، یا می توانم قبل از اینکه هوا برای ناکافی نوردهی کردن درختان و جاده بدون از دست دادن جزئیات خیلی تاریک شود، کمی رد نور را به تصویر بکشم. من تصمیم گرفتم یک چیز جدید را امتحان کنم، چیزی که قبلا امتحان نکرده بودم، و آن ایجاد رد یا حرکت نور بود.

من حدود ۳۰ دقیقه زودتر به آنجا رسیدم، بنابراین دِرون (drone) را بالا بردم، آن را بر بالای جاده به پرواز درآوردم و قبل از این که باتری آن تمام شود چند عکس مختلف گرفتم، آن را به پایین برگرداندم و عکس هایی که گرفته بودم را بررسی کردم. از یکی از آن زوایا راضی بودم و تصمیم گرفتم از آن زاویه عکس بگیرم، ارتفاعی که عکس در آن گرفته شده بود و جایی که اشیاء معین در آن قرار داشتند را به خاطر سپردم، بنابراین توانستم دِرون را دوباره برگردانم و در همان موقعیت قرار دهم.

اکنون وقت گرفتن عکس هایی بود که من نیاز داشتم تا تصویر درون ذهنم را خلق کنم. این سخت ترین بخش کار بود چون من نمی توانستم ترافیک را کنترل کنم، اغلب اوقات تنها یک ماشین، گاهی دو تا، و گاهی یک گروه از آنها پایین جاده می آمدند. من چشمانم را به صفحه نمایش چسبانده بودم و منتظر بودم تا چند ماشین در جایی که من می خواستم وارد کادر شوند. همانطور که هوا تاریک تر می شد، می توانستم با سرعت شاتر بازی کنم و به خودم اجازه به دست آوردن ماتی حرکت بیشتر و رد نورهای طولانی تر را بدهم. در نهایت، کارم تمام شد و من مطمئن بودم که آنچه را می خواستم به دست آورده بودم. به خانه برگشتم و عکس بالا را ویرایش کردم که ترکیبی از دو عکس است و چند چیز از تصویر حذف شده است. وقتی کار تمام شد، می توانستم بگویم که این ۹۵% شبیه چیزی است که من قبل از بیرون رفتن برای عکاسی در ذهنم پیش بینی کرده بودم.
۲
از ایده تا عکس: عکاسی هوایی با دِرون – تضاد بین بخش های زمین
[عکاسی هوایی با دِرون]

برای این تصویر، من در راه برگشت به خانه از یک جلسه عکاسی املاک و مستغلات بودم که متوجه شدم باید در جایی که همیشه می خواستم آن را از بالا ببینم توقف کنم. البته وقتی به آنجا رسیدم همه چیز باید با مهارت انجام میشد، چون من مجبور بودم جایی برای پارک کردن پیدا کنم تا بتوانم دِرون (drone) را به پرواز درآورم، اما در نهایت یک جای پارک حدود هشتصد متر دورتر از آنجا پیدا کردم. وقتی داشتم دِرون را به پرواز درمی آوردم، می خواستم کامیون را بر روی معدن سنگ ثبت کنم در حالیکه هیچ ماشینی در جاده نباشد. هدف من نشان دادن تفاوت زمین در چنین شعاع کمی بود. ما در این عکس طبیعت، حمل و نقل، و یک منطقه استخراج/ساخت و ساز داریم. من در مورد اینکه چگونه می توانم همه اینها را نشان دهم و همه چیز را ساده نگه دارم فکر کردم، بنابراین تصمیم گرفتم با روشی که انجام دادم از آن عکس بگیرم و عکس های متعددی مثل این گرفتم تا اینکه بالاخره عکسی گرفتم که می دانستم خوب از کار در می آید. من همیشه به کنتراست یا تضاد بین بخش های مختلف طبیعت و دیدن چگونگی مداخله انسان با آن علاقه مند بوده ام، که یکی از دلایل اصلی است که من این عکس را دوست دارم.
۳
از ایده تا عکس: عکاسی هوایی با دِرون – قطار و من بر روی ریل ها
[عکاسی هوایی با دِرون]

«قطار و من بر روی ریل ها» یکی از برنامه ریزی شده ترین عکس های هوایی من است. یک روز صبح من از خواب بیدار شدم و به نوعی این عکس را فقط در ذهنم گرفتم. من فکر کردم ایده خیلی احمقانه ای است، بنابراین تصمیم گرفتم بروم و آن را ایجاد کنم. من لباس هایی پوشیدم که خیلی با سنگ ها و ریل ها ترکیب نشوند، مدتی پشت کامپیوتر نشستم و در گوگل مپ به دنبال جایی برای گرفتن این عکس گشتم. من نمی خواستم چیزی جز ریل های قطار و چند درخت در این عکس باشد، اما پیدا کردن جایی که تنها این موارد در آن باشند سخت بود. من در مورد این که چه چیز دیگری می توانم به آن اضافه کنم که از تمرکز اصلی عکس و من دور نشود فکر کردم، و در نهایت آب به فکرم رسید. بعد از یک ساعت جستجو، یک ریل راه آهن پیدا کردم که از میان دو بدنه آبی رد میشد و حدود ۴۰ دقیقه با من فاصله داشت. قبل از اینکه به آنجا بروم یادم آمد که عکس بدون قطار چطور خواهد بود؟ برنامه ریزی بیشتر… من مجبور بودم برنامه قطار را پیدا کنم تا بتوانم از قطار هم عکس بگیرم، بنابراین دیدم که یک قطار در ساعت ۲:۵۰ و بعدی در ساعت ۴:۳۰ بعد از ظهر می آمد.

من به مقصد رسیدم، در یک مرکز خرید پارک کردم، یک فلش راهنما پیدا کردم که به ریل قطار می رسید و از یک تپه سنگی بزرگ بر روی یک تونل بالا رفتم تا به ریل رسیدم. حدود چهارصد متر در امتداد ریل پیاده روی کردم تا به آب رسیدم، دِرون (drone) را بیرون آوردم و آن را تنظیم کردم. من کمی زود رسیدم تا یک سری چیزها را بفهمم، دِرون را بالا بردم تا برنامه ریزی های قبل از گرفتن عکس را انجام دهم و ترکیب بندی، مقیاس و موقعیتی که باید در آن دراز بکشم را در نظر بگیرم. من تعدادی عکس از خودم که بر روی ریل دراز کشیده بودم از دور و نزدیک و در تمام موقعیت های مختلف گرفتم، بنابراین گزینه هایی داشتم که در پس پردازش با آنها کار کنم. سپس، منتظر ماندم تا قطار بیاید و خوش شانس بودم که قطاری گیر آوردم که در هر دو جهت می رفت. با تمام شدن همه کارها، اکنون وقت آن بود که به خانه بروم و کمی ویرایش روی عکس ها انجام دهم. من می خواستم این عکس یک حسی را منتقل کند، شاید حس غم یا اندوه، که بیننده تعجب کند چرا من روی آن ریل ها در وسط ناکجا آباد دراز کشیده ام و انتظار مرگم را می کشم (عکسی که برای هر کسی طبیعی و نرمال نباشد). بعد از این که عکس ایجاد شد، توانست چند نفری را با این باور که من واقعا بر روی ریل ها دراز کشیده ام فریب دهد، اما گذشته از آن این تصویر دیگری بود که من واقعا برای بیرون رفتن و گرفتن آن وقت گذاشتم.

با عکاسی دیجیتال ما می توانیم هر چقدر عکس که می خواهیم بگیریم، اما عکس هایی که در موردشان فکر می کنیم و واقعا به آنها اهمیت می دهیم، عکس هایی هستند که نشان می دهند ما به عنوان هنرمند چه کسی هستیم. آنها عکس هایی هستند که شما را از افراد دیگر جدا می کنند و باید همیشه خودتان را به گرفتن آنها تشویق کنید.

نویسنده: تای پولند (Ty Poland)

منبع:

لنزک

 لذت دو چندان یا دردسر دو برابر؟ جیمز پترسون در این مقاله عکاسی از نوزادان تازه متولد شده را با نور طبیعی در خانه به شما عزیزان آموزش می دهد.
آماده کردن دوربین

اگر از شما خواسته شود تا از نوزادان تازه متولد شده عکس بگیرید، با یک چالش روبرو خواهید شد. عکاسی بارداری در آتلیه بارداری فرصت عکس گرفتن از نوزادان در کوچکترین، خواب آلودترین، و جوان ترین حالت آنها را به شما می دهد، و نتایج می توانند به طور تاثیرگذاری خوب باشند. اما صبر زیاد، تکنیک درست و کمی شانس لازم است – به خصوص هنگام عکاسی از دوقلوها. در ادامه با ارائه توصیه هایی در مورد تنظیمات صحیح دوربین، انتخاب بهترین لنز و نحوه چیدمان استودیوی موقتی خودتان با نور طبیعی در خانه، توضیح خواهیم داد که چطور عکس بگیرید.

اگر می خواهید نوزادان واقعا تازه متولد شده به نظر برسند، بهتر است که جلسه عکاسی را در دو هفته اول بعد از تولد آنها برنامه ریزی کنید. با این حال، نوزادان دوقلو ممکن است فرق داشته باشند، چون آنها اغلب باید در بیمارستان بمانند. در حالت ایده آل، جلسه عکاسی را قبل از این که به سن ۴۰ هفتگی برسند، برنامه ریزی کنید.

اگر تصاویری با ظاهر مدرن از نوزاد می خواهید که در حال حاضر بسیار محبوب است، در نظر داشته باشید که تعدادی پتوی بافت دار و شال رنگی، مانند آنهایی که ما در اینجا استفاده می کنیم، با خود به همراه داشته باشید. آنها نه تنها یک پس زمینه صاف و تمیز برای پرتره های شما فراهم می کنند، بلکه می توانند به نگه داشتن دست و پاهای پر حرکت نوزاد در موقعیت مناسب نیز کمک کنند!
ماموریت

برای انجام یک جلسه عکاسی از نوزاد در خانه

زمان مورد نیاز: دو ساعت

سطح مهارت: متوسط

کیت (تجهیزات) مورد نیاز: دوربین DSLR یا بدون آینه، رفلکتور، پتو، بالشت
اول ایمنی

اگر عکسی از یک نوزاد در بالای یک گیتار، یک صندوقچه یا هر چیز غیر معمول دیگری دیده باشید، احتمالا یک عکس کامپوزیت (ترکیبی در فتوشاپ) است. ایمنی کودک بسیار مهم است، بنابراین به هیچ وجه آنها را طوری ژست دهی نکنید یا در جایی قرار ندهید که منجر به افتادن آنها یا حتی بدتر شود. اگر می خواهید به صورت ژست دهی شده در بالای یک وسیله غیر معمول از آنها عکس بگیرید، دوربین را بر روی یک سه پایه نصب کنید. می توانید یک عکس از بچه و پدر یا مادرش بگیرید (مطمئن شوید که دست یا سایه پدر یا مادرش، نوزاد را تاریک نکند)، سپس عکس دیگری از آن وسیله به تنهایی در همان موقعیت بگیرید.
الف
راهنمای گام به گام: آماده سازی
[عکاسی از نوزاد]
۱
پتوها و تجهیزات صحنه

ما یک ظاهر مدرن برای عکس هایمان می خواهیم، و بحش بزرگی از این کار انتخاب رنگ ها و بافت های مناسب برای پس زمینه است. یک شال یا کلاه می تواند راه خوبی برای اضافه کردن رنگ و بافت به عکس های شما باشد.
[عکاسی از نوزاد]
۲
چک کردن تنظیمات

زمان محدود است؛ نوزادان نیاز به تغذیه دارند و پوشک های آنها باید عوض شود. بنابراین، قبل از آوردن نوزاد چیدمان خود را تنظیم کنید. از یک اسباب بازی تقریبا هم اندازه نوزاد برای چک کردن نورپردازی، پس زمینه و تنظیمات دوربین استفاده کنید.

ویدیو: آموزش عکاسی از نوزاد در منزل با تجهیزات محدود
[عکاسی از نوزاد]
۳
جهت نور

در اینجا نور پنجره ایده آل است – این نور نرم و ملایم است و به آرامی می تابد. جهت نور بسیار مهم است؛ یک موقعیت کمی کج نسبت به پنجره مقدار زیادی هایلایت و سایه ایجاد می کند تا به ویژگی های سوژه شما عمق ببخشد.
[عکاسی از نوزاد]
۴
بازتاب نور

یک رفلکتور ساده که در مقابل پنجره نگه داشته شود، به ما اجازه می دهد تا نور را به قسمت های سایه دار بازتاب کنیم، که کنتراست را متعادل (نرم) کرده و یک نور نرم دوست داشتنی ایجاد می کند. اگر رفلکتور شما سطوح طلایی/ نقره ای/ سفید دارد، سفید یا نقره ای در اینجا بهتر است.
[عکاسی از نوزاد]
۵
تنظیمات دوربین

مُد دستی را با سرعت شاتر ۱/۲۰۰ ثانیه برای به دست آوردن عکس های شارپ تنظیم کرده، و یک دیافراگم باز حدود f/3.5 تنظیم کنید (هر مقداری بازتر از این ممکن است بیش از حد کم عمق باشد). از ایزوی خودکار استفاده کنید، ایزو خودش را طوری تطبیق می دهد که یک نوردهی صحیح بدهد.
[عکاسی از نوزاد]
۶
بهترین لنزها

لنزی با یک حداکثر دیافراگم باز برای فوکوس کم عمق، و ظاهری با پس زمینه نرم، بسیار مهم است. لنزهای پرایم خوب هستند، چون دیافراگم های باز و اپتیک های عالی دارند. ما از یک ۵۰mm f/1.4 و یک لنز ماکروی ۱۰۰mm f/2.8 استفاده می کنیم.
آیا فلاش برای نوزادان خطرناک است؟
[عکاسی از نوزاد]

چند سال پیش، چند وب سایت داستان مشکوکی را با عنوان: «یک چشم نوزاد سه ماهه پس از آن که دوست خانوادگی آنها فراموش کرد فلاش دوربین را در حین گرفتن یک عکس کلوزآپ از او خاموش کند، کور شد» منتشر کردند. واضح است که این مسئله باعث شد بسیاری از والدین در مورد استفاده از فلاش در عکاسی از نوزاد نگران شوند. با این حال، متخصصین اپتومتری و سلامت این داستان را به کل رد کرده اند. مطمئن باشید که فلاش هیچ اثر مضری بر روی نوزاد نخواهد داشت – بد نیست بدانید که فلاش چندان قوی تر از نور روز روشن نیست. به علاوه، اگر این قضیه درست بود، ما باید هر روز مواردی از این قبیل را می شنیدیم.
ب
آماده شدن برای عکاسی و نکات مهم
[عکاسی از نوزاد]
۱
در خانه

یک جلسه عکاسی مانند این به راحتی در خانه نوزاد انجام می شود، چون ما به فضای بسیار بزرگی نیاز نداریم و احتمال بیشتری دارد که نوزادان و والدین در خانه خود آرام و راحت باشند. همانطور که تمام والدین جدید می دانند، بیرون بردن نوزادان همراه با تمام چیزهایی که نیاز دارید، می تواند سخت باشد!
[عکاسی از نوزاد]
۲
نور پنجره بهترین گزینه است

ما باید فضایی با پنجره های بزرگ پیدا کنیم، بنابراین اتاق نشیمن ایده آل است. در صورت لزوم، وسایل منزل را جابجا کنید تا فضایی در کنار پنجره ایجاد شود. در اینجا پنجره در سمت چپ دوربین است. ما نمی خواهیم نور مستقیم خورشید از میان پنجره بتابد، بنابراین بهترین کار این است که رو به شمال قرار گیریم.
[عکاسی از نوزاد]
۳
بالشت بزرگ

نوزادان نمی توانند بدن خود را بالا نگه دارند، بنابراین پایه و اساس صحنه ما بسیار مهم است. برخی از عکاسان از بالشت مخصوص یا حتی تخت های مخصوص سگ استفاده می کنند. این پایه باید به اندازه کافی نرم باشد تا نوزادان راحت باشند، اما به اندازه کافی محکم باشد تا آنها را در جای خود نگه دارد.
[عکاسی از نوزاد]
۴
درست کردن صحنه

هنگامی که پایه ها گذاشته شدند، می توانیم پتوها را روی آنها قرار دهیم تا یک استودیوی کوچک بسازیم. یک پتوی بافت دار کشی مانند این پتوهای مخصوص کودک، ایده آل است. پتوها را بکشید تا چین و چروک آنها به حداقل برسد، چون این کار در وقت شما برای تمیز کردن عکس در فتوشاپ صرفه جویی خواهد کرد.
ج
نکات مهم برای عکاسی از نوزادان
[عکاسی از نوزاد]
۱
ژست دهی به دوقلوها

ژست دهی اغلب بزرگترین چالش است، چون نوزادان فاقد قدرت لازم برای نگه داشتن خود می باشند. برای ژست دهی های خود برنامه ریزی کنید، اما برای بداهه کار کردن نیز آماده باشید. در صورت لزوم، از یکی از والدین بخواهید نوزادان را در جای خود نگه دارد، همان کاری که ما کردیم. سعی کنید دست های او را در کادر پنهان کنید، یا بعدا آن را کلون (clone) کنید.
[عکاسی از نوزاد]
۲
سر به سمت نور

سوژه ها اگر کمی از بالا نورپردازی شوند طبیعی تر به نظر می رسند، چون ما معمولا عادت داشتیم ببینیم که نور از آسمان به آنها می تابد. این موضوع حتی اگر سوژه دراز کشیده باشد نیز صادق است، بنابراین سر را به سمت پنجره و پاها را کمی دور از آن قرار دهید، تا نور از بالا به سر بتابد.
[عکاسی از نوزاد]
۳
جزئیات و مقیاس

عکس های دارای جزئیات می توانند به داستان سرایی کمک کنند، و در مقایسه با پرتره های وایدتر آسان هستند. به خصوص اگر بتوانید با مقایسه دست های پدر و مادر با انگشتان کوچک دست یا پای نوزاد، یک حس مقیاس را در تصویر بگنجانید، خیلی خوب است. تبدیل عکس به سیاه و سفید در اینجا انتخاب خوبی است.
[عکاسی از نوزاد]
۴
چشمان واضح و شارپ

هنگامی که سطح فوکوس بسیار کم است، ما باید دقیقا بر روی نزدیک ترین چشم فوکوس کنیم، بنابراین نقطه فوکوس خود را جابجا کنید. سعی کنید چشم های دوقلوها را بر روی یک سطح فوکوس یکسان قرار دهید. اگر هم خط نشدند، می توانیم دو فریم (عکس) بگیریم تا مطمئن شویم که هر دو جفت چشم شارپ هستند، و بعد آنها را در فتوشاپ با هم ترکیب کنیم.
[عکاسی از نوزاد]
۵
روتوش لکه ها

یک کار روتوش مختصر به عکس جلوه می دهد و حواس پرتی ها را پنهان می کند. از ابزار Spot Healing فتوشاپ برای حذف نقاط (لکه ها) و علامت های کوچک استفاده کنید.
[عکاسی از نوزاد]
۶
نویز سفید

نوزادان زمان زیادی می خوابند، که معمولا همان چیزی است که ما برای جلسه عکاسی خود می خواهیم. اما آن همه هیاهو ممکن است آرامش آنها را بر هم بزند. یک دستگاه نویز سفید ایده آل است، چون صدای رحم را بازسازی می کند. شما می توانید یک آهنگ نویز سفید را بر روی گوشی تلفن یا تبلت خود پخش کنید.
[عکاسی از نوزاد]
۷
کنترل دما

اگر قصد دارید لباس آنها را درآورید یا پتویشان را بردارید، فضایی که در آن عکس می گیرید باید به خوبی گرم شده باشد – آنقدر گرم که فقط به یک پیراهن نازک نیاز داشته باشید. یک بخاری قابل حمل با خود به همراه داشته باشید، و در صورت لزوم آن را نزدیک چیدمان موقت خود قرار دهید.
ترکیب تصاویر

گاهی اوقات ممکن است بخواهید ترکیبی از دو یا چند عکس ایجاد کنید. شاید یک عکس دارید که در آن صورت نوزاد عالی است اما پس زمینه چین و چروک دارد، در حالیکه در یک عکس دیگر پس زمینه تمیز است. تا زمانی که هر دو عکس با هم هم تراز باشند، ترکیب کردن آنها با هم نباید زیاد سخت باشد. هر دو تصویر را در فتوشاپ باز کنید و قسمت تمیز را با ابزار Lasso انتخاب کنید. بر روی آن راست کلیک کرده و آن را با ۲۰ پیکسل Feather کنید، سپس کپی (Cmd/Ctrl+C) کرده و در جای خود بر روی تصویر دیگر پیست (Cmd/Ctrl+V) کنید. برای تنظیم ابعاد Cmd/Ctrl+T را فشار دهید، سپس از کادر (باکس) برای تنظیم موقعیت آن استفاده کنید. در صورت لزوم، یک ماسک لایه اضافه کرده و با سیاه رنگ کنید تا قسمت های لایه تازه اضافه شده را پنهان کنید.

منبع:

لنزک

 عکاسی رنگی یا سیاه و سفید، مسئله این است. عکاسی دیجیتال، تبدیل عکس های رنگی به سیاه و سفید را بسیار آسان کرده است. بنابراین مسئولیت این تصمیم گیری، عکاسی سیاه و سفید یا رنگی، بر عهده عکاس است. گاهی این انتخاب می تواند دشوار باشد. از این رو ما در این مطلب قصد داریم بگوییم که چه موقع عکس های رنگی و چه موقع عکس های سیاه و سفید بهتر جواب می دهند.
عکاسی نوزاد در آتلیه نوزاد
در سال ۱۸۸۶، فیزیکدان و مخترع گابریل لیپمن (Gabriel Lippmann) اولین عکس رنگی را بدون کمک از هیچ گونه ماده رنگی یا رنگ کردن ایجاد کرد. در سال ۱۹۰۶، لیپمن روند کار خود را همراه با تصاویر رنگی از یک طوطی، یک کاسه پرتقال، یک دسته پرچم، و یک پنجره شیشه ای رنگ آمیزی شده به نمایش گذاشت. او با این کشف، جایزه نوبل فیزیک را به دست آورد.


اما لیپمن در آزمایشات خود ایده دیگری در سر داشت. انتخاب سوژه هایی برای عکس هایش که نه تنها ذاتا رنگی هستند، بلکه در مغز انسان به شدت با رنگ همراه اند. شاید لیپمن بدون این که خودش متوجه شود، یکی از اولین عکاسانی بود که خطی بین عکاسی رنگی و سیاه و سفید کشید.

امروزه، عکاسی دیجیتال هم نعمت و هم مسئولیت انتخاب بین حالت رنگی و سیاه و سفید در پس پردازش را به ما اعطا کرده است. تصمیم گیری برای انتخاب بین این دو اغلب می تواند فرآیند پر دردسری باشد. اگرچه تصمیم گیری آگاهانه بین یک تصویر رنگی و یک تصویر سیاه و سفید مهارتی است که نیازمند تمرین و آزمون و خطاست، در نهایت انتخاب به شخص خود شما بستگی دارد.
[عکاسی سیاه و سفید]

با این حال، چند نکته وجود دارد که اگر بین این دو گزینه گیر کردید می توانید در نظر داشته باشید. در ادامه این مطلب لنزک با ما همراه شوید تا شش نکته مهم برای تصمیم گیری در مورد این که عکس رنگی بگیرید یا سیاه و سفید مطرح کنیم.
۱
روابط رنگ ها

اولین چیزی که هنگام انتخاب بین عکس رنگی یا سیاه و سفید باید در نظر بگیرید، در واقع خود رنگ است! از خودتان بپرسید؛ چه چیزی است که شما را به سمت یک تصویر می کشد؟ اگر متوجه شدید که رابطه بین رنگ های متمایز در تصویر شما مهم هست، رنگ بهترین گزینه شماست. عکس های رنگی همیشه به طور موفقیت آمیز به سیاه و سفید تبدیل نمی شوند. تصویری با رنگ های متضاد مانند قرمز و سبز اغلب وقتی به سیاه و سفید تبدیل می شود، تُن های آن مشابه به نظر می رسند، و تصویری کمتر گیرا و تیره ایجاد می کند.

بیشتر بخوانید: دنیای ما یک دنیای سیاه و سفید نیست، چگونه تصاویر را به صورت تک رنگ تجسم کنیم
[عکاسی سیاه و سفید] [عکاسی سیاه و سفید]
۲
احساس

درست همانطور که هنرمندان قرن ها از رنگ در نقاشی استفاده کرده اند تا احساس را نشان دهند، رنگ ها در عکس نیز می توانند فضای احساسی یک تصویر را شکل دهند. رنگ پیام آور قدرتمندی است که می تواند احساسات بیننده را تحت تاثیر قرار داده، بین ایده ها ارتباط برقرار کرده، و چشم ها را به طرف یک تصویر هدایت کند.

در حالیکه تصاویر سیاه و سفید به دلیل ارتباط آن با عکاسی مستند به طور کلی یک حس نفسانیت یا جدیت را در بیننده ایجاد می کنند، رنگ بسته به رنگ بندی، می تواند بر یک احساس شادی یا غم تاکید کند. درست همانطور که ما رنگ های گرم مثل قرمز و نارنجی را به راحتی و گرما ربط می دهیم، به همین شکل رنگ های موجود در یک عکس را هم به هم ارتباط داده، و یک سرنخ در مورد تصویر به بیننده می دهیم و یک تجربه همه جانبه ایجاد می کنیم.

تُن یا تعادل رنگی یک عکس می تواند به زمانی از روز یا فصل اشاره کند که یک احساس یا تجربه خاص را در تصویر انتقال می دهد. به نظر می رسد که زمان در عکس های سیاه و سفید کمتر از تصاویر رنگی محسوس است، چون آنها بدون رنگ بندی (color schemes) مربوط به نوع خاصی از فیلم، فرآیند، یا روندی در پردازش دیجیتال هستند. اغلب تشخیص زمان عکس های خبری سیاه و سفید با یک نگاه گذرا سخت است، بنابراین سوژه با زمان حاضر مرتبط می ماند.
[عکاسی سیاه و سفید] [عکاسی سیاه و سفید]

می بینید که چطور نسخه رنگی، احساس کاملا متفاوتی دارد؟
۳
توجه

ما رنگ را همه جا در اطراف خود در بازاریابی، معماری، و چاپ می بینیم. از رنگ برای جلب توجه بیننده و کشیدن آنها به سمت عکس استفاده می شود. اما حفظ تعادل در این کار خوب است و اگر در استفاده از آن زیاده روی شود، اغلب می تواند باعث پیچیده شدن تصویر شود. به دنبال یک رنگ غالب یا ترکیب رنگ در کار خود باشید. بصری ترین تاثیر اغلب یا با ایزوله کردن یک رنگ خاص یا با داشتن دو رنگ مکمل در تصویر ایجاد می شود. رنگ های مکملی مانند آبی و زرد، یا سبز و سرخابی وقتی به چشم انسان می رسند یکدیگر را کامل می کنند و یک حس جنبش (حرکت) و عمل ایجاد می کنند.

اگر تصویر شما این ترکیبات را دارد، ممکن است بهتر باشد به صورت رنگی عکس بگیرید و به جای تبدیل عکس به سیاه و سفید، وقت خود را صرف تاکید بر مولفه های رنگی تصویر کنید. فقدان رنگ به جای ترکیبات رنگی چشم نواز، بر نور و سایه ها تاکید می کند.

منبع:

لنزک

 حیات وحش اغلب در طول طلوع یا غروب خورشید در جریان است، و عکاسی زمانی که نور کم است می تواند چالش برانگیز باشد. حتی اگر با آخرین و بهترین دوربین DSLR موجود هم عکس بگیرید، باز هم به جایی می رسید که نور برای استفاده از تنظیمات ایده آل خیلی کم است. در این جاست که باید شروع به تکیه بر مهارت و تکنیک خود کنید تا میزان موفقیت خود را بهبود بخشید. در این مطلب لنزک چند ترفند برای عکاسی حیات وحش به شما عزیزان آموزش می دهیم که به شما کمک می کنند تا تصاویر بهتر و قابل استفاده تری در نور کم بگیرم. نکات این مطلب شما را برای عکاسی در شرایط کم نور راهنمایی می کنند، بنابراین مطالعه آن را به همه توصیه می کنیم. عکاسی کودک در آتلیه کودک

۱
دیافراگم و سرعت شاتر

بدیهی است که شما باید از بازترین دیافراگمی که می توانید (کوچک ترین ضریب اف یا f-stop) استفاده کنید تا اجازه دهید بیشترین میزان نور ممکن وارد شود. اگر از لنزهای تله فوتوی واقعا گران قیمت استفاده می کنید، احتمالا حداکثر گشودگی دیافراگم f/4 یا حتی f/2.8 دارید. با این حال، اکثر لنزهای تله فوتوی رده متوسط یا ارزان قیمت حداکثر دیافراگم حدود f/5.6 یا f/6.3 دارند. اما باز هم، آن را تا جایی که می توانید باز کنید.

در مورد سرعت شاتر، قانونی که باید یاد بگیرید، این است که از سرعت شاتر حداقل ۱ بر روی فاصله کانونی لنز خود استفاده کنید. به عنوان مثال، یک لنز ۴۰۰mm به یک سرعت شاتر حداقل ۱/۴۰۰ ثانیه نیاز دارد تا لرزش دوربین را به طور موثر از بین ببرد. با این حال، این کار احتمالا در شرایط نور کم امکان پذیر نیست. بنابراین، شما باید قانون را بشکنید! سرعت شاتر خود را تا جایی که می توانید کم کنید، ضمن این که هنوز هم در مورد عکاسی احساس راحتی می کنید. شما می توانید خیلی آهسته تر از آنچه فکر می کنید پیش بروید. ۱/۱۰۰ ثانیه کاملا قابل قبول است. برای حذف لرزش، هر سیستم کاهنده لرزشی که ممکن است بر روی لنز خود داشته باشید را فعال کنید. به علاوه باید از یک سه پایه هم استفاده کنید، چون همه چیز را ثابت نگه می دارد.

لنزک: برای کاهش سرعت شاتر، افزایش زمان نوردهی و مقابله با شرایط کم نور، دوربین را روی سه پایه قرار دهید تا لرزش های احتمالی موجب تار شدن عکس نشوند.
[عکاسی حیات وحش در نور کم]

۱/۳۰ ثانیه، f/4، ایزو ۸۰۰۰
پنینگ را امتحان کنید

هنگامی که سرعت شاتر شما شروع به خیلی کند شدن کند، آن وقت تقریبا به طور حتم ماتی حرکت (motion blur) از سوژه در حال حرکت ایجاد می شود. اگر سوژه در حال دویدن یا راه رفتن است، شما می توانید دوربین خود را همراه با حیوان مورد نظر پنینگ کنید. با تمرین، شما می توانید دوربین خود را با همان سرعت حیوان حرکت دهید و حتی با یک سرعت شاتر آهسته هم سوژه را فریز یا ثابت کنید. در عکس بالا برای عکاسی از خرس، تکنیک پنینگ به کار گرفته شده است در نتیجه پس زمینه مات و سوژه واضح و شارپ به تصویر کشیده شده است.

لنزک: در تکنیک پنینگ (panning) عکاس یک سرعت شاتر آهسته انتخاب می کند، سپس همزمان با فشردن دکمه شاتر، سوژه را با دوربین تعقیب کرده و فوکوس را روی آن حفظ می کند. برای کسب آموزش کامل، کتابچه آموزشی «ماتی حرکت» را به رایگان از فروشگاه لنزک دانلود نمایید.
۲
ایزو برای نور کم

این ممکن است ترسناک ترین تنظیمات شما باشد، اما ایزو (iso – حساسیت سنسور به نور) نباید چیزی باشد که شما را به لرزه بیاندازد. من عکاسان زیادی را دیده ام که ایزو را بالاتر از حدود ۴۰۰ نمی برند، با وجود این که دوربین های آنها قابلیت انجام این کار را دارند. مطمئنا، ایزوهای بالاتر در عکس شما نویز ایجاد می کنند، اما یک تصویر نویزدار بهتر از یک تصویر تار است.

دوربین خود را آزمایش کنید و ببینید قبل از این که عکس ها غیر قابل استفاده شوند، عملا چقدر می توانید ایزو را افزایش دهید. شما می توانید نویز را در پس پردازش نیز حذف کنید، بنابراین هنوز امیدی برای کاهش نویز هست. عکس زیر با ایزو ۵۰۰۰ گرفته شد، اما حق دارید اگر فکر کنید مقدار آن بسیار بسیار کمتر بوده است. دوربین مورد نظر نیکون D4 بود، که دارای قابلیت های ایزوی بسیار خوبی است. دوربین های DSLR سطح پایین تر را نیز می توان حتی تا حدود ۱۶۰۰ تنظیم کرد، و با این حال باز هم تصاویری با کیفیت نسبتا خوب به دست آورد.


شجاع باشید و زمانی که به یک سرعت شاتر سریع تر نیاز دارید، ایزو را افزایش دهید. این کار به شما کمک خواهد کرد تا وقتی که نور کمتر می شود، به عکاسی ادامه دهید، به این معنی که شما زمان بیشتری برای نشستن در انتظار حیات وحش دارید!

منبع:

لنزک

کاسی با سه پایه به عکاس ثبات لازم برای ثبت عکس های بدون لرزش و شارپ حتی طی نوردهی های طولانی را می دهد. اما گاهی امکان حمل سه پایه برای عکاسی وجود ندارد و یا شما به سه پایه دسترسی ندارید. در این صورت چه بکنید که لرزش دوربین را به حداقل برسانید و عکس های واضح و شارپی ثبت کنید؟ در این ویدیو چند نکته برای عکاسی بارداری در آتلیه بارداری و فیلم برداری دوربین در دست با ثبات بیشتر آموزش داده می شود که امیدواریم برایتان مفید واقع شوند.

منبع:

لنزک